Verboden Liefde ✓ (Eclipse series #3)

Chapter 41

Letticia PoV

I've been sitting here for 3 hours, waiting for him. Hindi ko rin alam pero ang bigat na ng pakiramdam ko. Siguro ay dahil ito narin ang huling araw ng kalayaan ko, huling araw na gusto ko sanang ubusin kasama s'ya. Ito narin siguro ang huling araw na makakasama ko s'ya kaya umaasa talaga akong darating s'ya.

But a beep on my phone broke my heart, it crashed my world apart. I feel so disappointed.

From: Luan<3
I can't go today. I'm not free. I have important things to do.

Important things...

Mapait akong napangiti bago umiling at kinuha ang gamit, handa na maglakad palayo nung may marinig akong pamilyar na boses na ikinatigil ko. Ramdam ko ang pagtaas ng balahibo ko at takot sa buong katawan ko habang naririnig ko ang tunog ng mga sangang natatapakan n'ya. 

"You only have one day, don't ever think of running away again" bulong nito at nauna pang maglakad kaysa sa'kin.

Napatitig ako, nagkukumawala sa bilis ang tibok ng puso ko habang nakatingin sa likod ng isang lalaki na unti unting nawawala sa paningin ko. 

Kasabay ng pagtulo ng luha ko ay ang pagbagsak din ng mga patak ng ulan mula sa langit.

They already found me, nagmakaawa ako kahapon na bigyan pa'ko ng isang araw bago nila ako kuhanin. Hindi na'ko makakatakas this time, pagod narin akong tumakbo nang tumakbo lalo na't alam kong sa kanila parin ang bagsak ko.

But I guess I won't enjoy my last day of freedom without him. I don't even know what to do. I left Blare and Mica in the house, I don't want to leave them either but I don't have choice. Ayoko narin namang sabihin kay Luan 'tong problema na 'to lalo na't alam kong gising na s'ya, ang babaeng tunay na mahal n'ya at hinihintay n'ya.

Nagbabalak pa sana akong tumakas ulit pero pinakita nila sa'kin kung nasaan si Luan noong gabing iyon. Nakita ko ang sakit sa mga mata n'ya, ang lungkot at pagkabalisa sa galaw n'ya nung dumating ang doctor para icheck s'ya at iyong saya sa mga mata n'ya noong sinabing inaasahan na nila s'yang gumising.

Kusa akong napaupo sa gilid ng kalsada habang patuloy na bumubugso ang mga luha. Ayoko na. Pagod na pagod na'ko.

My breathing started to get heavier. I closed my eyes, hoping everything will be fine if I open it again but I know it myself, it will never be fine again. Not this time. 

"Letticia?"

Nag angat ako ng tingin ko nung may marinig na nagbanggit ng pangalan ko kasabay ng isang busina. There's a car infront of me, our eyes met. He looks so confused to see me here but it changed immediately.

Tumingin s'ya sa backseat na parang may hinahanap, mapait akong napangiti bago umiling at tumayo.

"What's up?" I tried to make my voice cheerful but he didn't answer. Instead, he stared at my eyes as if he's trying to read my mind which made me avoid his immediately.

"What the hell are doing out there? Get in" utos n'ya pero umiling ako, mababasa yung kotse n'ya.

"I- I was just walking around-"

"In the middle of the rain?" kunot noong tanong n'ya, kinagat ko ang ibabang labi at hindi sumagot.

"Lady, get in" I felt goosebumps all over my body in what he said. I don't know if he's mad, he doesn't sounds mad, more like he's... worried?

"I thought you're busy?"

"I am" sabi nito habang nakatitig sa'kin kaya napatango nalang ako. "Were you waiting for me?" he asked na ikinatigil ko.