"Yine komşu olmak istiyorumdur belki" dedi. "Balkondan balkona konuşmak iyi geliyordur belki. Mahallede ki teyzelerin dedikodularını dinlemek istiyorumdur senden, yanına gelebilmek için araç kullanmak istemiyorumdur, yakınımda ol istiyorumdur"
"Nefe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚡
Ozan artık sayamadığım kez çalan telefonunu açarken ben ona çaktırmadan yorumlarda göz gezdiriyordum. Sefa'nın dediği gibi salonda ki her anımız sosyal medyaya düşmüştü. İyi yorumlayanlar, kötü yorumlayanlar...Beni Ozan'ın yanına yakıştıranlar, yakıştırmayanlar. Bir yorum dikkatimi çekmişti. Daha doğrusu Aslı'nın isminin geçtiği her yorum dikkatimi çekiyordu. Ozan telefonunu kapatınca yorumun ekran görüntüsünü alıp bende telefonu kapattım.
"Daha arayıp kutlayacak biri kaldı mı?" dedim. Eve gelmiştik ama eski, yani mahallede ki Ozan'ın evine. Burası beni çok değişik hissettiriyordu. "Kaldıysa da artık arayamaz çünkü telefonu kapatıyorum" dedi. Sonra koltuğun üzerine fırlatarak karşıma oturdu. Pencerenin önünde sokağa bakıyordum. Gece geç saatlerde olduğumuz için kimseler yoktu. "Bence sen o evi sat. Gerçekten paranı harcayacak yer bulamıyorsun" dedim.
Ozan da benim baktığım yere yani eski evime baktı. "Komşu olmak güzeldi" dediğinde gülerek "Ya sen benim varlığımdan bile haberdar değildin" dedim. "Öyle de demeyelim şimdi"
"Gayette öyleydi...Hatta benimle zoraki konuşuyormuş gibi bir havan vardı ilk zamanlarda. Tipim değilsin de demiştin" dediğimde şaşkınlıkla bana baktı. "Bu 'tipim değilsin' hiç unutulmayacak galiba."
Her konusu açıldığında hatırlattığım ve hep hatırlatacağım bir şeydi.
"Hemde hiç!"
"Niye öyle dedim acaba ya? Sarışınlarla aram iyidir aslında" dediğinde ayağımla ayağına vurdum. "Aran nasıl iyi? Biraz açsana orayı."
"Şaka yapıyorum" diyerek oturduğum sandalyeyi kendine doğru çekti. "Doğru söyle beni ilk gördüğünde ne düşündün?" dedim. "Yani ilk gördüğünde derken Necla Teyze'nin kapısının önünde bağırırken"
"Hm...O gün hiç keyfim yoktu" sözünü kestim. "O zamanlar senin keyfinin olduğu gün var mıydı ki?"
"Doğru...Ama o gün biraz hasta da gibiydim yani gürültü çekecek halim yoktu...Sinirlendim önce, sonra işin ciddi olduğunu anladım. Ama bana garip geliyordu o kadına o kadar bağlanmış olman."
"Anlatmıştım ya daha önce...Annem gibiydi."
"Hatırlıyorum,"
"Sen bence gerçekten o günlerde benden nefret ediyordun. Buz gibiydin ya" dediğimde güldü. "Sana özel değildi...Ama seninle notere gittikten sonra her şey istediğim gibi olmaya başladı. Uğurlu geldin"
"O yüzden ondan sonra bana davranışların değişti?"
"Tamamen o yüzden değil tabii ki...Bilmiyorum bunu tarif etmesi zor."
"Çok garip değil mi ya? Taşınabileceğin onca çok daha iyi yer varken gelip tam karşımda ki eve taşınıyorsun. Ben senin yerinde olsam asla İstanbul da kalmazdım. Daha sakin, daha az insanın olduğu yerler varken niye burada kalayım ki? Hem mesela sen neden yurt dışına çıkmadın da burada ki insanların linçlerini katlandın?"
