When The Warmth Fades

Chapter-32

Tahimik nya akong pinagbuksan ng pinto habang nag iiwas ng paningin. Tila ba iniiwasan muna nyang makipag usap saakin.

"Saan tayo pupunta?" tanong ko ng nagsimula syang magmaneho.

Hindi sya nagsalita kaya hinayaan ko na lang ito at pinalampas dahil baka ayaw nya talagang sabihin kung saan kami pupunta.

"Jake...Jake!" he ignored me again,parang kumulo ang dugo ko sa inis. "Kung hindi mo ako kakausapin ay ihatid mo na lang ako pabalik sa bahay o jan sa gilid at ako na ang bahalng umuwi," naiinis kong sambit na ikinalingon nya. Halos pagsisihan ko ang aking sinabi ng makita ko kung paano kagalit ang itsura nya.

Huminga sya ng malalim saka ginulo ang buhok nya sa inis. Ihininto nya ang sasakyan sa gilid kaya bubuksan ko n asana ito upang makaalis ngunit nakalock ito.

"Please,Kleah,kahit ngayon lang wag ka munang dumagdag sa isipin ko..." maddin nyang sambit na syang ikinatigil ko. Pakiramdam ko ay nanlamig ang buo kong katawan dahil sa sinabi nya. He's alwaysa solf talker to me,he always make sure to choose his words for me not to get hurt.

"Problema na din ba ako? Pasensya ha kung hindi na ako nagsabi,ayaw ko kasing maistorbo ka dahil alam kong may inaasikaso ka. Lagi kang walang oras sakin,may narinig ka ba? Wala kasi iniintindi kita," naluluhang sambit ko. Ramdam ko ang bahagyang pagkagulat nya sa sinabi ko ngunit agad ding nakabawi.

"You don't understand me," he pointed out as a matter of fact.

"I do understand you,Jake." Madiin kong sambit.

"If you understand me you wouldn't be acting that way,Kleah." He said in his hoarsed voice. Tinitigan ko sya sa kanyang mata ngunit iniiwas nya ito,halo-halong emosyon ang nasasalamin dito na hindi ko mawari.

"Sabihin mo kasi saakin para may alam naman ako,hindi yung ganitong nangangapa ko dahil wala akong kaalam alam sayo. Jake,girlfriend mo ako!" puno ng hinanakit kong sambit na syang ikinagulat nya.

"I can't tell you yet,pero alam kong maiintindihan mo din pag nalaman mo na. Ang hinihingi ko lang sayo ngayon ay ang pakikisama,wag kang gaagwa ng mga bagay na alam mong hindi ko magugustuhan...Please,Kleah."

"Hindi mo ba ako mapagkatiwalaan kaya hindi mo masabi?" malumanay kong tanong habang nakakunot noo at nakatingin deretso sa kanyang mata.

"I have so much in my plate right now,wag mo ng dagdagan pa yan lang pinapakausap ko sayo..." he uttered.

Hindi makapaniwalang tumawa ako sa sinabi nya,I can feel my heart was breaking into pieces. Tama ba ang naririnig ko mula sa taong mahal ko?

"Am I burden to you?" I asked coldly.

"No," he whispered.

"Then why I feel like I am?... Or did you have someone else already?" nakatiim bagang kong sambit.

"I don't have someone else,Kleah. Where did you get that idea? Please,nagmamakaawa ako sayo...Wag mo munang dagdagan ang iniisip ko," halos magmakaawa nyang sambit. Napatawa ako sa huli nyang sinabi,inulit pa talaga nya.

"Iuwi mo na ako!" pagalit at madiin kong sambit.

"Kleah..." he said in his warning tone but I ignored it. Hindi nya ako matatakot gaya ng nagagawa nya sa iba,ayaw mong dumagdag ako?Then,I'll give you that.

"Kung ayaw mo akong iuwi edi ako ang kusang uuwi," sambit ko at aambang bubuksan angpinto ng magsalita sya.

"Listen to me,I'm dealing with something important right now and I can't afford to fail. Please... understand my situation the," kalmado at masuyo nyang sambit.

Huminga ako ng malalim upang mapakalma ang aking sarili. He's right,I should understand him more. I shouldn't be his burden.

"I'm sorry,Jake... Pwede bang ihatid mo na lang ako,sa susunod na lang tayo magkita. I want to calm myself first,I need time to think and refleact. I hope you understand," malumanay kong sambit.

Pumikit sya ng madiin bago humugot ng malalim na buntong hininga. Nang muli syang magmulat ay nagkasalubong an gaming mga mata. Mapungay at puno ng halo-halong emosyon ang nasasalamin sa kanyang mat,kitang kita ko din ang pagod ditto kaya hindi ko maiwasang makaramdam guilt dahil imbes na makatulong ako ay nakakadagdag pa sa pasanin nya.

"Alright,but please no matter what happened always remember that I love you. Just trust me,I'll fix everything on my own. When the right time comes...I'll tell you everything," masuyo nyang sambit. Inabot nya ang magkabila kong pisngi at pinatakan ng masuyong halik ang aking noo at labi.

Bakit pakiramdam ko ay nagpaapaalam na sya? Am I losing him? Maybe I'm just overthinking things. Just like what he said,I should trust him.

Tahimik ang byahe namin pabalik sa bahay,wala ni isa ang nangahas na magsalita.Nang tumigil ang sasakyan ay tipid ko lang syang nginitian senyales ng pasasalamat bago ako lumabas at hindi na hinintay na pagbuksan ako kahit pa aamba na sana syang lalabas.

Iniwan kong ang phone ko sa ibabaw ng mesa sa aking kwarto. I feel like I don't have energy to talk to anyone right now.

Nilibang ko ang sarili maghapon,ginawa ko ang mga bagay na nakalimutan at hindi ko na nagagawa. Nagbake din ako ng cake,hindi ko alam kung anong sumapi sakin kaya bigla kong naisipang magbake.May natira pang mixture kaya gumawa na din ako ng cupcake.

Nang matapos ko ng lagyan ng design ay saka ko naisip na ibigay ito kay Jake upang makabawi man lang sa nagawa at pagkalimot ko sa monthsary namin.

Naisipan ko na ding samahan ito ng painting kaya pagkatapos kong ilagay sa ref ang mga nabake ko ay nagtungo na agad ako sa taas upang kumuha ng art materials. Nagtungo ako sa may garden upang doon mag paint. Maaliwalas at kalmadong kapaligiran na syang kailangan ko ngayon. Inilatag ko ang lahat ng gamit sa Bermuda grass dahil naisip kong mas magandang ditto ako maupo at magpinta kesa sa may mesa.

I painted us,both happy while looking at the ferris wheel while the sun set which gives a romantic and peaceful ambiance. Nang matapos ako sa pagpinta ay humiga muna ako sa damuhan upang mapagmasdan ng mabuti ang kalangitan. I really need this,peace and to be in touched with my soul. I watched the birds fly and the tree branches dance gracefully as the fresh wind blew.

Hindi ko namalayang nakaidlip na pala ako,saka na lang ako nagising ng maramdaman ko ang patak ng ulan saking pisngi. Hindi gaya kanina ay makulimlim na ang paligid. Mabuti na lang at nasa tapat ng puno ang painting kaya hindi ito agad nabasa. Nagmadali akong tumayo upang ilagay ito sa loob bago nagmadaling tumakbo pabalik upang kunin ang mga art materials na naiwan ko kanina.

Sa pagpikit ng aking mga mata ang kaninang masaya at maaliwalas na kalangitan ngayon ay lumuluha. So am I,entertaining myself from everything were not enough to console the pain I've been feeling and trying to run away from.