Arrangement

38 2 0
                                    

They're all having a business talk, para tuloy na mga buzzing sound lang ang naririnig ko. It's all about kuya Anthony, managing his own Condominium and Restaurant, Kuya John's Achievement, and how lucky Ate Mara and Cynthia to have them.

Napatingin ako kay Samuel na kaharap ko lang. Tahimik rin naman siya, and I think he's just playing with his food.

I wonder what he's trying to say, kanina, he was about to say something, but Mom and Ate Mara suddenly appeared. Nakita ko pa ngang kinausap nila si Samuel, secretly, without me.

What was it?

"Sam!"

It took me a moment to realize that someone is calling me. Napatingin ako kay Sir Mathew .

"Sam!"

"What's your problem?" Bigla namang nag react si Samuel.

"You're not the one, I'm calling. Son." Sir Mathew hissed. Di ko naman alam kung bakit tumatawa itong si Ate Mara.

"Shut it!" Galit ata si Cynthia. Natahimik naman ang lahat.

"Okay ka lang ba?" Tanong ni Sir, I just nod it off.

"Well, it's look like you're not." Napabuntong hininga ako.

"About the Arrangment, you're talking about. What is it?" Nagkatinginan sila.

"Well, this is the arrangement. The Mathew and Laurel family being together." Halatang napipilitan na sambit ni Mama. I just don't believe a single word. I heard Samuel smirk, at parang sinaktan siya ni Ate Mara para tumigil.

"The Mathew and Laurel Family being United! Isn't this great?"

Kung ano man itong binabalak nila, hindi nakakatuwa. Wala akong ideya pero alam kong masama, masamang masama.

That Samuel has something to do with this.

After that awkward lunch, tinadtad ko sila Mama at Papa ng mga tanong but they just, ignore, or changes the topic. How stupid this is.

It's the middle of Summer, Grade 12 na ako next school year. Isang year na lang college na ako for real. Hays. Wala akong magawa kaya naisipan ko na lang na maglakad lakad na muna sa park, malapit lang sa bahay namin. Dinala ko na rin ang camera ko para makapag shooting.

This is what I really like the most, Photography. The way it captures moments kasi, talaga namang heartwarming. I just love the feeling. I started taking pictures the moment na makapunta ako sa park, yung mga magaganda sa paningin ko.

Kinuhanan ko rin ng candid shots ang iba't ibang mga tao. Galit, malungkot, o epic man yan, It's worth taking shots for. My camera diverted to a direction and there are a couple, masyado kasing maganda ang resemblance kaya naman, kinuhanan ko na rin. Magkaharap at nakangiti sila sa isa't isa, habang nakaupo sa isang bench.

Tinignan ko ang shot ko, napangiti ako, ear to ear. Eh, paano, ang ganda ng shot ko, hays ako na talaga. Nararapat lang na i-flattered ko ang sarili ko. Pero, parang namumukhaan ko itong nasa picture. Napaupo ako sa damuhan at napahinga ng malalim. Malungkot pala, ang lungkot ng buhay ko.

Ever Ever After Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon