Toen Noralynn haar ogen weer open deed, zag ze een vreemde man naast haar bed zitten. Zo dronken als ze was vroeg ze “Bent u nog een arts, ik krijg er steeds meer.’’ De man naast het bed gaf een klein lachje. “ Je hebt je gevoel voor humor tenminste nog niet verloren.” Noralynn begon iets rechter op in haar bed te zitten en begon de man aan te kijken. Toen begon ze zacht te grommen, want ze moest zich via de hendel omhoog trekken, omdat haar beenspieren nog verlamd zijn. “ Ik wil niet onbeleefd zijn, maar wie bent u?’’ De man keek haar met grote ogen aan. ‘’ Kan je, je niet eens herinneren wie ik ben?’’ Noralynn bekeek de man heel erg aandachtig. Maar ze kon niet herinneren waar ze de man eerder van had gezien. ‘’ Ik kan me eerlijk gezegd niet veel meer herinneren, is dat de artsen mijn naam zeiden , want ik kan me echt heel weinig herinneren.’’ De man keek eventjes naar buiten. ‘’De dokters hadden me al gewaarschuwd dat je me waarschijnlijk niet zou herkennen.’’ Het meisje keek naar haar benen. “ Ik weet niet eens wat er gebeurd is, alleen dat ik via een hoofdwond hier terecht ben gekomen en 4 maanden in coma heb gelegen.’’ De man keek nog steeds uit het raam. ‘’ Je pa en ik zijn heel lang bevriend al, en hij heeft mij gevraagd of ik een tijdje op je wilde passen.’’ Noralynn keek hem met een vreemde blik aan. ‘’ Waar is mijn vader dan en wie bent u?’’ De man keek nog steeds naar buiten. Hij gaf een diepe zucht maar bleef naar buiten kijken. ‘’ KIJK ME AAN ALS IK TEGEN U PRAAT!’’ De dokter die dr.Van der Sloot had geholpen stak even zijn hoofd naar binnen, en keek van Noralynn naar de man bij het raam. “ Gaat alles goed hier? ‘’ ’’Noralynn je weet toch dat je , je even rustig moet houden?’’ Toen kreeg ze weer een woede aanval. “ WAAR BEMOEID U ZICH IN VREDESNAAM MEE?’’ ‘’ WAAROM MAG IK NIKS WETEN, JULLIE HOUDEN ALLES VERBORGEN VOOR ME!’’ De dokter liep de kamer uit en kwam 2 tellen later terug met Dr. van der Sloot. ‘’Noralynn, je moet je rustig houden, dadelijk gaat het mis.’’ Noralynn gooide weer wat naar zijn hoofd. ‘’ IK ZOU NIET WETEN WAAROM IK ME RUSTIG ZOU MOETEN HOUDEN, JULLIE VERTELLEN ME NIET EENS WAAROM IK ME RUSTIG MOET HOUDEN!’’ En toen greep Noralynn snel naar haar buik. Ze kromp een beetje in elkaar, en haar gezicht vertrok. ‘’ Noralynn wat is er aan de hand?’’ vroeg dr. van der Sloot. ‘’Niks ,niks alleen een beetje buikpijn.’’ En toen schoot ze in 1 keer terug tegen het bed aan. En ze gaf een ontzettende harde gil. De dokters schoten in 1 keer naar het bed toe. ‘’ Bed omlaag en geef haar een zuurstof masker.” Dokter van der Sloot begon haar beet te houden. ‘’ Alles komt goed meis, alles komt goed.’’ Dr.Cassing trok haar shirt omhoog. ‘’ Dr.van der Sloot, kunt u hier even naar komen kijken. Toen de dokter ging kijken, keek die erg geschrokken. ‘’ Dr. Cassing maak de O.K. klaar, ze moet onmiddellijk geopereerd worden.’’ De man kwam snel aan haar bed staan en zei ‘’ Je ouders zijn een tijdje op vakantie, ik ben de vriend van je vader Jeroen, bij mij ga je een tijdje wonen.’’ Noralynn keek hem aan maar had geen kracht om iets te zeggen. Ze was erg aan het trillen en aan het zweten van de pijn. Dokter Cassing kwam terug. ‘’We kunnen nu naar de O.K. toe, ik heb een operatie verplaatst. Dokter van der Sloot keek Noralynn in haar ogen aan. “ Wij gaan jouw van de pijn afhelpen, dat beloof ik je.
