Panik Odası (Dkbk)

~14~

Bakugou: ben asla kaybetmem, bunu öncedende dedim. Kimseye yenilmem.

Deku'dan

Fakat bana yenileceksin Katsuki Bakugou...

Deku: *yüzüne yaklaşır* madem öyle diyorsun, öyle olsun kacchan~

Bakugou: lan-

Deku: 3 ay boyunca biraz özlemiş olabilirim, özelliklede *dudaklarına bakar*

Bakugou: *yutkunur* ben hiç özlemedim!

Deku: *sırıtır ve çekilir* ilerde sende özlersin merak etmee~

Bakugou: *göz devirir*

Deku: neyse ne ben gidiyorum o zamann~

Bakugou: siktir git aptal piç

Deku: bakar ciddice* piç derken? Sence ben miyim? Sen mi? Çünkü, babası ölen ben değilim.

Bakugou: ha!?

Deku: noldu sessizleştin

*Bir anda resmen kavga etmeye başlarlar ve bakugou deku'nun üstüne çıkmış bir yandan yumruklarken diğer yandan patlama yaparak her yerini morartıyordur*

Biraz gerçekliğemi dönsek?

Deku: noldu sessizleştin

Bakugou: ....

S!kiyim nasıl bu çocuk bu kadar şerefsiz oldu am!na koyim!? Tch!

Deku: katsuki?

Bayılcak gibi hissediyorum.

Deku: sana diyorum beni görmezden gelmeyi bırak katsuki bakugou!

Görmezden gelmeye çalışmıyorum, bedenim tamamen benim kontrolümden çıkmış gibi. Hiç bir hareket edemiyor tek bir cümle söyleyemiyorum...

Deku: SANA DİYORUM!?

Hah... Öldü evet... Ölüm sebebinide bilsen böyle konuşabilcenmi acaba...

Deku: KACCHAN!

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
~Saatler sonra~
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

...

Gözlerimi araladım, hastane odasındaymışım meğerse... Burası neresi tek bir fikrim yok. Normalde hastanede olunca başımda kimse olmazdı ama niye bu sefer deku, annem ve babam yanımd- babam!?

Bakugou: b-baba sen-

Matsuro: Biliyorum bu biraz garip geldi sana ama... Ben ölmedim bu sadece küçük bir şakadan ibaretti.

Bakugou: ŞAKANIN BİR DOZU OLUYOR BİLİYORSUN DİMİ!?

Matsuro: oğlu-

Bakugou: BANA BENİM YÜZÜMDEN İNTİHAR ETTİĞİNİ SÖYLEDİLER, ÜSTÜNE ÜSTLÜK BANA DAYANAMADIĞIN İÇİNMİŞ!

Matsuro: ben-

Bakugou: NEYMİŞ SİNİR PROBLEMLERİM VAR NEYMİŞ ÇOK İLGİ İSTİYOR HİÇ BİRŞEYİ BAŞARAMIYO-

Mitsuki: HEMŞİRE!

Bakugou: ha?

Odaya hemşirenin biri geldi ve benim bileğimden tutup kaldırdı, kalkmak istemesemde bedenim beni dinlemiyordu. Hemşire kadın bir koluma girdi ve dekuda diğer koluma, hala anlamıyorum deku niye burda?

Beni bembeyaz bir odanın önüne getirdiler.

Deku: kacchan

Bakugou: ne var aptal inek!

Deku: sana dediğimi hatırlıyor musun?

Bakugou: her gün bir başka şey diyorsun neymiş?

Deku: ortaokulda demiştim ya

Bakugou: hatırlamıyorum

Deku: panik odası

Bakugou: ne alaka bu şimdi

Hemşire: burası bir panik odası efendim ve tek girmeniz gerekicek

Bakugou: ha? Asla!

Hemşire yanımdan gitti ve dekuyla kapının onünde kalakaldık. O niye gitmedi? Ya da niye beni geri götürmüyor hasta odasına.

Kapıyı açtı ve beni bir anda deku içeri attı. Yere düşmüştüm ve biraz doğrulup oturma pozisyonuna gelerek kapıdan Deku'ya baktım. Bu aptal ne sanıyordu kendini?

Deku: sağlığın için bebeyim~

Kapıyı kapattı.

Bakugou: be- ne- DEKU HEMEN GERİ GEL KALKAMIYORUM!..

Dakikalar... Belkide saatlar geçti, hareket edemiyordum, hala aynı odada, aynı şekilde bir kapıya bir yere bakarak deku'yu sayıklıyordum... Sanki beni bu karanlık odadan tek çekip çıkarabilecek oymuş gibi...

Ne ara bu kadar düşmüştüm ben?..

?: Panik odasına hoşgeldin Bakugou...