Abundance from Light

Chapter 33

Chapter 33

Movie

“Babe, here’s your order,” Ben said and held my hand to put my frappe in my hand.  Nagsimula siyang lumingon sa counter. We are here in the nearest coffee shop to our shooting area.

Hindi gaano kami pinagtutunan ng pansin rito. At konte lang ang tao. Kaya naman malaya kami kahit hindi na mag mask at cap.

“Ben, hanap lang ako ng table,“ sabi ko sa kanya.

Tumango kaagad siya at hindi na pnansin pa ako. Lumingona ko sa casier. Umiling lang ako. I know why he acted like that because the boy cashier is gwapo. I cannot blame him though. Siniko ko siya na siyang kinatawa niya at nagbabanta ang mga tingin sa akin. I smiled and waved at them.

“Sige na doon ka ng babae ka!” nang gigil na sabi niya sa akin.

Natatawa akong lumayo at pinabayaan siya roon.

I walked straight through the end and put my frappe in it. Siya  ang nagbaya and libre niya ako. Kaya hindi na ako magrereklamo kung makahanap siay doon ng pag aabalahan niya. Umupo ako ng matuwid doon. Katabi ko ang malaking bintana. Konte lang ang duamdaan rito dahil siguro kanina ay inokupado namin ang kalsada. I sighed and sipped in the straw.

“Gianna!"

Gulat akong napabaling sa pamilyar na boses. Kumurap kurap pa ako. Matagal ko na siyang hindi nakita kaya mas nagulat ako na mas porma na ang wringkles sa kanya.

“Tita,” binaba ko ang aking frappe at inayos ang upo. I smiled. “ Kumusta po?”

Sinundan ko ang kilos niya ng umupo siya sa akin. Nagdadalawang tingin ako kay Ben at maayos na siyang kumawala sa cashier.

Talagang sinulit pa.

“Hija, salamat sa sinabi mo noon."

Napabalik ako ng tingin sa kanya at nilapag niya ang kanyang tray.

“Ho?” tanong ko sa kanya habang nag aayos siya.

Kaya naman bumalig ako kay Ben na nanlaki ang mata niya sa kasama ko kaya lumiko lang siya sa likod ko.

I know he is overhearing something and want to dig too.

I glance at my time, buti at pinabayaan kami ng dalawang oras na magpahinga.

“Alam mo bang nahanap namin siya matapos ang dalawang araw?” bungad niyang ani sa akin na siyang kinakurapkurap ko.

“Ho? Si Albert po ba?” pag su sure ko kung tama ba ang hinala ko at ayaw kong maging tanga.

Tumango siya habang nakatitig s aakin.

“Pero hindi alam ni Zelda lahat ng to. Ito palang anak ko ay humingi nang tulong kay Manong. Tinulak nila ang lumang sasakyan sa dagat dahil nagsisi siya sa ginawa niya sa’yo. At iyong tawag na nakarating sa amin ay dahil sa may kilala kaming namataan ang sasakyan namin na palutang-lutang sa dagat. Halos mabaliw kami pero tinawagan kami ni Manong na umiiyak siya sa malaking bato, doon nagpalipas ng tulog malapit sa bahay nila. Umiiyak ako dahil masaya akong buhay siya at walang galos pero humingi siya nang tulong na maka move on sa’yo. I asked him. Sabi ko ay doon na siya sa Leyte upang makalimot sa’yo. And guess what, nakahanap na siya ng bago roon,”she paused trying to remember anything.

And I was shocked. I don’t have the appetite to drink.

“Pinadala ko siya sa  isang island kung saan hindi malalaman ni Zelda. Sa isang isla na doon naninirahan ang mga kamag anak namin,” she continue.