Ik voel al mijn spieren, en heb echt een barstende hoofdpijn. Maar mij ogen, ze willen niet open. Dan voel ik opeens dat mijn ogen op worden getild. Ik zie het plafond. En dan zie ik opeens een vel licht. Wie schijnt dat licht in mijn ogen? Dan worden mijn ogen weer dicht gedaan. Dit wil ik niet, en probeer mijn arm te bewegen. Dat lukt en ik voel dat ik een arm beetpak. Dan hoor ik zijn stem. ''Meid ik weet dat je me hoort, probeer je ogen open te doen.'' Ik probeer het nog een keer, en voel mijn ogen langzaam open gaan. Beetje bij beetje gaan ze open. Dan zie ik dat ik in een witte kamer lig. Dan kijk ik naar mijn hand, waar een draad inzit. Ik probeer het eruit te trekken, want het irriteert mij verschrikkelijk. Dan pakt de man mijn pols beet en trekt hem naar zich toe. '' Meis, het infuus moet erin blijven zitten, tot dat wij hem eruit halen.'' ''Waar ben ik?" De man pakt er een stoel bij en gaat zitten. '' Je ligt in het ziekenhuis, je bent hier bewusteloos binnengebracht. Wij hebben je hier neergelegd, nadat je in shock ben geraakt. Je had een hoofdwond en je was al een hoop bloed verloren, wij waren bang dat je het niet ging redden. Nadat wij je uit die shock kregen, ben je in een diepe coma geraakt. Je hebt in totaal 4 maanden in coma gelegen, dus je zal de komende tijd nog wat moeite hebben met lopen, maar dat leer je na een tijdje weer. Dus daar moet je , je niet druk om maken.'' Zij kijkt hem heel erg ongeloofwaardig aan. '' Hoe ben ik dan bewusteloos geraakt? Ik kan me niks herinneren van wat er gebeurd is.'' De man geeft een zucht en wrijft even door zijn ogen. '' Daar mogen wij niks over zeggen, omdat je anders in een 2de shock kan belanden en dat zou een slechte afloop voor je kunnen betekenen.'' ''MAAR IK HEB RECHT OM HET TE WETEN!" De dokter keek haar aan. ''Zolang je het zelf niet kan herinneren, is er ook niet meer gebeurd dan dat ik je verteld heb.'' ''Verder nog vragen?'' vroeg de dokter toen. ''Ja, wie bent u?'' Toen schoot de dokter in de lach. ''Heb je dat nog niet gezien om me naam plaatje?'' ''Maar in ieder geval ik ben dokter van der Sloot ,zolang je in dit ziekenhuis licht ben ik je des betreffende arts." Het meisje knikte langzaam als teken dat het binnen kwam. ''Nog meer vragen, of waren dit ze?'' Vroeg dokter van der Sloot. ''Ja ik heb nog 1 vraag." ''Okay stel hem maar.'' Het meisje keek hem aan of hij het zeker wist. ''Wat is mijn naam?'' De dokter keek haar vol ongeloof aan. " Ik ga je nu even een weder vraag stellen als je het niet erg vind?'' Het meisje keek hem met grote ogen aan en begon te twijfelen. " Ligt eraan wat de vraag is, maar stel maar...'' De dokter keek haar doordringend aan. Het meisje werd er bang van. " Wat kan je, je nog herinneren voordat je in een coma belandde?'' Het meisje begon diep na te denken. Steeds dieper en dieper. " Ik kan me niets meer herinneren behalve dat ik me ogen eventjes open heb gehad, een vreemd masker voor mijn mond had en er een lichtje in mijn ogen werd geschenen.'' '' Daarna voelde ik een scherpe pijn op mijn borst, en werd alles zwart.'' '' En wat ik me daarna pas weer kan herinneren is dat u net een lichtje in mijn ogen scheen, voor de rest niks.'' De dokter dacht eventjes diep na en begon de ijsberen. Toen stond hij opeens stil, en keek die het meisje diep in de ogen. '' Je hebt een lichte hersenbeschadiging opgelopen terwijl je bewusteloos bent geraakt, door de zuurstof tekort die je kort hebt gehad en de klap op je hoofd.'' '' Ik zal je een hoop gaan vertellen, maar niet wat er gebeurd is, dat moet je zelf uit gaan zoeken.'' Het meisje knikte zachtjes haar hoofd, ze wist dat het toch geen zin had om er tegen in de te gaan. " Je naam is Noralynn en je bent 16 jaar, je zou na de vakantie naar een andere school gaan.'' Noralynn begon zachtjes te knikken. '' Maar als ik 4 maanden in coma heb gelegen, dan is school dus ook alweer begonnen!'' Noralynn sprong het bed uit, maar voordat ze ook maar 1 stap had kunnen zetten, lag ze alweer op de grond. Ze keek naar haar benen en ze zag dat ze ,ze niet kon bewegen. " Je hebt een spierverlamming in je benen, dat kan nog wel een tijdje aanhouden.'' Noralynn begon te huilen, het werd haar allemaal eventjes teveel. Dit wou ze helemaal niet en ze kon zich niks herinneren. Dat zat haar nog het meeste dwars. De arts tilde haar op en legde haar weer in bed. " Ik snap dat dit heel erg frustrerend voor je is Nora, maar op het moment moet je jezelf er eventjes overheen zetten.'' Toen begon Noralynn te schreeuwen. "JA, U HEEFT MAKKELIJK PRATEN!!!'' '' U KUNT LOPEN EN RENNEN, U KUNT ZICH NOG ALLES HERINNEREN'' '' Nora probeer te kalmeren, anders moet ik je daarbij helpen, en dat wil ik niet!'' Toen werd Noralynn nog 10 keer kwader. ''LAZER OP, LAZER OP, IK WIL U NIET MEER ZIEN!'' ''Noralynn, je moet er eventjes doorheen, als deze periode voorbij is kan je ook weer gewoon lopen.'' ''Alleen alle herinneren die je kwijt bent, zal je zelf moeten achterhalen, dat kunnen wij niet voor je doen.'' En toen werd ze zo kwaad, dat zelf Dr.van der Sloot schrok. Ze haalde haar arm in 1 keer naar achteren en sloeg alles van haar kastje af. ''NORALYNN, Nu is het afgelopen anders moet ik je helaas even pijn doen!'' '' LAZER OP MAN, U SNAPT GEEN DONDER VAN MIJ!" En ze gooide nog iets van het kastje naar zijn hoofd. Hij dook opzij en liep snel naar de gang. Toen hij terug kwam had die een andere arts bij zich. Ze liepen met ze 2en snel naar het bed toe en de andere dokter greep haar bij haar polsen beet en drukte haar tegen het bed aan. Ze begon heel erg tegen te stribbelen met haar armen, en ze begon te gillen. Toen pakte dokter van der Sloot een injectie erbij. Toen begon ze nog meer tegen te stribbelen. ''Meis, dit kan je heel eventjes voelen maar je word er rustig van.'' Toen zette hij de injectie in de zijkant van haar nek. Ze schrok er heel erg van en toen viel ze in een donker gat, en werd alles zwart.
