The Paths Connected (Sollano Brothers #2)

Chapter 27

Ramdam ko agad ang sakit ng balakang ko. Ang buong katawan ko! Maging ang gitna ko ay sobrang sakit. Para akong binugbog.

I remember everything. Halos magdamag niya akong inangkin. At tinotoo niya ang sinabi niya. Inangkin niya ako sa iba't-ibang parte ng kuwarto ko.

Pero... mas gusto ko 'yung pag-angkin niya sa'kin habang parehas kaming nakatayo.

That's so... mind blowing.

Nakakawala sa sarili. Nakakabaliw, nakakalasing at nakakaadik! Parang ansarap ulit-ulitin.

Napamura ako sa isipan ko. Hindi ko inaasahan na magiging ganito ako at ang walang hiyang utak ko. Pakiramdam ko ay sinapian ako ng masamang espirito. Pakiramdam ko ay hindi ako ito.

"Ah." daing ko.

Sinubukan kong makaupo pero sobrang sakit talaga ng gitna ko! Mukhang hindi nga talaga ako makakalakad.

Napatingin ako sa lalaking mahimbing na natutulog. I grinned my teeth. He's so wild! And his performance is so damn good!

Gumalaw ang kamay nito. Nagtayuan ang mga balahibo ko ng gumapang ang palad nito pataas sa dibdib ko. Nakagat ko ang labi ko ng haplusin niya 'yun.

I parted my lips. Bigla siyang umibabaw sa'kin habang nakapikit ang mga mata.

"Good morning, baby..." his husky voice.

Napatakip ako ng bibig ng akmang hahalikan niya 'yun. Tumawa lang ito at nagmula. Ngumisi siya at pinagmasdan ang mukha ko maging ang leeg ko.

"Hmm..." Hinaplos niya ang leeg kong may mga maliliit na pula.

"I can't walk," I said.

Sumiksik siya sa leeg ko. Naramdaman ko agad ang init sa katawan ng dumampi ang hubad nitong katawan sa'kin. Naramdaman ko din ang kahabaan niya!

Bakit tumitigas agad 'yun?

"I know, baby... Sinabi ko naman sa'yong hindi ka makakalakad." he huskily whispered and kissed my neck.

Nakadalawang round pa kami bago bumangon. Siya ang nagbihis sa'kin at nagdala sa banyo. Karga niya ako ngayon dahil hindi ako makalakad. Kapag pinipilit ko ay sumasakit lang lalo ang gitna ko.

Gigil na gigil siya masyado.

"Anong nangyari sa kanya?" tanong ni Jennica ng nakangisi.

Alam niya naman. Nagtatanong pa siya para lang asarin ako.

"Pinutol ang pasensya ko, kaya hayan... hindi siya makalakad." ngumuso pa ito.

Nahampas ko siya ng mahina sa dibdib na ikinatawa niya lang bago ako ibaba sa upuan. Hinalikan niya din ang labi ko.

"Sabi sa'yo," ngising aniya.

"My baby is sore..." ungot nito.

Tumawa ang mga ito. Sinamaan ko naman siya ng tingin pero nginitian niya lang ako. Ngiting nang-aasar at natutuwa.

"Baka ilang araw bago ka makalakad." ngumisi ito.

Maliit akong napanguso. Hindi ko alam kung kailangan ko bang magpasalamat sa kanya dahil sa mga sinabi niya sa'kin kaya na-angkin ako ng tuluyan ni Yleo.

Ilang beses na siyang nagpigil at halatang hindi niya na napigilan kahapon. Hanggang gabi niya akong inangkin... kahit na pagod na ako ay hindi niya ako tinigilan.

Kapag papahintuin ko siya ay sinasabi niyang kasalanan ko kasi pinutol ko ang pasensya niya. Hindi naman ako nagsisisi dahil nagustuhan ko ang ginawa namin.

Naririnig ko lang noon sa mga college mates ko na masarap daw kapag nagtatalik at nakakabaliw. Hindi ko naman akalain na mararanasan ko.

Masasabi ko nga talagang masarap at nakakabaliw. Nakakaadik pa.