Beide artsen keken elkaar aan en Dr.Van der Sloot zegt:'' Peter, maak jij die kamer alvast even klaar. Ik hou ondertussen deze dame wel in de gaten.'' Dr.Cassing knikte en liep de kamer uit. Dr.Van der Sloot richtte zich daarna op Noralynn. ''Waarom ben je nou zo eigenwijs meis, we moeten nu dingen gaat doen die helemaal niet nodig zijn.'' Zei hij met een bezorgde stem. ''Doe ze dan ook NIET, jullie doen elke keer wel iets.'' Zei Noralynn op een geiriteerde toon. John greep haar bij haar schouder beet en ze keek hem aan. ''Het komt goed Noralie, geloof me.'' Zei hij. Op dat moment kwam Dr.Cassing binnenlopen en hij zei:'' De kamer is gereed en we kunnen er nu heen.'' Ze haalde het bed van de remmen af en namen Noralynn mee. Toen ze bijna bij die kamer waren, sprong Noralynn uit bed. Ze dook onder de armen van Dr.Cassing door en rende hard de gang uit. De beide artsen informeerde de andere artsen, dat er een meisje probeerde te ontsnappen. Noralynn rende zo hard ze kon over de afdeling heen, maar van alle kanten kwamen artsen aanzetten. Noralynn kon net onder hun armen en tussen hun benen doorglijden. Maar toen Noralynn een hoek op wou rennen, stond daar een arts haar op te wachten. Hij had haar in de houdgreep beet, en ze verzette zich uit alle macht. Op dat moment kwamen Dr.Cassing en Dr.Van der Sloot buiten adem aangerend. ''Al-al-als je nog zo ie-ie-iets flikt, heb je e-e-echt problemen.'' Zei Dr.Van der Sloot buiten adem. Hij pakte weer een verdovingsspuit, en greep de bovenarm van Noralynn. Hij keek Noralynn aan en zei:'' Hierdoor zul je, je gaan ontspannen.'' Noralynn kneep haar ogen dicht toen ze die naald in haar arm voelde. Daarna verlamde al haar spieren en kon ze geen kant meer op. Dr.Van der Sloot bedankte de artsen die hun geholpen hadden om haar te vangen. Daarna tilde hij Noralynn in een rolstoel en reed haar naar de kamer toe. Dr.Cassing tilde Noralynn op en legde haar op het bed neer. Toen maakte ze haar armen en benen vast. ''Mond open Noralynn.'' Zei Dr. Van der Sloot. Maar dat weigerde Noralynn, en hield haar mond stijf dicht. Dr.Cassing pakte haar bij haar wangen en kneep hard. Noralynn kon het daar niet van winnen en deed haar mond open. Daarna deden ze wat glijmiddel op de slang en brachten die in haar keel. Noralynn weigerde ook maar om te slikken en begon te kokhalzen.''Noralynn slik die slang door dan is het zo voorbij.'' Zei Dr.Cassing. Noralynn weigerde het en ze begonnen over haar keel te wrijven. Hierdoor begon Noralynn te slikken en zat de slang in haar maag. Toen zette ze de sondevoeding aan, en voelde Noralynn het in haar maag belanden. Ze vond dit niet fijn en begon te huilen. De artsen reageerde hier niet op, maar ze kreeg ook niet veel lucht binnen. Haar hoofd begon te tollen en ze dacht echt even dat haar laatste uur geslagen had. Toen ging de sonde uit en werd de slang uit haar keel gehaald. Toen maakte ze Noralynn los en John nam haar in de knuffelgreep. Hij probeerde haar te kalmeren, maar ze was helemaal over de rooien. '' Stil maar meissie, ik ben bij je. Er kan je nu niks meer gebeuren.'' zei John. Hij aaide zachtjes over haar zwarte haren en haar huid werd met de minuut witter. John zag dit en vroeg:'' Voel je, je wel goed meissie?'' Noralynn knikte zachtjes van wel, terwijl dit helemaal niet het geval was. ''Ik wil hier weg, ik voel me prima. Ik haat het hier verschrikkelijk.'' zei Noralynn kwaad. John drukte haar dichter tegen zich aan en zei:'' Dat weet ik meis, maar je moet nog eventjes hier blijven. Je bent nog niet genoeg aangesterkt.'' Noralynn haalde haar schouders op, dat maakte haar helemaal niks meer uit. Het enigste wat ze nog wou, was weg uit het verschrikkelijke ziekenhuis. Ze maakte zich los uit Johns knuffel houdgreep en wou naar buiten toe lopen. ''Waar ga je naar toe Noralynn?'' vroeg Dr.Cassing. Noralynn negeerde hem en liep door. Toen ze buiten was aangekomen, ging ze zitten en barste ze in tranen uit. Alles werd haar teveel, en ze had hier geen zin meer in. Ze had een kort ziekenhuisjasje aan, maar dat leek ze niet eens te merken. Ze liep even te ijsberen en sloeg daarna de ruit naast de schuifdeur kapot. Haar knokkel bloedde verschrikkelijk, maar dat leek ze niet eens te merken. Ze ging weer zitten en keek gewoon voor zich uit. John kwam net de hoek omgelopen en zag dat ze bloedde. ''Wat heb je gedaan meis?'' vroeg hij geschrokken. Ze keek hem aan en zei:'' Is maar een schrammetje, gaat vanzelf over.'' John merkte dat ze afwezig was en tilde haar voorzichtig op. Ze stribbelde niet eens tegen, waardoor John merkte dat ze de strijd aan het opgeven was. Hij hield haar stevig beet en tilde haar naar haar kamer toe. Toen legde hij haar op bed en haalde Dr.Van der Sloot erbij. Die zag haar bebloedde hand en pakte de spullen om te hechten. ''Dit kan je eventjes voelen Noralynn.'' zei Dr.Van der Sloot. Hij pakte haar hand beet en spoot aan de zijkanten van haar beschadigde hand. Noralynn keek rustig toe en reageerde niet eens op de pijn. Toen hij aan het hechtte was, keek ze gewoon hoe hij bezig was. Toen hij klaar was, deed hij er een verband omheen. Toen hij iets in haar infuus wou spuiten, zag hij dat ze alles eruit had getrokken. Hij spoot het slaapmiddel in haar arm, en zei:'' Ga maar lekker slapen, dan voel je de pijn niet dadelijk.'' Noralynns ogen vielen dicht en ze sliep. Hij sloot haar weer aan op alle apparaten en liep naar de gang. Tegen Dr.Cassing zei hij:'' Ze is aan het opgeven, ik ga de psycholoog erbij halen.'' Daarna liep hij weg naar zijn volgende patiënt.
