A może to ostatni dzień?

5. Telefon

Obudziły mnie poranne promienie słońca, które wpadały ukradkiem do mojego pokoju. Leżąc tak planowałam co robić dzisiaj, żeby spożytkować go jak najlepiej.
20 minut leżenia w łóżku już na spokojnie wystarczyło żeby się rozbudzić. Wstałam i poszłam do łazienki i pierwsze co zrobiłam to rozczesałam włosy i pomalowałam rzęsy.
Po wszystkich najważniejszych czynnościach wyszłam z łazienki podeszłam do szafki nocnej i stanęłam jak wryta.

*4 nieodebrane połączenia od Nathan Flower*

Wpatrywałam się w to i nie mogłam uwierzyć. Przecież on nigdy do mnie nie dzwonił i to jeszcze tyle razy. Moja pierwsza myśl była taka, że jeszcze się dobrze nie rozbudziłam, ale nie to była prawda mój 'brat' dzwonił do mnie i to 4 razy.
Ręka mi się trzęsła, ale musiałam oddzwonić. Po 3 sygnałach odebrał.

- Mia, Boże jak dobrze że odebrałaś- powiedział bardzo łamiącym głosem.

- Co się stało? - zapytałam a potem dodałam- I co się stało, że królewicz się mną w końcu zainteresował? - pokwapiłam się na trochę sarkazmu.

- Później mnie znienawidzisz, ale teraz mnie uważnie posłuchaj- zaczął a po chwili zaczął kończyć- Mama miała wypadek i zmarła na miejscu- ostatnie słowa dudniły w mojej głowie jeszcze długo.

- Od teraz zamieszkasz, ze mną i moimi kumplami w LA. Wiem, że nie mieliśmy dobrego kontaktu ale proszę cię nie możesz teraz być sama nawet jak mnie nienawidzisz- skończył wreszcie mówić bo i tak połowę z tego zapomniałam.

- A-Ale jak to nie żyje? - udało mi się wydukać po chwili ciszy.

- Mia najpierw to się uspokój. Wdech, wydech i posłuchaj dalej. Pojutrze do ciebie przylecę i do tego czasu bądź spakowana i wtedy razem polecimy. Do tego czasu też powiedz to swoim znajomym. Zrozumiałaś? - Zapytał na sam koniec by się upewnić czy dotarło do mnie jego wszystkie słowa.

- Tak, ale powiesz mi jak nazywają się twoi kumple? - zapytałam ponieważ właśnie to pytanie nurtowało mnie od początku.

- Aiden, Axel i Diego - wymienił wszystkie imiona - Mia muszę kończyć  - to były jego ostatnie słowa wypowiedziane do mnie.
  Pojedyncze łzy spływały po moim policzku a potem trafiały na podłogę. Nie mogę uwierzyć, że ją straciłam. Niby zawsze byłyśmy od siebie daleko i nasza relacja nie była wyśmienita, ale nie myślałam, że właśnie tak się ze sobą pożegnamy.
Dopiero po czasie byłam w stanie zadzwonić do moich przyjaciół.
  Wybierając numer do Thomasa myślałam co konkretnie mu powiem.

- Siemka Mia, co tam? - odezwał się odrazu po tym jak odebrałam.

- Thomas...- wyszeptałam płaczliwie.

- Ej słońce co się stało? Gdzie jesteś? Przyjechać? Jesteś w niebezpieczeństwie?- bombardował mnie kolejnymi pytaniami na, które nie byłam w stanie odpowiedzieć przez zaciśnięte gardło.

- Weź Vicky i przyjedź do mnie, proszę- ostatnie słowa wyszeptałam. Musiałam swoim stanem tak zmartwić Thomasa, że zaczął mnie zapewniać, że będzie jak najszybciej i słyszałam jak w pośpiechu chwyta kluczyki do auta.
Minęło kilka minut i usłyszałam drzwi, które z impetem się otwierają.

- Matko Mia co się stało kochana- pierwsza odezwała się przerażona Vicky.

- Ona... Jej nie ma- powiedziałam tak cicho, że przez chwilę myślałam, że nie usłyszeli.

Kto? Mia kogo nie ma? - te słowami opuściły usta Thomasa.

- Moja matka - odpowiedziałam ochrypłym głosem. Oboje wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

- Mia, opowiedz nam od początku do końca- poprosił łagodnym głosem Thomas dobrze wiedział, że jak używa takiego głosu to i ja się uspokajam.
Po zapoznaniu moich przyjaciół z całym zdarzeniem byłam natychmiast otoczona ramionami Thomasa i właśnie w tych ramionach wylewałam swoje łzy bez przerwy przez następne pół godziny.