Silent home~Hyunlix

Zincirli yatak

Gelecek bölüm smut yazıcam hatta burada da çok küçücük smut var smutun gelmesini istiyorsanız 200 Yorum. 9+oy olsun!!!!!

Yorumlar çok düşük şu sıralar üzülüyorum o yüzden sınır koydum. Sınır ne kadar iyi olursa ve yüksek olursa smut bir o kadar uzun ve iyi olucak yani 2000 Ya da 3000 geçirmeye çalışıcam dbndhdbd

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gözlerim acıyordu artık ağlamaktan. Oturduğum odadan kalktım ve yerdeki tüm tişörtleri öylece bıraktım. O kadar ağlamıştım ki yüzümdeki fondöten yok olmuştu.

Evden çıkmak istediğim zaman saatin gece dört olduğunu gördüm duvardaki saatten.
Çok uzun zaman geçmişti buraya geleli. Ama evden çıkmak istemiyordum. Yıllarla tüm hayatımı geçirdiğim bu evden çıktığım gün her şeyin mahv olacağını hiss etmiştim zaten. Onu bırakmalıydım.

Bir ev yüzünden tüm hayatım mahv olmuştu. Kuzenim bildiğim abimle geçirdiğim her yılımı özlemiştim. Keşke onu hala kuzenim olarak bilseydim de yeniden eski yıllarımıza geri dönseydik.

Kapıya geldiğimde kapının önünde biri durduğunu gördüm pencereden. Işıkları kapayıp masanın altına gizlendim hemen. Korku tüm bedenimi ele geçirmişti bile.
Korkuyordum çünki o baştan aşağı simsiyah giymişti. Onun olmasından korkuyordum. Ya o Sam'se? Ya da o manyak karıysa?
Ikisininde olmaması umuduyla gözlerimi kapadım.

Masanın altında geçirdiğim her dakika kalbim daha da daralıyor, nefesim kesiliyor, kalbim çok hızlı atıyordu. Bedenim garip bir şekilde terlemeye başlamıştı. Ateşim mi çıkmıştı benim?

Kapı sert bit şekilde açılınca ruhum bedenimi terk etmişti bile. Gözlerim dolduğunda elimi ağzıma bastırdım. Sesimin çıkmaması için nefes bile alamıyordum.

Ayak sesleri tüm salonu kaplamıştı. O her adım attıkça kalbim de bir o kadar hızlanıyordu. Siyah bir oda da siyah giyimli biri geziyor ve etrafı arıyordu. Bense ışığı kapatıp masanın altına saklandığım için kendime küfür ediyordum.

Bunu nasıl düşünüp yapa bilmiştim ki!? Aslında aklımca evde kimse olmadığını göstermek için ışıkları kapatmıştım ama akıl edip kapıyı kitlememiştim. Zaten kitlesem bile onun eve çok rahatlıkla gire bileceğini biliyoruz.

Ayak sesleri bana taraf yaklaşıyordu. Bense artık tutamadığım göz yaşlarımı serbest bırakmıştım. Tüm bedenim titrerken içimden sadece tüm güzel yıllarımı geçirdiğim bu evde ölmemeyi dilemekti. Bu ev benim için hep özeldi ve böyle kalmasını istiyordum yani burada ölmek istemiyordum!

Ayak sesleri ani bir şekilde durunca kalbim de durmuştu sanki o an. Ellerimi terli saçlarımdan geçirdiğimde ellerimin titrediğini fark ettim. Korkudan baştan ayağa titriyordum. Dizlerimi kendime çekip sıkıca sarıldım ve kollarımla yüzümü gizledim.

Kolumdan tutulup masanın altından hızla çıkarıldığım an başım dönmeye ve gözlerim kararmaya başlamıştı. Anı bir çığlık atınca beden beni göğsüne yaslayıp elini ağzıma ve karnıma sıkıca bastırdı.

"Kokrma bebeğim artık hep yanındayım. " sesi kulağıma dolunca aklıma eski anılar gelmişti gözlerim kapanınca kendimi yere bıraktım. Zihnim beni kucağına alan bedenle kapandı...

-

"Jisungun bunu yapacağını hiç düşünmemiştim. Ne yapacağız? Felix nereye gitti ki?" Dedi Seungmin ve kanepeye oturdu.