YANILSAMA ( TAMAMLANDI.)

43

Sabahı nasıl etmiştim bilmiyordum. Nedense bana yalan söylemiş olmasına aşırı takılmıştım. Belki büyük bir mevzu değildi ama mesaj atmasa ben onun dışarı çıktığını bile bilmeyecektim.

Acaba ben mi çok abartıyorum alt tarafı içki içmiş arkadaşlarıyla diyen tarafımla, seni ayakta uyutuyor diyen tarafım yine çatışma halindeydi.

Hastaneden çıkıp hızlıca evine doğru gittim. Kapıyı çaldığım da uzun bir süre kapıyı açan olmadı. Acaba evde mi değil diye düşünmeye başlarken Kapı açıldı. Aslan uykulu haliyle kapıda bana bakıyordu.

Beni hala içeriye davet etmemişti. Aptal aptal suratıma bakmaya devam ettiği sırada

" Anahtarını getirmiştim. Müsait değilsin sanırım."

Dediğimde birden aydınlanma yaşamış gibi

" Doğru geç içeri kusura bakma hala uykuluyum ayılamadım." Demişti.

İçeri geçtiğimde " Ne içersin." Diye sorduğunda biraz soğuk mu davranıyor yoksa bana mı öyle geliyor diye kendimi dinlemeye başlamıştım.

" kahve alırım." Dedim. Normalde şimdiye kadar yanıma yanaşıp beni On kere öpmesi gerekiyordu. Belki de gerçekten de akşamdan kalma olduğu için adam kendine gelememişti. Ben yine sanırım her şeyi çok abartıyordum.

Kahveyi yapıp bana uzattı kendi kahvesini de tezgaha yaslanmış şekilde içmeye başladı. Yine normalde olsa  bir şeyler içtiğimiz sırada mutlaka yanıma yada önüme otururdu.vücudumuz da bir şekilde ufak da olsa temas ederdi. Küçük ayrıntılar git gide daha çok gözüme batmaya başladığında gitmemin daha mantıklı olduğuna karar verdim.

Burada durdukça ortada bir şey yoksa bile sorun bulmaya devam edecektim. Dün ki söylediği yalan beni kötü etkilemişti. Her şeye dikkat etmeye başlamıştım. Ve bu benim için iyi değildi .

Aslan' ın kafası yerine gelince tekrar görüşürdük nasıl olsa.

" Ben gideyim artık. Eve gidip dinlenmem iyi olacak."

" Tamam bende yatar uyurum ,hala kendime gelemedim. "

Bu söylediğiyle göğsüme bir ağrı girdi.  Gitmek isteyen bendim evet ama Aslan bu üç ay boyunca bir kere bile gitmek istediğimde beni göndermemişti. Bu ilkti ve kesinlikle normal davranmıyordu.

Daha fazla kendimi burada durarak tribe sokmamak için hızla kapıya gittim. O sırada peşimden geldi ve beni durdurup dudağıma bir öpücük bıraktı.

" Sadece yorgunum akşam seni ararım konuşuruz dikkatli git , gidince de bana mesaj at olur mu?"

Sanırım suratım dan bozulduğumu anlamıştı. Kendimi toparlamam gerektiğini anlamıştım.

" sorun yok Aslan dinlen sen. Benimde dinlenmeye ihtiyacım var zaten eve gidip yatarım hadi görüşürüz. " deyip kapıdan kendimi hızlıca dışarı attım.

Gözlerim yanıyordu ağlamamak için kendimi zor tutmuştum.  Belki ortada hiç bir şey yoktu ama nedense şuan beni yanında istememesi bana çok dokunmuştu. Hem onun arabasıyla gelmiştim. Bir taksi bile çağırayım bekle dememişti.  Normalde ufacık ayrıntıları bile düşünür benim için yapardı.

Seni fazla el üstünde tuttu bir kere ufacık bir şey oldu diye kendini hemen ağlak moda sokmak da ne diye kendime kızmaya başlamıştım.

Kendimle kavga ede ede eve gelmiştim. Gerçekten çok yorgundum bir şey düşünmeden yatıp uyumak istiyordum. Duş alıp kendimi yatağımın kollarına bıraktım.