Toen ze de voetstappen hoorde wegsterven op de gang, rukte ze gaar pols los uit de gesp. Ze zag dat die in het verband zat , maar besteedde daar verder geen aandacht aan. Ze ging voelen waar de sluitingen zaten van de gespen om haar middel. Ze voelde dat ze heel makkelijk open te krijgen waren. Binnen 2 minuten had ze de eerste los, en na nog eens 3 minuten de 2de. Haar andere pols had ze binnen nog geen minuut los. ''Hoe kom ik van deze afdeling zonder gezien te worden?'' Vroeg ze zichzelf zachtjes af. Toen herinnerde ze zich dat ze niet kon lopen. Toen voelde ze die sonde nog zitten, en rukte die er in 1 keer uit. Dat voelde beter, maar ze zag dat ze wel door de snelheid een bloedneus had. Ze veegde het snel weg met haar hand. Ze liet zich voorzichtig het bed uit glijden. Ze trok de sterker uit de monitor. 'Zo eindelijk stilte ' dacht Noralynn. Ze probeerde op te staan, ze had nog 50 minuten voordat de dokters terug kwamen. Ze probeerde en probeerde , en uiteindelijk zag Noralynn haar voeten bewegen. Maar hierdoor had ze nog maar 20 minuten.' Nog 10 minuten om me knieën op te trekken ' dacht Noralynn. Na hard oefenen en concentreren kon ze haar benen bewegen. Ze had er nog maar heel weinig kracht in. Maar ze had in de tussentijd dat de artsen elke keer bezig waren en dat ze wakker was, een beetje lopen oefenen. Ze probeerde op te staan en dat lukte. Het was vreemd, haar benen trilde echt nog heel erg. ' Het is nu of nooit!' dacht Noralynn. Ze deed een paar passen en hoorde voetstappen op de gang. Ze duwde haar bed tegen raam aan met een vaart en liet iets zwaars in het water vallen. Ze hoorde de voetstappen versnellen en ze vluchtte snel de kast in. Ze liet de kast op een kier staan om te kijken wat er gebeurde. Ze zag Dr. Cassing en Dr. Van der Sloot snel naar het raam rennen en naar beneden kijken.(Ze had een pop in haar kast gevonden , die ze in haar kleding het water in had gegooid.) Toen hoorde ze een zacht gemompel en gescheld. Toen zag ze hun allebei de kamer uitstormen. Noralynn vond het verdacht dat ze maar 1 paar voetstappen weg hoorde rennen en geen 2. Na nog geen minuut hoorde ze de andere voetstappen ook weg rennen. Ze keek nog eventjes om het hoekje van de kamer er inderdaad niemand meer stond. Ze zag niks en ze dacht' nu is het mijn kans.' Ze liep eerst voorzichtig over de afdeling, om even weer te wennen dat ze weer kon lopen. Opeens hoorde ze achter haar een deur open gaan. Ze keek om en zag dat het gewoon een bezoeker was. '' Ik laat me geen pijn doen als het niet nodig is, echt niet!'' zei ze fluisterend. Toen ze bij de uitgang kwam zag ze Dr. Van der Sloot drijfnat en kwaad, en Dr. Cassing in druk overleg. Ze verstopte zich snel achter een paar rekken met kleding die op de gang stonden geparkeerd. Toen ze voorbij waren, kon ze nog net tussen de schijfdeuren door glippen. Ze ging als de speer de trap af, ze wou snel weg uit dit ziekenhuis. Bij de laatste tree ging ze door haar knie heen. Ze gaf een kreet van pijn. Iedereen keek haar aan en wou haar helpen. ''Het gaat prima, laat me met rust, toch bedankt.'' Probeerde ze zo vriendelijk mogelijk te zeggen. Toen rende ze met een bloedvaart het ziekenhuis uit. Ze hoorde nog net achter haar Dr. Van der Sloot roepen " NORALYNN, KOM ONMIDDELLIJK TERUG!'' Maar ze negeerde hem en rende steeds verder bij het ziekenhuis vandaan.
