Silent home~Hyunlix

Bu Aşk'a Aitiz(Hyunlix Final☆)

Gözlerimi açtım gözüme vuran gün ışığıyla. Etrafım güllerle ve çimenlerle doluydu. Kafamın üstünde uçuşan kuşların sesi kulağa doluyordu. Hoş melodi gibi gelen bu sesle uyanmıştım. Yattığım çimenlerin üzerinde oturur hale geldim.

"Ben neredeyim?" Dedim sakince ama etrafım cennet gibiydi. Rüyada mıydım yoksa?

Kalbim korkudan hızlanırken ayağa kalktım. Arkama döndüğüm de bana bakarak gülümseyen bedeni gördüğümde kalbim artık korkudan değil ona olan sevgimden hızlanmaya başlamıştı. Gözlerim dolarken nefesim kesiliyordu.

Hiç düşünmeden aşık olduğum adama koştum bu cenneten. Çıplak ayaklarım soğuk çimenlere çarparken bedenime yayılan mutluluk hissi tarif edilemezdi. Ona doğru o kadar hızlı koşuyordum ki nefesim kesiliyor, kalbim hızlandıkça hızlanıyordu.

Kollarımı doladım sıkıca ona. Anında belime dolanan kollarla sanki evimdeymiş gibi hiss etmiştim o an. İşte gerçek evim buydu tüm hayatım boyu. Belki defalarca evimden uzak kaldım ama artık sonsuzadek birlikte olacaktık.

"Sonsuzluğa kavuştu aşkımız Lix'im. "Dedi kulağıma ve dudaklarını bastırdı saçlarıma.

İçime dolan huzurla kalbim rahatlıyor hiss ettiğim ağır duygular bedenimi kaplıyordu. Ağlarken sıkıca sarıldım ona. Artık onu bırakmak istemiyordum. Zaten yıllarca ayrı kalmıştık kavuştuk belki bir zaman ama hayatımız mahv oldu bunun için. Ama artık her şey bitmişti. Bu oyun bitmişti. Hayat oyundu benim için. Oyunu kazanırsan yeni oyuna geçersin ama kayb edersin o oyun biter sonsuzadek senin için.

Şimdiye kadar hep kazandım. Güçlü oldum ve pes etmedim sırf onun için. Ama onun pes etmesi benim bu çabalarımı boşa çıkardı. Daha fazla dayanamadım. Her oyun bitti dedikçe yeni oyun başladı benim için. Ama ölmekmiş meğer kayb etmek. İşte kayb ettim hayatta ben. Ama mutluyum böyle. Bazen kayb etmen gerekir mutlu olman için. Kendim kayb ettim. Onun için kayb ettim. Evet...belki sözümde duramadım. Belki ona verdiğim sözde duramadım ama ben böyle mutlu oldum...

"Lix'im neden pes ettin? Neden sözünde durmadın?" Diye sordu ve saçlarımı okşadı.

"Belki pes ettim. Duramadım sana verdiğim sözün üzerinde. Ama sende durmadın ki...
Yalnız bıraktın beni. Kayb ettim her kesi teker teker. Yalnızdım ben! Dayanamadım sevgilim özür dilerim... pes ettim. Ama bazen pes etmek gerekir hayatta öyle değil mi? Hayat bir oyundur. Karşına çıkarır farklı farklı zorluklar. Kazanırsan yeni bir zorlukla karşılaşırsın. Hep kazandım sevgilim. Senin için hiç pes etmedim. Belki de çok fazla ölümden döndüm. Bu oyunda çoğu kişiyi kayb ettim ben. Yüzlerce insan öldü bu oyun için. Ama ben hep kazandım taki...sen beni bırakana kadar.

Sen yokken bende yokum sevgilim. Gece gibisin benim için. Gece olmadan yıldızlar olur mu sevgilim? Gece olmadan parlamaz yıldızlar asla. Söndü yıldızlarım sen olmadıkça sevgilim. Belki defalarca yakıldı, kesildi yıldızlarım ama hiç birinde yok olmadılar. Ama sen beni bırakınca hiss ettim o an yok olduğumu.

Ruhumu doldurdu boşluk hissi o an. Bedenim de sanki ruhum yokmuş gibi hiss ediyordum. Yaşıyordum ama kalbim atmıyor gibiydi. Nefes alan cansız bir beden gibiydim. Senin çektiğin acıyla yanına gelmek istedim sevgilim. Artık yanındayım. Oyun bitti. Pes ettik ikimizde ama artık bir aradayız. Kimse ayıramaz ki bizi bir daha. Geceyle yıldızlar artık hep parlayacak birlikte." Dedim ve yüzüne baktım. Bana o güzel gülümsemesini bahsetti yeniden. Yıllarla hasret kaldığım o görüntüyü yeniden görebildiğim için mutlu hiss etmiştim o an.

"Yıldızların aydınlatıyor kalbimi her zaman Lix'im. Artık hep parlayacak kalbim de sonsuzadek. "Dedi ve elini yüzüme çıkarıp narince okşadı.