When The Warmth Fades

Chapter-29

Mas nadagdagan pa ang pag aalala ko ng hindi nya ako sinundo at maghapon ko ding hindi sya nakita sa buong campus. Sinubukan ko ding hanapin at puntahan sya sa department nya ngunit ang sabi nila ay umalis daw kahapon habang nagkaklase sila at hindi na bumalik pa.

Sigurado akong may problema sya dahil hindi ito lumiliban sa klase,kahit nga masama ang pakiramdam nito minsan ay pumapasok padin sya. Ngunit ang pinagtataka ko ay hindi man lang sya nagsabi saakin,ni hindi sya nagparamdam kahit pa alam nitong mag aalala ako.

Kasalukuyan na akong nakahiga saking kama at naghahanda na upang matulog ng marinig ko ang pag ring ng phone ko na nakapatong sa mesa. Agad koi tong kinuha dahil sa pagbabasakaling galling ito sa taong laman ng isip ko maghapon ngunit nabigo ako ng makitang si Dad ito.

Nasa ibang bansa ito dahil nag guest sa isang seminar. Ilang minuto din kaming nag usap bago nagpaalam. Kinamusta lang nya kami at nagtanong kung may gusto bas yang ipabilii o ibilin,nagkwento din sya ng mga kaganapan sa lugar na syang ipinagpapasalamat ko dahil kahit saglit ay napayapa ang isip ko mula sa pag iisip sa kalagayan ni Jake.

Nagulat ako ng muling nag ring ang phone ko,sa pag iisip na si Dad ulit ito ay hindi agad ito sinagot. Ikatlong ring nang napagdesisiyonan kong sagutin na ito,napaayos ako ng upon g makita kung sino ang tumatawag.

"Hello?" nanginginig ang boses kong sambit pagkasagot sa tawag.

"Oh damn,how I miss your voice. Did I wake you up?" malumanay nitong sambit,nabakas ang pagod sa boses nito na syang ipimagtaka ko.

"Matutulog pa lang sana ako...Where have you been?" at saw akas ay nagkarooon din ako ng lakas ng loob upang magtanong.

"Can I see you?" he asked instead,not answering my question.

"It's getting late,magpahinga ka na lang. You must be tired,we'll talk tomorrow." I said coldly. Nagtatampo sa pagkawala at hindi nya pagpaparamdam.

"But I'm outside your house already though," he said softly. Agad akong napatayo sa gulat , nagtungo ako sa bintana upang matignan ang labas at totoo nga ang sinabi jitong nasa labas ito.

Parang tumalon ang puso ko ng makita ko syang nakatayo at nakasandal sa sasakyan nya sa harap ng gate. Tila napalitan ang pagtatampo ng pagkasabit na aking nararamdaman ng makita ko ang maamo nyang mukha kahit sa malayuan lang.

Mabilis kong pinatay ang tawag,nakita ko ang gulat at lungkot sa mukha nito kaya agad na akong nagtungo bsa baba. Halos takbuhin ko na ang daan patungo bsa gate upang mabilis na makarating sa harap nya.

Nanlambot at napuno ng pag aalala ang puso ko ng makita ko ang pagod sa mukha nya. Bakas ang gulat sa mukha nya ng makita ako,mayat maya ay nagliwanag ito. Mabilis kong hinakbang ang pagitan namin at yinakap sya ng mahigpit.Noong una ay nanigas sya sa gulat ngunit kalaunan ay ginantihan din nya ako ng mas mahigpit na yakap.

Nag init ang aking mata at kasunod nito ay ang sunod-sunod na pagpatak ng aking mga luha. Ang halat ng naramdman kong hindi maganda para sa kanya ay tila parang bulang nagluha at nawala bigla.

"Saan ka ba nagpunta ha?!" naluluha pading tanong ko ng humiwalay ako sa yaka. Hinampas ko sya ng paulit-ulit sa dibdib nggunit hindi man lang ito umilag. "Alam mo bang nag alala ako ng sobra sayo ha?!"

"Shhh,please don't cry. I'm sorry...Damn,I missed you so much," sambit nya saka muli akong yinakap. Hinaplos nya ang aking pisngi gamit ang dalawang kamay nya saka pinahid ang luhang tumatakas mula saking mata. "May inasikaso lang ako,hindi na kita sinabihan o tinawagan dahil alam kong uuwi agad ako sayo ng hindi ito naayos pag ginawa koi yon. Inaayos ko na ito,wag ka ng mag-alala." He said softly.

"Are you alright?" I asked worriedly instead.

He heaved a sign and avoid my gaze,I can feel that there's something he's hiding or don't to talk about.

Hinawakan ko ang magkabilang pisngi nya upang magtagpo an gaming mga mata. Halo-halong emosyon ang nakikita ko ditto,I know he's dealing with something heavy.

"Ofcourse," he answered but I stared at him,not convince with his answer. "I'll be alright,please let me deal it with myself. I don't want to think about it,I'll tell everything to you once I fived it. Trust me,Kleah." He added.

I hugged him tightly without uttering any word, he hugged my tighter.

I want to ask more but he seems tired physically and mentally so I didn't asked again,like what he told I'll just wait for him to open up.

For now the best thing that I can do for him is to understand and trust him. Yes,we're in a relationship but I still respect his personal space.

We stayed hugging at each other for a minute before we let go and decided to have some rest. Mabigat man sa pakiramdam ay hinayaan ko na lang syang umuwi na dahil ramdam ko ang kanyang pagod. Gumaan ng kaunti ang nararamdaman ko dahil alam kong ligtas sya pero hindi ko pading maiwasan ang mag alala para sa kanya at sa problema nyang kanyang tahimik na nilalabanan.

Siguro sasabihin ng iba na napaka walang kwenta ko naming girlfriend dahil wala man lang akong alam at magawa upang tulungan ang kasintahan ngunit alam kong wala din naman akong magagawa o baka makadagdag pa ako.

The next day we went out for a date but he's spacing out,I just understood him and prayed that everthing will be alright in time.

"You're thinking deeplu again," I pointed out. Para naman syang nabalik sa reyalidad dahil sa sinabi ko. He look apologetic.

"I'm sorry,what are you talking about?" he apologized and met my eye.

"Nothing,just a random things about my day." I said and shook my head.

"Are you use?" paniniguro nya,tipid ko syang nginitian at tumango.

"Ofcourse,let's goI feel sleepy," I reasoned out and stand. Agad syang napatayo at nataranta sa pagtayo ko,nababakas ang guilt at pag aalala sakanyang mga mata kaya nginitian ko ko sya para maiparating na ayos lang.

Hindina nasundan ang paglabas namin dahil naging busy kami pareho. Exam week na at pareho naming kailangang mag focus. Hindi na din nya ako nasusundo na naiintindihan ko naman dahil may mga bagay syang kailangang asikasuhin at isama pa ang mga kailangan nyang tapusing school works.