•BASKIN BİR OMEGA• [Dkbk?]

•40•

"S-su..o geliyor.."

Kendi cümlesinden sonra, hatırladığı tek şey siyah bir bulanıklıktan ibaretti. Korktuğu için gözlerini sıkıca yummuştu belki de. Ya da iradesini kaybetmişti o korku ve kaygının zirvesinde.

Araba sesi, Izuku'nun bağırışı, ailesinin haykırışları da ara sıra duyuluyordu o bulanıklık içinde.

Ve..hiç tanımadığı bir ses, onun acısını hafifleterek bağırmıştı şimdi kulağının dibinde. Cılız bir sesti bu, belki de çok uzaktan geliyordu ama duyuruyordu kendini sarışına. Gözlerini açmak istese de, ki belki de açmıştı, duyduğu acı ve seslerin karışık melodisi ruhunu sıkıştırmıştı haince. Açamıyordu. O cılız ses daha da belirginleşiyordu.

En son hatırladığı şey, eline minik bir elin dokunuşu oldu. Küçücük, pamuk gibi ve güçsüz olmadığını kanıtlamak ister gibi parmağını sıkıca tutan bir el.

(...)

"Izuku nasıl?"

"Daha uyanmadı..Mitsuki..-"

Annesinin ve babasının sesi onu uyandırmaya yetecek bir alarm gibi kulaklarına kazınmıştı. Gözlerini açtı yavaş yavaş ve hastanenin kendine has olan o ilaç kokusunu içine çekti sarışın.

"Hmm.."

Onun bu kesik sesiyle, ortam birden sessizleşti. Gözlerini tamamen açtığında, Mitsuki'nin gözlerinin yaşardığını gördü.

Keyifle gerindi:

"Oh..Ne uyumuşum be.."

Esnemeye başlamıştı ki, Masaru ve Mitsuki'nin sıkı kolları arasında buldu kendini.

"Lan-"

"Aptal velet seni! Kaç saattir uyuyorsun sen biliyor musun?!"

"Ne-ARGHH!"

Masaru daha da sıkıyordu omzunu.

"O kadar mutluyum ki! Çok korktum..çok korktum.."

"Afedersiniz de-YENİ KALKTIM BİR DURUN!"

Masaru oğlunu daha da kucaklamak istediğini biliyordu ama geri çekmek zorunda kaldı kendini. Ve Mitsuki'yi.

"Argh.. Baş belaları sizi."

Sarışın üstündeki kıyafetlere göz gezdirdi, altına giydirilen kısa şort onu rahatsız ediyordu. Ne çabuk geçmişti bu acı? Güzel bir uyku bile çekmişti. Mitsuki dolan gözlerini silerek Sarışın omegaya çığırdı:

"Ne diyorsun sen be?! 2 saattir uyuyorsun ve-"

"Izuku nerede?"

Aptal Alfanın burada olmasını bekliyordu.  Ona sarılan iki çift elin arasına girmek istiyordu. Sonra aklı başına geldi, Izuku gibi önemli olan bir şey daha vardı. O cılız sese ait güçlü minik beden.

"Velet-Kazuki nerede?!"

Mitsuki oğlunun 'ailesi' için bu kadar endişelenmiş olduğunu görünce, gülümsedi naifçe. Masaru'nun göz yaşları hâlâ boşalıyordu yanaklarından.

"Kazuki gayet iyi. Uyuduğun için onu göremedin ama..çok tatlıydı! Aynen sana benziyor ve hafif çilleri var-"

"O zaman Izuku nerede?!"

Masaru kapının ardından bakarak ağzını açmıştı ki, Mitsuki'nin kahkahası girdi araya.

"Pfft..Izuku mu?..O sen hastaneye giderken bayıldı!"