Toen Noralynn wakker werd, merkte ze dat ze niet meer in de holle boom lag. Ze zat met haar handen vastgebonden aan de deur van een auto. Ze snapte er niks van. Ze duwde zich overeind en zag dat er iemand achter het stuur zat. '' Wie bent u?'' vroeg Noralynn verbaast. De man keek haar even vanuit de spiegel aan maar zei niks. '' Waar brengt u me heen?'' vroeg Noralynn een beetje bang. De man keek haar nog een keer aan. ''Ken je me niet meer Noralie?'' vroeg hij toen kort. Noralynn probeerde diep na te denken, en keek de man verbaast aan. '' Waarom noemt u me Noralie? Ik heet Noralynn.'' Zei ze toen. De man zuchtte diep maar zei niks meer. Na een half uur gereden te hebben, kwamen ze bij een flat aan. De man stapte uit de auto en deed Noralynn een blinddoek om. ''Waarom moet ik een blinddoek om?'' Vroeg Noralynn verbaast. '' Dat merk je zo vanzelf wel Noralie.'' Zei de man. '' Wilt u mijn handen los maken? Die touwen zitten behoorlijk strak.'' De man keek haar aan, en ze voelde dat hij haar bij haar polsen pakte. Hij duwde haar voorzichtig terug op de achterbank van de auto. Ze schrok toen ze iets kouds op haar huid voelde. ''Wat is dat, wat doet u?'' De man legde zijn hand over haar mond. ''Rustig maar, je zult het zo merken.'' Zei hij. Ze hoorde iets kapot scheuren , en voelde daarna iets knappen. '' Beweeg je polsen eens Noralie.'' Zei de man. Noralynn deed ze naar de zijkant en ze voelde het touw losschieten. Ze knikte bedankend. De man pakte haar bij haar schouders. ''Kom maar, ik leidt je wel.'' Zei die zachtjes. Ze voelde haar voeten de straat aanraken, die was ijskoud. 'Zou het gesneeuwd hebben?' dacht ze. Zo voelde het namelijk wel. Toen hoorde ze dat er een deur opging. Hij duwde haar zachtjes verder. '' Ik til je even op, de lift is weer eens kapot.'' Zei de man '' Ik kan zelf WEL lopen!'' zei Noralynn verontwaardigt. Ze hoorde de man zuchten en voelde toen toch dat ze opgetild. "LAAT ME LOS!" Noralynn begon tegen te stribbelen. '' NORALIE, hou je stil of ik breng je terug naar het ziekenhuis!'' zei de man gefrustreerd. Noralynn hield zich in 1 keer stil. Eenmaal boven aangekomen voelde Noralynn dat ze neergezet werd. Ze hoorde dat er een deur open gedaan werd en de man duwde haar zachtjes naar binnen. Toen deed die de deur dicht. '' Waar ben ik?'' vroeg Noralynn. '' Dat zal je zo wel zien.'' Zei de man zachtjes. Noralynn kreeg de kriebels. '' U bent toch geen pedofiel he?'' zei ze bijna huilend. Ze voelde aan de beweging van de man dat die schrok. '' Ik ben zo terug.'' Zei hij snel. Ze hoorde hem wegrennen naar een kamer. Daarna hoorde ze een hoop gespetter en daarna de wc die doorspoelde. '' Gaat het een beetje?'' vroeg Noralynn. ''Ik ga de blinddoek weghalen, dus doe langzaam je ogen open. Het licht kan nog wat fel zijn.'' Zei de man zachtjes. Noralynn gaf een knikje dat het begreep. Hij maakte zachtjes de knoop los en deed de blinddoek af. Terwijl ze langzaam haar ogen opende, leidde de man haar naar de bank. Toen haar ogen een beetje aan het licht waren gewend, zag ze waar ze was. Ze keek eventjes om zich heen en toen keek ze naar de man. Ze zag dat het een al wat oudere man was maar in de 40. Noralynn dacht na, en zei: ''Ik wil niet onbeleefd zijn, maar wie bent u? Ik kan me niet herinneren dat ik u ken.'' De man keek Noralynn diep in der ogen, en Noralynn richtte snel haar ogen af. '' Dat is in ieder geval nog niet verandert'' zei de man lachend. '' Maar ik ben John, ik ken jouw nu al een jaartje of 4 a 5.'' Noralynn keek hem aan vreemd aan. " Ik kan me niks herinneren.'' Zei ze zachtjes. De man gaf haar een knuffel en Noralynn kroop in éen. '' Meissie, je hoeft echt niet bang voor mij te zijn, ik doe je niks.'' Zei hij zachtjes. '' Wil je wat drinken? Je lijkt me erg dorstig.'' Noralynn knikte zwakjes. '' Ik maak wel wat thee, heb jij iets in je thee?'' vroeg hij. '' Nee ik hou daar niet zo van, dat er iets in me thee zit.'' Zei ze lachend. John schoot ook in de lach en knikte vrolijk naar haar. ''Begrepen madam, wilt u er ook iets bij eten madam?'' Noralynn lach helemaal in een deuk. '' Nee meneer, ik heb geen trek, toch bedankt voor het aanbod.'' Ze lag in een deuk op de bank. Toen liep John naar de keuken om thee te gaan zetten. Noralynn stond op van de bank en bekeek de foto's die op de kast stonden. Opeens zag ze een jongere versie van zichzelf samen met John op een foto staan. Het leek wel halloween. Dan zakt Noralynn door haar knieën, en wordt alles zwart.
