I AM NOT - SASUNARU -

Bölüm-26-

Meraba
.
.
.
Sasuke şaşkınca bir kucağına geldiğinde sessizleşen Akaimo'ya bir de kapıdan çıkıp giden Naruto'nun arkasından bakıyordu. Sarışını az önce gelmiş, Akaimo'yu bir şey demeden sırt üstü uzanan Sasuke'nin göğsüne bırakıp gitmişti.

Hala anlamayarak kızıyla bakışan Sasuke, onu sıkıca tutarak ayağa kalktı. Kızı daha demin ağlarken şimdi susuvermiş, hatta gülümsemişti.

Onunla beraber banyoya girdiğinde onu sol omzuna düzgünce yerleştirip elini üzerinden çekti ve hemen yüzünü yıkadı. Acele etmesinin sebebi Naruto eğer Akaimo'yu böyle tutmadan omzuna yerleştirdiğini görseydi kafasına geçirebilirdi.

Bu sırada salonda kıyamet koptu dense yeridir. Menma salona Mitsuki'nin kucağında olarak girdiğini fark edince hızla arkasında belirmiş ve elini boynuna yerleştirmişti. Ona izin vermeden nasıl kendisine dokunabilirdi ki?

Gerçek Naruto da salona girmişti bu sırada, Menma'yı o haliyle görünce şaşırmıştı. "Menma sakin ol ve hemen geri çekil."

"Ama anne, ben izin ver-"

"Menma."

Annesinin tehdidi ile geri çekilip Mitsuki'yi rahat bıraktı. Ne oluyordu? Bir anda hissettiği garip duygular o kadar tanıdık gelmişti ki bu duyguları Sumire dışında birine hissetmekten utanarak sinirlenmiş ve kendine hakim olamamıştı. "Özür dilerim..."

"Sorun yok, Menma-kun." Mitsuki neden kendisine böyle davrandığını anlayamıyordu. Biraz araları düzelmiş gibiydi ama şimdi de böyle uzak davranması tuhafına gitmişti.

"İnebilir miyim?" Kawaki kopya Naruto'nun kucağından indiğinde morali yerlerde gezen kardeşine ilerledi ve omzunu sıktı. "İyi misin?"

"İyiyim, iyi! Sadece fazla şaşırdım..."

Kawaki gözlerini kısarak Mitsuki'ye baktı. Kardeşi üzgün ve kırgın hissediyordu, bunun farkındaydı. "Umarım kardeşimi üzecek bir şey yapmamışsındır."

"Menma ve Kawaki, yeter artık. Mitsuki'nin bu kadar üstüne gitmeyin. Çocuk sizi antrenman yapmak için bir yere götürecekti, baktı siz uyuyorsunuz, bana yardımcı olmaya çalıştı. Abartmayın." Naruto Menma'nın tepkisine anlam veremiyordu. Neden üzüldüğünü de bilmiyordu ama onun bu üzgün halini görmek de canını sıkıyordu.

Yanındaki kopya yok olduğunda Menma'yı omuzlarından tutarak sürüklemeye başladı. "Mitsuki sen bekleme, ikizler ile yarın gidin... Kawaki Mitsuki'yi uğurla ve üstünü değiştir. Biz Menma ile iki dakika dışarıya çıkacağız. Hadi!"

Menma annesinin onu sürükleyip evden uzakta kalan ağaçlık bölgeye getirmesine izin verdi. Durduklarında annesi önünde eğilmiş ve omuzlarına elini koymuştu.

"Menma, sorun ne? Niye bu kadar üzgünsün?" Naruto onun gözlerinin dolduğunu görünce çekip kolları arasına aldı onu. Kısık ağlama sesini dinlerken bir şeyler demesini de bekliyordu.

"Kalbim acıyor anne... Bugün onun gidişinin yıl dönümü ve onsuz bir yıl geçirdiğimi bilmek çok acı veriyor..." Kollarını sıkıca annesine sarmıştı. Birkaç gündür içinde bulunduğu duygularını ona anlatmak için kıvranıyordu. "Çok özledim..."