PRINCIPESSA

Κεφάλαιο 7

Εύας POV

Σε λίγο αρχίζει η 4η ώρα και εγώ ακόμα νιώθω άρρωστη. Το πρωί πάντως είχα δέκατα.

Δεν ήθελα να χάσω το σχολείο και μου είχε λείψει η πριντσιπέσσα μου...
Έχω να τη δω από τη Παρασκευή και σήμερα όλη μέρα δεν την είδα.

Όμως τώρα νιώθω χειρότερα... Δεν νομίζω να μπορέσω να μπω στο μάθημα.. Θα ζητήσω να έρθει να με πάρει ο πατέρας μου. Δεν μπορώ να την περιμένω άλλο, γίνομαι χειρότερα...

...

-Πως είσαι??  Ήρθε η Αθηνά να με βρει στο μικρό σαλόνι του Λυκείου.

-Λίγο χάλια, αλλά παλεύεται...

Το κινητό μου χτυπάει

-Μάλλον ήρθε ο πατέρας μου.. Πάω.

-Περαστικά σου!!

-Ευχαριστώ Αθηνά

Η φωνή μου ακούγεται αδύναμη...

Ζαλίζομαι και παραπατάω...

Στέκομαι λίγο στη κεντρική πόρτα του Λυκείου μήπως καταφέρω να αποκτήσω δύναμη για να συνεχίσω..
Ααα έρχεται η πριντσιπέσσα!!
Με κοιτάει, με ένα βλέμμα περιέργειας αλλά και αδιαφορίας. Τη κοιτάω...

-Γεια σου Εύα.   Σοβαρεύει και.. Ειρωνεία ήταν αυτό στη φωνή της?

-Γεια σας... Λέω και χαμογελάω. Πο καλά με το ζόρι βγαίνει η φωνή μου, πρέπει να πάω σπίτι γρήγορα..

Με κοιτάει υποτιμητικά και τι κανει.. Φεύγει...
Ούτε να με ρωτήσει τι έχω, ούτε να μου πει περαστικά, κάτι...

Μαλακία δική μου που περιμένω πολλά.

Τι σημασία να μου δώσει, η τύπισσα δεν νοιάζεται και λογικό το βρίσκω, αφού ούτε καν μάθημα δεν μου κάνει.

Πήρα θάρρος φαίνεται. Από το πουθενά, πήρα θάρρος.

Δηλαδή τι νόμιζα?? Οτί θα μου φέρεται σαν να είμαι και η αγαπημένη της μαθήτρια? Ή ότι θα παιχτεί κάτι μεταξύ μας?

Ξινή είναι και έτσι θα είναι και με εμένα. Ίσως και έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Δεν θα ξανά ασχοληθώ.

Έτσι κι αλλιώς και τη καλημέρα να της κόψω δεν θα τη νοιάζει ή καλύτερα δεν θα το παρατηρήσει καν, όλοι αυτό της κάνουν. Την αποφεύγουν. Ας το κάνω και εγώ. Ίσα ίσα, θα μου κάνει και καλό...

...

Με αφήνει ο πατέρας μου έξω από το σπίτι και φεύγει για δουλειά.

Ανοίγω τη πόρτα και βλέπω τη μάνα μου στη κουζίνα να πίνει καφέ

-Τι κάνεις εσύ εδώ? Δεν έχεις σχολείο?

-Είμαι άρρωστη.   Της λέω και φεύγω στο δωμάτιό μου

...

Αφού ξάπλωσα και ηρέμησα έκατσα και έβαλα τις σκέψεις μου σε μια σειρά.

Δεν ξέρω αν αξίζει να προσπαθήσω..
Τουλάχιστον να περιμένω να γίνω καλά και βλέπουμε τι θα γίνει.
Κρίμα πάντως. Και νόμιζα ότι ήταν καλή.. Νόμιζα ότι έστω θα την ένοιαζε... Καθηγήτρια είναι, δεν την νοιάζει αν είναι καλά οι μαθητές? Έστω και αυτοί που δεν έχει... Κι αν όχι, γιατί να κοιτάξει να δημιουργήσει σχέσεις, από μόνη της, με ένα άσχετο 17χρονο και όταν το 17χρονο ξαφνικά δεν νιώσει καλά, αυτή
γίνεται ξινή και ειρωνική?
  Καλά ας κόψω εγώ επαφές και ότι είναι να γίνει ας γίνει..Που δεν θα γίνει κάτι, αλλά λέμε τώρα...