When The Warmth Fades

Chapter -40

Gusto kong iumpog sa pader ang ulo ko dahil sa inis. Kahit pa sinabi ko na saking sarili na tama na at dapat ko ng tigilan si Jake ay nandito na naman ako sa kanila. Sarili ko mismo ay trinatraidor na ako,gustong gusto ko nang sumuko dahil sobrang pagod na ako pero para bang ayaw ng katawan ko.

Pagod na ang puso at isip ko pero sinasabi ng katawan kong lumaban pa ako.

Wala akong lakas na kumatok kaya tinawagan ko na lang sya. Ilang beses din nya itong pinatay bago nya ito sagutin dahil naa rin siguro sa nakulitan na sya saakin.

"Jake..." I mumbled.

"What do you need,Kleah?" He said coldly. Ang sakit marinig mula sa kanya ang katagang binibitawan nya na para banag hindi ako na exist sa buhay nya. Daig ko pa ang isang estranghero kung tratuhin nya ako.

"Nasa tapat ako ng bahay nyo,lumabas ka please. Mag usap tayo, promise last na talaga ito. Titigilan na kita pagkatapos," halos mag sumaong sambit ko. I'm desperate to see him,gusto ko syang makausap dahil umaasa padin ako hanggang ngayon na babawiin nya ang mga katagang sinabi nya.

"We don't have anything to talk to. You may leave," madiin nyang sambit na ikinatigil ko. "I don't wanna see you again," he added. Para banag gumuho ang mundo ko sa sinabi nya.

Ang dali lang sa kanyang sabihin lahat ng iyon,para bang kahit minsan ay hindi ako nahing magahalaga sa buhay nya.

"Jake naman," parang batang sambit ko. Narinig ko ang pag buntong hininga nya sa kabilang linya na tila pa nauubusan na sya ng pasensya.

"Kleah, please stop. Tama na,kaawaan mo naman ang sarili mo. Stop acting desperate,mas lalo mo lang pinapatunayan na tama ang desisyon kong itigil natin to. Hindi na ikaw yan,Kleah. Sana ito na ang huling beses mong pang gugulo sakin,sumuko kana. Tapos na,Kleah. Wala ka ng magagawa pa para mabago ang isip ko," madiin nyang sambit. Pakiramdam ko ay dinudurog ang puso ko sa bawat linyang binibitawan nya.

Akala ko matapang at malakas na ako para tanggapin lahat ng bibitawan nya ngunit hindi pala. Tama sya,hindi na ako to. I should regain myself,kailangan kong maibalik ang sarili ko bago ko pa sya makilala.

Kung kaya nyang tapusin ito nang ganito na lang ay wala na akong magagawa. Ayaw ko nang mag mukhang kawawa sa harap nya.

I took a deep breath before I utter a word. I may regret this but at least I'll gain my self respect back.

"You're right,I don't deserve this. I'm done," I said using my stern cold voice.

Narinig ko ang pagsinghap nya na para bang nagulat sa sinabi ko. Ako din ay nagulat saaking sarili,nagpunta ako dito para makipag ayos pero sa huli ay ako din ang tumapos.

Hindi ko na sya hinintay na magsalita pa at agad ko nang pinatay ang tawag. If he doesn't want to see me then fine, he'll never get a privilege to see and talk to me again.

I trusted him but he wasted it. If he can't treat me better than I can treat myself then I don't need him.

I know he may be have reasonable excuse but I don't care anymore, that'll never be enough for him to treat my a trash. If he's in pain so am I.

Pag lipas ng mga araw ay sinimulan kong ibalik ang dati kong buhay at kagawian. Pumapasok ako ng maaga upang dumaan sa coffee shop.

Napapadalas din ang pag punta ko sa mga bookstore,halos makalimutan ko na ang amoy ng bagong libro sa tagal bago ako bumili at magbasa.

Tumatambay ako sa library pag may vacant kami para lang magbasa. Pansin kong umiiwas sakin ang karamihang school mate ko,siguro ay nabalitaan na nila o napansin na hindi na kami nag uusap ni Jake.

Simula nang mahpasukan ulit ay hindi ko pa sya nakakasalubong o nakikita. Hindi sa hinahanap ko sya pero para na kasing hindi sya nag exist,wala akongarinig na kahit anong usapan tungkol sa kanya. Kung dati ay sya lagi ang bukam bibig ng mga tao dito pero ngayon ay tila nalimot na nila ito.

Hindi ko na lang ito pinagtuunan ng pansin at mas pinag igihan ko na lang ang pag aaral.

Sa paglipas ng ilang linggo at buwan ay masasabi kong mas naging maayos na ako. Nakilala ko na ulit ang sarili ko. Hanggang ngayon ay tumatak padinsa isip ko ang mga katagang binitawan ni Jake sa huli naming pag uusap sa telepono,napag tanto kong tama sya. Masyado akong nagpaka lunod sa pagmamahal ko sa kanya at nalimutan ko na ang sarili ko.

Pagkatapos ng tawag na iyon ay agad kong tinapon ang sim ko,blinock ko na din sya sa lahat ng social media accounts ko kaya wala na talaga akong balita sa kanya. Minsan ay natuyukso akong bisitahin ang mga profile nya para makibalita ngunit pinipigilan ko ang sarili ko hanggang sa nawawaglit na ito sa isipan ko.

Lumipas pa ang ilang lingo hanggang sa naging isang buwan at humigit. Ganon padin ang gawain ko,nagpatuloy ako sa buhay na wala sya.

Noong una ay aaminin kong sobra akong nahirapang mag adjust dahil kasama sya sa halos lahat ng routine ko sa araw-araw.

I started exploring,namamasyal at nagpupunta ako sa iba't-ibang coffee shop na ako lang mag isa. I have friends but I chose to be with myself,alone. Mabuti na lang at hinahayaan lang nila ako at busu din sila sa studies at partner nila.

May mga nakikilala na din ako pero ayaw ko munang mag entertain ng kahit na sino. Hindi dahil sya padin kun'di dahil gusto kong mag focus muna sa sarili ko. I can't bear to lose myself again.