Noralynn deed haar ogen open, en voelde iets vreemds aan haar maag. Toen ze ging voelen voelde ze een plastic iets en een slangetje. Ze keek verbaast om zich heen, en zag dat ze ook niet op haar eigen kamer lag. Op gegeven moment zag ze het gezicht van Dr. Van der Sloot boven zich hangen. Hij pakte een lampje en scheen ermee in haar ogen. Noralynn had daar gaan zin in en sloeg zijn hand weg. Toen voelde ze dat 2 handen haar polsen beetpakte en op het bed drukte. Ze probeerde zich los te wrikken, maar gaf al snel de moet op toen ze het gezicht van Dr. Cassing zag. Toen liet ze Dr. Van der Sloot zijn gang maar gaan. Ze had wel alweer tranen in haar ogen. Dr. Van der Sloot zag het en knikte eventjes naar Dr. Cassing. Ze voelde dat haar bed in beweging kwam en dat ze weer naar haar eigen kamer werd gereden. Ze draaide zich op haar zij en ze begon zachtjes te huilen. Toen ze weer op zaal was, liep Dr.Cassing weg. Hij ging naar de kamer ernaast kijken of Jeroen en John zich rustig hielden. Dr. Van der Sloot ging op het rand van het bed zitten, en keek Noralynn aan. ''Noralynn, we moeten je wel hier houden. Je bent niet genoeg aangesterkt, en de bloedtesten geven nog steeds lage waardes aan.'' Ze haalde haar schouders op en negeerde hem voor de rest. Hij zuchtte en liep naar het raam en zei:'' Meis waarom ben je nou zo koppig?'' Noralynn keek hem aan en hij zag dat haar ogen rood waren. Noralynn haalde diep adem en zei:'' Ik wil hier gewoon weg, ik hoor hier niet. Ik mankeer niks, het is gewoon lastig. Ik wil me ouders, ik wil hier gewoon weg.'' Opeens begon Dr. Van der Sloot iets te vermoedde en liep zachtjes naar Noralynn toe. Hij keek haar diep in haar ogen en zei:'' Je moet nu heel eerlijk antwoorden meis! Wat ben je te weten gekomen sinds je hier ontsnapt ben?'' Noralynn keek hem aan en zei:'' Ik wil alles te weten komen, maar dat lukt hier niet. Ik heb via foto's al beelden terug gekregen, van wie ik ken. Zoals me vriendin en John. Daarom wil ik hier zo graag weg.'' Dr. Van der Sloot keek haar aan, en begon na te denken. Op dat moment kwam Jeroen samen met John binnen gestrompelt. Aan john kon je zien dat hij gewoon aan de kalmeringsmiddel werd gehouden. En Jeroen lag nog aan de sonde en mocht even zonder kalmeringsmiddel functioneren. Noralynn stapte gelijk het bed uit en wou knuffelen. Maar Dr.Van der Sloot pakte haar beet en legde haar met een soepele beweging weer in bed. Noralynn keek verbaast. ''Meis je bent net geopereerd, je moet rustig aan doen.'' Zei Dr. Cassing. Noralynn keek de artsen verbaast aan en voelde nog een keer haar buik. ''Wat hebben jullie gedaan?'' vroeg ze onzeker. De artsen keken elkaar aan en Dr. Van der Sloot nam het woord. '' We hebben je buiksonde gegeven, omdat je je neussonde er de hele tijd uittrok.'' Noralynn trok haar shirt omhoog en keek, ze zag het slangetje zitten. Ze zakte even terug in haar bed, en ze begon na te denken. Maar de artsen waren samen met John en Jeroen hartstikke geschrokken. Ze hadden haar nog nooit zo mager gezien. Dr.Van der Sloot liep weg en nog geen 10 minuten later was hij terug met een weegschaal. ''Meis ik wil graag dat je hier eventjes op gaat staan.'' Zei Dr.Cassing. Noralynn stapte voorzichtig uit bed en ging op de weegschaal staan. Toen ze keken naar wat haar gewicht was schrokken ze nog erger. Ze was zo erg afgevallen dat ze nog maar 23.7 kilo woog. ''Meis je blijft hier tot je minstens 40a45 kilo weegt. Je blijft zo ie zo aan de maagsonde tot je weer zelf eet.'' Noralynn knikte, maar zei niks. John liep naar haar toe en zei:'' Meis, wij willen je er doorheen helpen. Laat je het toe om jouw te helpen?'' Noralynn schudde nee en keek John aan.'' Dit moet ik zelf doen John, hierbij kan ik niet geholpen worden.'' Ze liep naar het raam en zuchtte. Kort daarna greep ze naar haar hoofd en sloot haar ogen eventjes. Dr. Van der Sloot pakte haar bij haar arm en duwde haar in een stoel. ''Noralynn, gaat het wel?'' vroeg hij bezorgt. Noralynn knikte alleen haar hoofd en zei :'' Laat me maar eventjes trekt zo wel weer weg.'' Toen ze de kamer uit wouden lopen horen ze een klap. Dr.Van der Sloot en Dr. Cassing rende in 1 keer naar haar toe. Ze tilde haar op en legde haar op bed. Toen opende ze haar ogen weer, en keek verbaast om zich heen. ''Wa-wa-wat is er gebeurd?'' zei ze stamelend. '' Je bent flauwgevallen meis.'' Zei Dr.Van der Sloot. Ze keek hem verbaast aan en wou weer opstaan. Dr. Cassing duwde haar weer terug tegen het bed aan. ''Ik wil naar buiten.'' Zei Noralynn. John liep even naar de gang en kwam even later terug met een rolstoel. Hij keek naar de artsen en zei:'' Ik ga wel eventjes met haar naar buiten, ik zou hier ook gek worden.'' John liep naar het bed en tilde haar voorzichtig op. Hij zette haar neer in de rolstoel en deed de deken over haar heen. Zelf deed john een extra jas aan en duwde haar mee naar buiten. ''Wacht eventjes!'' zei Dr.Cassing. Hij pakte iets uit de kast en deed die om de enkel van Noralynn. Noralynn keek hem vreemd aan en Dr.Van der Sloot zei:'' Hierdoor kan je niet uit het ziekenhuis ontsnappen, zoals je al een keer eerder is gelukt.'' Noralynn knikte en samen met John ging ze naar buiten.
