Ayrılık Senfonisi | Texting (+18) (Ara Verildi)

3.2

Selam!

Nasılsınız?

Bölüm Şarkısı
Bu Gezegen Benimki Değil - Henry The Lee

İyi okumalar💖

[2 Mayıs 2024]

-Kaan Han

Elimdeki tişörtü de katlayıp yatağın üstüne bıraktığım sırada odamın kapısı açıldı sertçe. Arkamı döndüğümde tek kaşı havadan bana bakan anneme döndüm. "Ne oldu anne?"

Kaşları çatıldı, iğrenirmişcesine süzdü üstümü. Alışmıştım. "Nereden geliyorsun?"

"Okuldan anne, nereden gelebilirim?" Sınavlarımız başladığı için bir haftalığına evde değil de okulda çalışıyordum. Gitmişken sınavlarımı da oluyordum tabii.

"3 dakika geç geldin Kaan, neredeydin? Ne yapıyordun? Kimlerleydin? 17.26'da evde oluyorsun hep ama bugün 17.29'da geldin."

Göz devirip yatağımın üstündeki kıyafetleri aldım. "Anne yine başlama. Yavaş yürüdüm sadece, tek başımaydım." Dolaba ilerleyip kıyafetlerimi yerine yerleştirmeye başladım.

"İnanmıyorum Kaan sana. Güvenmiyorum da. Ne yaptığını bana çabuk söyleyeceksin!" Bağırdığı an gözlerimin dolduğunu hissederken yutkundum.

"Yalan söylemiyorum." Bir kere inan bana lütfen.

"Söylüyorsun! Ama bunlar hep baban yok diye oldu! Boşanmamız sana mutluluk vermiştir tabii! Bu hafta onda kal da akıllan sen bi'!"

Kapıyı çarpıp gittiğinde derin bir nefes aldım. Siz hiç psikolojik şiddeti mi fiziksel şiddeti mi seçmek durumda kaldınız mı? Ben kaldım. Annemden kaçarken babama, babamdan kaçarken anneme yakalandım. Biri eliyle biri diliyle vurdu bana yıllarca.

Son bir yılda kendilerinin de kavga etmeye başlamalarıyla benden çekilmişlerdi. Ama boşandıktan sonra annem yine varlığımı fark etmiş ve psikolojik şiddete başlamıştı. Annem beni fark etmesin istiyordum. Beni görmesin.

Annem ve babamın boşanmaları esnasında Polonya'ya gidip kafa dinleme sebebim boşanmalarına üzülmem değildi. Hangisinde kalacağımı seçmem gerektiğiydi. Hangi işkenceyi daha çok seviyorsun diye sordular, annem dedim ben de.

Kapanmış olan gözlerimi açtığımda iki elimle de dolabın rafını sıktığımı fark ettim. Yavaşça ellerimi çözdüğümde gözlerim yeniden doldu. Dolabın kapağını kapatıp üstümdeki tişörtü çıkardım. Yatağın kenarına attığım sırada aynadan yansıyan görüntüme baktım. Sırtımda geçmek üzere olan izler...

Gözlerimi kaçırıp yatağın örtüsünü kaldırdığımda odayı aydınlatan abajuru da kapattım. Karanlığın içinde yatağıma girdiğimde iki yastığın arasına sakladığım minik minyonu çıkardım.

2 sene önce İpek'le beraber aldığımız bir oyuncaktı. Onda kahkaha atanı varken ben de sinirli yüze sahip olanı vardı. O gün gergin bir gündeydim ve beni mutlu etmek için dışarıya çıkarmıştı. Gülmem için de bana sinirli minyon almıştı.

Derin bir nefes alıp küçük oyuncağa sarıldım. Annemin aşağıdan -muhtemelen babama olan- bağırış sesleri gelirken duymamaya çalışarak gözlerimi yumdum.

-İpek Pınar

Annemin aşağıdan gelen bağırma sesleri daha şiddetli ağlamama sebep olurken yanımdaki İlker'e daha sıkı sarıldım. Sürekli ertelenen gün gelmiş ve annemi rehabilitasyon merkezine yatırmak için gelmişlerdi ama annem yaklaşık 2 saattir problem çıkarıyordu. Bağırışlarının içinde İlkay ve bana sürekli hakaret ederken dayanamayıp odama çıkmıştım ama susmuyordu.

İlker'in bir eli saçlarımda gezinirken ufak öpücükler bıraktı. İlkay'ın aşağıda tek kalmış olması daha da ağlamamı sağlarken hafifçe geri çekildim. "İlker, aşağı git." Yuktundum. "İlkay tek kaldı."

İlker başını sallayıp odadan çıktığında kendimi güçlükle yatağıma attım. Ağlamam asla kesilmezken iki yastığın arasına koyduğum gülen minyonumu aldım. Kaan'la beraber aldığımız oyuncak daha da ağlamama sebep olurken sıkıca sarılıp aşağıdaki sesleri duymadan uyumaya çalıştım.

💖

Yaşasın sorunlu aileler🥱
Hepiniz amk. Teşekkürler.

Kaan'ın ailesi?

İpek'in ailesi?

Kendinize iyi bakın <3<3<3