Abundance from Light

Chapter 3

Chapter 3

Fishpond

“Sabay tayong gumawa ng math,” aya ko sa ibang kaibigan namin ni Zelda. Nakatayo ako habang nasa harapan nila. They circle the chair so that we can eat a lunch. Minsan ay dito kami kumakain kapag siksikan na sa canteen.

They never listen or should I say they ignore me. Bagsak ang panga ko ng makitang wala silang pakialam sa pinagsasabi ko. They should never pay attention on our assignment? Or they want to cram on that.

“Zelds, dali gawa na tayo,” ani ko sa kaibigan na nasa upuan niya pa naka tanaw sa kanyang cellphone. Umismid lang siya.

“Maya na Gianna. Break time pa naman,” si Zelda. 

Umupo ako sa tabi niya. Sinundan niya ako ng tingin pero binalik niya kaagad sa kanyang cellphone.

“Zelds, kaya nga breaktime para gawin natin lahat ng gagawin natin. MAmaya ay wala na tayong gagawin. Kaya sige na wag na tayong cramming,” ani ko.

One thing I don’t like about myself is that I am dependent when I am used to it. I never know that this would result from it.

“Gia, maya na ako ha. Mamaya na,” patapos niyang ani at binalik na ang mga mata sa cellphone.

Kinuha niya ang earphones at nialagay sa tenga.

Bagsak kong sinandig ang aking likod sa upuan. Nilingon ko sila habang naak puot at naka crossed arms. We have a lots of friend in our classmates ever since. But Zelda, is my classmate almost my entire life so that we are so close until now.

“Okay,” wala ng ganang sagot ko kahit hindi naamn sila nakikinig sa akin.

I breathed heavily and stood up to begin my goal.

Zelda is a crammer person. While me, I want to be done already so that I can never be pressure when its due date. Ganyan yata ako kaya minsan nasasanay na akong tambakin ang mga gagawa dahil mas excited ako kapag tapos na ang  lahat at marami na akong magagawa sa farm. I can use my break time and I can relax well without any distraction and procrastination.

Natapos ko na ang assignment dahil gusto kong maglibot na naamn sa may Mabini banda. I always want to have a free time. Gustong gusto ko iyon.

Binagsak ko ang libro. Finally, I am done. No stress later.

Niligpit ko ito at nagtungo na sa locker. Nilingon ko ang mga inaasahan ko ay busy pa rin. Gusto ko kasi na may kasama kapag mahirap at ma check if tama ang sagot ko. Yes, I can solve but I have no trust on myself about it. Siguro dahil minsan tanga ako. I admit that though.

Lagot kayo mamaya kapag lalapit kayo sa akin at hihingi ng answer. Well, sometimes I will tell the truth but sometimes I want them to learn their lesson. Kaya ngayon bahala na sila. I will never give even a single formula. Never again. Never!

Sinirado ko ang locker.

I never know that their rejection would lead me to be independent. And starting from now, I will never depend on them.

“Uy, ayan na pala kayo!” Albert shouted when we are still in the corner of the street.

Tumawa ako at hinawakan ng mahgpit ang renda. I found myself laughing when he is always waiving on us. Lumingon ako kay Zelda, na natatawa na rin sa amin kaibigan. Yes, we’ve been friends starting from that day. Kahit pa nakakahiya na binalik ko ang Tupperware sa kanya. I said sorry but he insisted to be our friends. So we accept him. And now it’s been months and counting.