Traum

Sechsundzwanzig

საკმაოდ დიდი და ამასთან ემოციური თავია,

ისიამოვნეთ💙

~~~~~~~

სიმღერა :

იუნგუკი

jvzzie.-.kxtvrv

- რა? - ორი ნაბიჯით უკან იხევს და ერთი ხელისგულით მაგიდას მიყრდნობილი, მეორეთი ჭიქას იღებს, გამომშრალ ყელს ისველებს.

- ერთად ვნახეთ და როგორც ჩანს, თავისუფლად მოძრაობდა მასთან.

- როგორ თუ? - ჯონგუკი ძმას ტკივილიანი მზერით უყურებს და სავარძელში იძირება.

- უნდა მეთქვა, - დამწუხრებული პასუხობს ჰოსოკი.

ჯონგუკი უარს ამბობს დაჯერებაზე, მუხლებს ეყრდნობა, ზის, ხალიჩაზე ნიმუშებს სწავლობს, მიღება არ უნდა. მისი ომეგა ასე შორს ვერ წავიდოდა, ტურების ბუნაგში მათ უფროსთან ერთად ვერ იქნებოდა. და დაე ტვინმა გულის წამღებად იღრიალოს რაც მან შეძლო და გააკეთა, მაგრამ გულს დაჯერება არ სურს. ყოველივე ამის შემდეგ, ეს სიყვარული იყო, ეს ამის საშუალებას არ იძლევა, იმის ვის ვინც გიყვარს ხორცსაკეპ მანქანაში ვერ ჩააგდებ. მაშინ ჯონგუკი თავისივე სისხლის გემოს რატომ გრძნობს ენაზე? ასე რომ, უკვე მემილიონედ მტკიცდება, ისე არაფერი ვნებს როგორც სიყვარული. მაგრამ იუნგი არც უარყოფს ამ თეორიას, პირიქით, ჯონგუკს ბოლოს უღებს, წასვლის შემდეგ მეასედ ცოცხლად მარხავს საკუთარ კაბინეტში.

ჰოსოკი ძმას უყურებს და სიტყვები ვერ აფიქრდება. ჯონგუკი სკამზე თითქოს ტონა სიმძიმითაა მიწებებული, სახეზე იმედგაცრუება, წყენა და ურწმუნობა აქვს ასახული, ეს ყველაფერი კი დაუფარავი მწვავე ტკივილითაა დაგვირგვინებული. თუ გარეთ კანი თაბაშირივით იშლება, მაშინ შიგნით რაღაა? იქ, როგორც ჩანს, ფუძეც აღარაა, ყველაფერი ჩამოიშალა, ერთი ამბით მტვრად იქცა და ახლა ჰოსოკის წინ ერთ-ერთი უძლიერესი ადამიანი, რომელიც თავის ცხოვრებაში უნახავს, მტვრის მთა ხდება.