Toen Noralynn haar ogen weer open deed, zag ze dat ze in een andere kamer was. Ze stond voorzichtig op, maar zakte in 1 keer weer in elkaar. John stak op dat moment zijn hoofd om de hoek van de kamer. '' Ik dacht al dat ik iets hoorde.'' Zei die zachtjes. Zijn gezicht was lijk wit, hij was duidelijk gezien geschrokken geweest. '' Het gaat prima met me, ik ben gewoon moe denk ik.'' zei Noralynn dapper. John zag in haar ogen dat ze zich groter hield, dan dat ze zich eigenlijk voelde. John liep naar haar toe en tilde haar op. ''Laat me los John.'' Zei ze. Maar John tilde haar toch op en legde haar voorzichtig op de bank. '' Ik haal even wat te drinken voor je, en je gaat wat eten.'' Zei John toen en liep weg. Ze stond voorzichtig op en liep weer naar de kast. Ze pakte de foto en liep terug naar de bank. Ze keek een tijdje naar de foto, tot John binnen kwam. Hij had een glas melk bij zich en een bord met 3 boterhammen. Ze begon te slikken en John zag het. '' Wat is er meis?'' vroeg hij. '' Ik krijg dat niet op, het is teveel!'' John keek haar verbaasd aan. ''Dit at je een jaar geleden nog helemaal op, hoe kan dit nou teveel zijn?'' Noralynn duwde het bord van zich af. John keek haar streng en zei:'' Je kijkt maar hoe ver je komt, maar je eet minstens 1 boterham.'' Noralynn keek hem aan en wou wat zeggen, en toen zei John op een strenge toon:'' Ik wens geen tegenspraak van je, je bent verzwakt en je moet aansterken.'' Daarna liep hij weg. Ze pakte voorzichtig een boterham, en ze beet er een stukje vanaf. John had er kaas op gedaan, daar hield ze wel van. Maar na een halve boterham zat ze al vol. Dus de rest zette ze weg en ze dronk een klein beetje melk. Toen John binnen kwam, zag die dat ze een halve boterham ophad en een klein beetje melk. ''Daar kan je toch niet van leven meis?'' zei die bezorgd. Ze haalde haar schouders op en zei: '' Ik heb geen trek, dat is het.'' Opeens begon Noralynn te huilen. John kwam naast haar zitten en knuffelde haar. '' Wat is er toch aan het hand meissie? Zo ken ik je helemaal niet.'' John keek haar aan en ze bleef huilen. ''Ik zie allemaal beelden voor me van dingen die ik niet meer weet, en ik snap het ook niet.'' Zei ze snikkend. John drukte haar nog iets steviger tegen zich aan. Toen rukte Noralynn zich los en rende naar de wc. Daar ging ze over haar nek, en John bleef haar rustig op haar rug kloppen. '' Rustig maar meissie, het komt goed.'' Zei hij zachtjes. Daarna tilde hij haar op, haar huid was ijskoud. Hij legde haar op de bank en sloeg een deken om haar heen. Hij ging rustig naast haar zitten. '' Wat zag je in je flashback Noralie?'' vroeg die terwijl die zich door zijn ogen wreef. '' Dat Halloween feest en hoe ik u heb leren kennen. Dat ik u kon vertrouwen en dat u me geholpen heeft.'' Zei ze heel zachtjes. John liep langzaam naar het raam toe en keek naar buiten. '' John, ik ben zo bang.'' Zei Noralynn en ze begon weer te huilen. John keek haar aan en liep naar haar toe. ''Meis je hoeft nergens bang voor te zijn, ik ga even wat water voor je halen.'' En hij liep de kamer uit. Toen John naar een paar minuten terug kwam had die een glas water bij zich. ''Hier drink maar op, ik breng je daarna wel naar bed.'' Zei hij. Noralynn knikte en nam een paar slokken van het water. Na nog geen 2 minuten, voelde Noralynn zich steeds suffer worden. ''Wat heeft u in mijn water gedaan?'' vroeg ze versuft. Maar nog voordat John antwoord kon geven, viel ze in een donker gat.
