PRINCIPESSA

Κεφάλαιο 4

Writter's POV
Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, με την Εύα να μην δίνει σημασία στην Οδύσσεια. Μέχρι που...

Εύας POV
ΣΉΜΕΡΑ ΕΊΝΑΙ Η ΠΡΌΒΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΉ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΩΩΝ!!

Σαν ψέμα μου φαίνεται...Μετά από τόσο καιρό!! Θα δω και τον Πέρτζι (Περιζόπουλος, αλλά πάντα τον φώναζαμε Περτζι όλοι οι μαθητές) τον καθηγητή της Μουσικής του Γυμνασίου!!
Ο Περιζόπουλος είναι γύρω στα 50, Ψηλός και αδύνατος, με γκρίζα κοντά μαλλιά, και γαλάζια μάτια.

Μου έλειψε τόσο πολύ αυτός ο τύποοος!!!!!

-Εύα, κορίτσι μου που κοιτάς??

-Συγνώμη κυρία Αλεξανδράκη, αφαιρέθηκα...

-Η Φυσική δεν είχες πει ότι είναι το αγαπημένο σου μάθημα??

-Μάλιστα..

-Δεν σου φαίνεται

-Συγνώμη.

Με κοιτάει η Αθηνά, μου κάνει νόημα να δει αν είμαι καλά και εγώ κουνάω το κεφάλι μου θετικά και της χαμογελάω

...

Επιτέλους ήρθε η ώραα!!

Παίρνω τη κιθάρα μου και τρέχω προς το αμφιθέατρο όπου γίνονται οι πρόβες και οι γιορτές. Είναι ένας μεγάλος χώρος, με κόκκινη σκηνή, με κόκκινες κουρτίνες και καθίσματα στο ίδιο χρώμα. Έχει έντονους προβολείς και πολλά παράθυρα.

Φτάνω στο αμφιθέατρο και..Κάτσε τι?
ΚΆΤΣΕ ΤΙ.

Τι στο καλό θέλει αυτή εδώ??

-Οο Εύα μου ήρθεες!! Χαίρομαι που σε βλέπω. Με πλησιάζει ο Περιζόπουλος

-Γεια σας κύριε Περτζιι!!  Του λέω προσπαθώντας να συνέλθω από το σοκ

Πλησιάζουμε τη σκηνή και βλέπουμε τα υπόλοιπα άτομα της ορχήστρας

-Από δω η Μαρία που θα παίζει ηλεκτρική κιθάρα, ο Κωνσταντίνος που θα παίζει βιολί και η κυρία Αναγνωστοπούλου που θα παίζει πιάνο!Εγώ θα διευθύνω την ορχήστρα και τη χορωδία!!Θα κάθεσαι στη πρώτη θέση μπροστά από το πιάνο.

Του χαμογελάω και πάω προς τη θέση μου. Δεν παίζει να το ζω αυτό. Άντε να τη γνωρίσουμε επιτέλους τη κυρία Αναγνωστοπούλου...

Κάθομαι στη θέση μου και ετοιμάζω τη κιθάρα μου.

-Πως σε λένε?? Ακούγεται μια φωνούλα απο δίπλα μου..

Γυρνάω, τη κοιτάω

-Εεύ-Εύαα-α. Τραυλίζω...

ΕΓΏ.

Τραυλίζω ΕΓΏ.

Ε καλά τώρα σύνελθε Εύα

-Α, εμένα με λένε Οδύσσεια, Οδύσσεια Αναγνωστοπούλου!! Μου λέει και μου χαμογελάει.

Πο καλά μέσα στη ψυχή με κοιτάει με τα τεράστια μάτια της..Πως να μην τραυλίζω?!
Αλλά και πάλι..Είπαμε όχι συναισθήματα...Τι πας να κάνεις τώρα Εύα?! Τι σου φταίει η καθηγήτρια?!

Μετά απο λίγο ήρθε και η Αθηνά να μπει στη χορωδία και γνωρίστηκε με τα άλλα παιδιά!!

...

Η ώρα είχε πάει 3 και μιας και το λεωφορείο είχε φύγει στις 2:30 θα ερχόταν ο πατέρας μου να με πάρει..

-Λοιπόν παιδιά και κυρία Αναγνωστοπούλου τελειώσαμε εμείς για σήμερα!! Μας λέει ο Πέρτζι και άρχιζει να μαζεύει τα πράγματά του.

Πάω να φύγω και η Οδύσσεια έρχεται μπροστά μου και με σταματάει.

-Παίζεις πολύ ωραία κιθάρα, Εύα!!

-Και εσείς παίζετε πολύ καλό πιάνο!!  Της λέω και χαμογελάω.

Μένει λίγο να με κοιτάει που της χαμογελούσα..Είναι πολύ όμορφη..Τα μάτια της, το χαμόγελό της, η φωνή της, το σώμα της, το πως παίζει πιάνο, το πως με κοιτάει, το πως μου φέρεται.. Είναι πολύ πιο ωραία όλα αυτά από όσο περίμενα να είναι...