•BASKIN BİR OMEGA• [Dkbk?]

•37.1•

"Inko-san..sizi anlıyorum ama bu kadarı çok fazla.."

"Ne fazlası canım! Mitsuki-san, kabul etmezseniz beni üzeceğinizi belirtmek isterim!"

"F-fakat-"

Sarışın omega yanında oturan Aptal alfanın kulağına doğru fısıldadı:

"Oi, zengin miydiniz siz?"

Izuku, annesinin ısrarlarına katlanarak son model araba anahtarını geri çevirmeye çalışan Mitsuki'yi izleyerek gergin bir gülümseme ile cevap verdi:

"Babam öldükten sonra elimize bolca miras geçmişti de.."

"Bir dakika..baban mı vardı senin..?"

Katsuki bunu düşünmeden sorduğu için ne kadar pişmanlık duysa da-o an yüzünden belli oluyordu bu-, Izuku kıkırdadı:

"Hehe..aslında yok gibiydi ama vardı işte.."

O anda ikisi de sustu, Mitsuki halâ Inko'yu ikna etmeye çalışıyordu.

"Lütfen Inko-san! Kabul edilemeyecek kadar fazla bu!"

Inko Sarışın omegaya göz ucuyla bakarak gülümsedi, hüzünlü bir gülümsemeydi, tam da Izuku'nun yapabileceği cinsten.

"Biliyorum..Ama her şeyi çok geç öğrendim. Öyle ki Katsuki'nin durumunu duyduğumda burada bile değildim..Ve benim Izuku ve Katsuki'den başka mal varlığımı bırakabileceğim bir akrabam da yok."

Inko ve Izuku, bunca yıl yalnız yaşamış, zorluklara birlikte göğüs germişlerdi. Izuku babasını yüzünü tanıyamayacak kadar az görmüştü, zamanla babasız yaşamaya alışmış, hiç mi hiç özlem çekmeden büyümüş ve bu mertebeye gelebilmişti. Büyüdüğünde bile sadece babasının yurt dışında çalıştığını biliyordu.

Gelişen zincirleme olaylardan sonra, Aptal Alfa annesine Katsuki'nin durumunu anlatmış, Inko ne kadar kaygılansa ve Katsuki'yi görmek istese de, eşinin ani ölümüyle birlikte başka bir şehre gitmek zorunda kalmıştı. Izuku, babası ona babalık etmemiş olmasına rağmen, öldüğünde bile hıçkırıklara boğulmuştu. Annesinin ne kadar üzüldüğünü tahmin bile edemiyordu. Ve cenaze işlemlerinden hemen sonra, Inko hemen soluğu Bakugou ailesinin evinde bulmuştu.

Masaru oğluna konuşması için hızlı bir bakış attı. Fakat Sarışın omega uzaklara dalmış gibiydi. Yine de durumu hemen fark edip konuşmaya başladı sarışın:

"Inko-san. Sorun değildi. Yanımda olmasanız da beni aradınız, bu yeterli-"

"Değil! Katsuki, lütfen kabul et bu hediyemi. Izuku gibi seni de çok sevdiğimi biliyorsun, değil mi?"

Inko Sarışın omegaya yöneldi, eline anahtarı tutuşturmayı başardı ve o elleri bırakmadan Izuku'ya da bakarak gülümsedi.

"Sizi böyle görmek yüreğime su serpiyor. Izuku aradığında çok endişelenmiştim. Daha çok küçüksün Katsuki..ama verdiğin karar ne kadar olgun olduğunu gösteriyor. Yine de endişeleniyorum ve sizin için her şeyi yaparım. Bu yüzden kabul et bunu! Torunum için! Ve istediğin zaman benim evime gel, Izuku fazla şımarıktır, bu yüzden onu dışlayabiliriz!"

"A-anne!"

"Pfft..Teşekkürler Inko-san."

Sarışın omega elinden geldiğince kibar gözükmeye çalışırak gülümsedi. Inko aynen Izuku gibiydi, bu yüzden bu tepkiler hoşuna gidiyordu. Yanındaki Aptal Alfanın ona delice titreyerek baktığını bilmiyordu tabiki. Bunu sonradan gördüğü an Aptal alfanın yüzüne 'kes şu bakışı kelleni alırım ha' bakışını attı. Aptal Alfa onu göz hapsine almaktan vazgeçmek zorunda kaldı..