Çiçek

Arama

Deniz'den

Çiçek apar topar evden çıktığında şok olmuş bir şekilde arkasından bakıyordum. Her ne kadar her insanın aynı olmadığını bilsem ve ona ön yargılı yaklaşmak istemesem de ilk başta onu gözlemlemek ve daha sonrasında ona yaklaşmak istiyordum.

Ama ne kaan abim ne de kuzey abim benim kadar sabredememiş sedanın bütün yaptığı kötülükleri küçücük kızın omuzlarına bindirivermişlerdi.

Çiçeğin apar topar gitmesiyle emirin gözleri dolmuş sürekli geri gelip gelmeyeceğini sorarken, Çağlar oldukça sıkıntılı görünüyordu.

Babam ve annem ise bir köşeye çökmüş başları eğik bir şekilde oturuyorlardı.

Babamın oturduğu yerden fırlamasıyla salonun içerisinde tur atması bir olmuştu. Ne zaman sinirlense deli gibi döner sinirini azaltmaya çalışırdı.

"BEN SİZİ BÖYLE Mİ YETİŞTİRDİM?"

"KÜÇÜCÜK KIZI HIÇKIRA HIÇKIRA AĞLATMAK SİZE YAKIŞIYOR MU?"

"BAKIN KÜÇÜCÜK KIZ DİYORUM AMA O SİZİN KARDEŞİNİZ LAN KARDEŞİNİZ"

Kuzey abimin duygusuz duran suratına yaklaşıp bağırmaya devam etti.

"SEN BU AİLENİN EN BÜYÜK ABİSİ DEĞİL MİSİN? SENİN EN OLGUN KİŞİ OLMAN GEREKMİYOR MU?"

Kaan abime de baktığında şimdi ikisi birden azarlamaya başlamıştı.

"NELER YAŞADIĞINI BİLE BİLMEDİĞİNİZ BİR İNSANA, KARDEŞİNİZE NASIL BÖYLE DAVRANIRSINIZ??"

"Kardeşime, Kaan'a bağırma. Gidip buluruz şimdi kızını merak etme" Kuzey abimin cevap vermesiyle babam iyice sinirlenirken, kafasını sallamaya başladı.

"Kızımı bulmadan gelmeyin. Anladınız mı?"

"Selim yeter tamam." Annemin ağlamaklı kısık sesi ilk defa çıktığında herkesin morali iyice düşmüştü.

Kuzey abim kafa işareti yaptığında hepimiz aynı anda onun peşinden gitmeye başladık.

Evin önüne çıktığımızda kuzey abim yüzünü avuçluyordu. Şimdiye kadar aklıma takılan tek şeyi sormak için ekine döndüm.

"Ekin bana bak abicim"

"Efendim abi?"

"Ekin bu kızın suratının hali neydi?"

"Ya bilmiyorum ki abi benim de canımı sıktı o şu an"

Emirin yerinde kıpırdandığını gördüğümde ona döndüm. Emir yalan söylemeyi beceremezdi.

"Emir?"

"Abi bilmiyorum"

Tam yeniden soracakken bu sefer kuzey abimin bağırmasıyla emir yerinden sıçradı.

"Emir!"

"Abi gerçekten bilmiyorum ki. Sordum ama aramızda kalsın dedi. Bana da hiçbir şey anlatmadı."

Herkes pür dikkat onu dinlerken derin bir nefes aldı.

"Zaten suratı geçmiş gibi"

"Anlamadım?" Kaan abim hepimizin kafasındaki tepkiyi sesli bir şekilde verirken emir yeniden konuştu.

"Yani ben ilk gördüğümde daha kötü durumdaydı."

Çağların bir anda bağırmasıyla emirin gözleri iyice dolmuştu.

"Madem böyle bir şey var neden söylemiyorsun lan sen bize? Niye anlatmıyorsun oğlum delirtecek misin sen beni"

"Özür dilerim abi"

"Tamam gitmeyin çocuğun üstüne" Emir çok duygusal bir çocuktu ve kendini suçlamasını istemiyordum bu yüzden konuyu kapatmak şu an için en iyisiydi.

"Emir aslanım, Sen geç içeriye biz abinlerle çiçeği bulup geleceğiz"

"Ama ab-"

"Hadi abim ikiletme beni"

İstemeye istemeye kafasını onaylar bir biçimde salladığında evin kapısını açıp içeriye girdi. Derin bir nefes alıp olgunluğu sıfır olan iki abime baktım.

"Abi kızı bulduğumuzda sakın aynı şeyleri tekrarlamayın. Annemin ne kadar üzüldüğünü gördünüz. 3 yaşında değilsiniz her insanın aynı olmadığının farkına varın artık"

Kaan abim ve Kuzey abim bana hiç iyi bakmazken en azından karşı çıkmadıkları için mutluydum. Bu hatalarının farkında olduklarını gösteriyordu.

"Ekin, çağlar aslanım siz eve yakın sokaklara bir bakının biz de caddeye çıkalım hep beraber arayalım" Herkes kuzey abimin dediğini onaylarken çiçeği aramak için ayrılmıştık.

--------------

Saatler geçmiş ama hiç kimse Çiçeği bulamamıştı. İçimizi korku salarken kaan abimin telefon görüşmesinin bitmesini bekliyorduk.

"Kaan ne diyor?"

"Abi konuştum şimdi fotoğrafını yollayın arama başlatalım dedi. Var mı sizde fotoğrafı?"

Herkes birbirine bakarken derin bir iç çektim.

"Kardeşimizin daha fotoğrafını bile bulamıyoruz ki anasını satayım"

"Ekin aslanım annemi ara sor vardır onda belki" Kuzey abimin dediğiyle ekin yerinden kalkarken içimden fotoğrafının olması için dua ediyordum.