Silent home~Hyunlix

Sözünde duracak mısın?

Felixin uyanmasına dakikalar kalmıştı.
Her kes gergince koridorda dolaşıp duruyordu. Sonunda odadan hemşirenin çıkmasıyla her kes durup hemşireye baktı.

"Yalnızca biriniz gire bilir içeri. " dedi hemşire ve koridorda durup kendisine bakan yedi çocuğa baktı.

Her kes Hyunjine bakınca gerilmişti aniden ister istemez Hyunjin. Aslında görmeyi çok istiyordu sevgilisini ama korkuyordu. Ya onu istemezse? Sonuçta onun yüzünden, onun öldürdüğü insanlar yüzünden bu hale gelmişti minik sevgilisi.

"Bence ilk Minho girsin sonuçta kardeşi beni istemez hem." dedi Hyunjin ve dolu gözlerini yere dikti.

"Hyunjin onun şuan sadece sana ihtiyacı var. Kardeşimin yanında ol lütfen. Hem ben en son onu görmek istiyorum çünki ona açıklamam gereken çok önemli bir şey var.." Dedi Minho Hyunjinin omzunu patpatlayarak ve gülümsedi arkadaşına.

Dönüp etrafına baktığında her kesin ona güven verircesine gülümsediğini gördü.
Gözleri doldu küçük çocuğun.
İlk defa hiss etdi arkadaşlık duygusunu.
Yalnızlığın peşini bıraktığını hiss etdi o an küçük çocuk.

Yıllarca yalnız kalan küçük çocuğun arkadaşları olmuştu bu gün. Hepsi minik sevgilisi için olmuştu. Sevgilisinin arkadaşları küçük çocuğun da arkadaşları olmuştu. Çok mutluydu küçük çocuk.

Belki çoğu insan için arkadaş edinmek
gereksiz ya da önemsiz bir şey ola bilir ama her zaman yalnız olan insanlar için farklıdır bu durum.
Hep bir yol ararlar arkadaş edinmek,yalnızlıktan kurtulmak için.
En ufak bir iletişim bile önemlidir o insanlar için. Bir yoldur yalnızlıktan kurtulmak için.

Her gün bir yol arardı küçük çocuk yalnızlıktan kurtulmak için.
Oysa ne kadar kolaydı arkadaş edinmek çoğu insan için.
Ama kolay olmadı küçük çocuk için.
Annesi izin vermedi dışarıya çıkmasına.
Yalnız büyüdü, yalnız öldü küçük çocuk...
Yalnızlık duygusundan başka bir şey hiss edemedi küçük çocuk hayatı boyunca.

Aşkı hiss etmişti doruklarında izin vermedi hayat ona bu duyguyu yaşamasına. Yine yalnız bıraktı onu. Ayrı kaldı minik sevgilisinden yıllarla. Hiss etdiyi yalnızlık oldu sadece sevgilisinden ayrıyken.

Hyunjin o gün hiss etti yalnız olmadığını. Arkadaşları ona gülümsüyordu. Bu bile mutlu ediyordu onu. Yıllarca sadece acı çeken insan yüzü görmek yerine ona gülümseyen insan yüzü görmek mutlu ediyordu onu.

Arkasını dönüp kapıyı açtı. İçeri girdiğinde Felixin yatak başlığına yaslanıp cama baktığını gördü.
Bir gülümseme yayıldı yüzüne Hyunjinin.
Sevgilisini uyurken görmediği için mutlu hiss ediyordu.

"Hyun..." dedi Felix sevgilisine dönerek.

"Sevgilim, ben.. özür dilerim." dedi Hyunjin ve koşup sevgilisinin ellerini tuttu sıkıca.

"Neden? Bir şey yapmadın ki?" Dedi Felix bitişik ellerine bakarak.

"Ben geç kaldım. Vaktinde seni kurtaramadım sevgilim. Bunları hak etmiyorsun. Benim yanlışlarım yüzünden bu hale geldin. " dedi Hyunjin ve elini Felixin yüzüne kaldırıp okşamağa başladı.

Bazen bazı yanlışlar başkasının hayatını bile mahv ede bilir. Ama Hyunjin yanlış bir şey yapmamıştı ki. Yeniden yaşamak, yıllarla ayrı kaldığı sevgilisine dönmek için yapmıştı her şeyi. Belki çok masum insan öldü bu yolda ama kavuştu sonunda sevgilisine. İsteyerek yapmadı asla her şeyi. Öldürmek istemedi kimseyi. Mecbur edildi. Tehdit edildi küçük çocuk annesi tarafından...

"Bazen geç bile olsa bir şeyi başardıysan kendinle gurur duymalısın. Belki geç geldin ama beni kurtardın sevgilim. Hiç gelmeseydin belki şuan burada olamazdım. Ama geldin. Biliyor musun sevgilim ben nefessiz kalırken seni düşündüm yine. Ama bu sefer senden yardım istemedim ya da sana yalvarmadım." dedi Felix ve bakışlarını yere dikti.