Als Noralynn weer wakker word, ziet ze dat ze weer op haar eigen kamer is. Ze probeert door haar ogen te wrijven, maar merkt dat dit niet lukt. Als ze kijkt waarom het niet lukt, ziet ze dat haar polsen aan het bed vastgemaakt zijn. Ze probeert zich nog iets te herinneren van wat er gebeurd is. Het enigste wat ze tot nu toe kan herinneren is dat ze naar de MRI gereden zou worden. Ze dacht eventjes diep na, om te kijken of ze zich ook maar iets zou kunnen herinneren. Nog geen 2 minuten later komt Dr. Van der Sloot de kamer binnen lopen. '' Ik zie dat je weer wakker bent.'' zegt hij zachtjes. Noralynn gaf een kort knikje en keek hem vragend aan. '' Waarom zit ik nou vast aan mijn bed?'' vroeg ze verbaasd. Dr. Van der Sloot keek haar aan. '' Je krijgt zo nog een onderzoek.'' zei hij kortaf. Noralynn gaf een diepe zucht. '' Wat is er aan de hand?'' zei ze vragend. Dr. Van der Sloot keek haar aan en zuchtte. '' Je bent weer een deel van je geheugen kwijt he?'' ''Ja ik kan me alleen nog herinneren dat ik naar de MRI werd gereden en dat er iets in me gespoten werd.'' zei ze zacht. Kan ik er wat aan doen dat ik me geheugen kwijt ben, dacht Noralynn. Dr. Van der Sloot liep weg en zei'' Ik ben zo terug ik moet eventjes iets halen.'' En toen verdween die. Toen hij even later terug kwam zag Noralynn dat hij een tafel bij ze had. Dr. Cassing liep ondertussen naar Noralynn toe en gespte 2 riemen om haar middel vast zodat ze niet verder kon bewegen. '' Waarvoor is dit? Jullie maken mij bang!'' riep ze uit. De dokters zeiden niks en gingen gewoon door met wat ze bezig waren. Noralynn probeerde uit alle macht los te komen, maar de gespen waren te sterk voor haar. Ze begon te gillen en te schreeuwen. Toen legde Dr. Van der Sloot een hand op haar mond.''Ssst, wij gaan zo een onderzoek doen, alleen deze kan pijnlijk zijn. Omdat wij jouw in deze toestand niet nog meer kunnen verdoven, je hebt de afgelopen tijd al teveel verdoving gehad. Hierdoor is je lichaam al te ver verzwakt om nog meer te geven.'' zei hij bijna fluisterend. ''Maar waarom moet ik dan vastgegespt worden aan het bed?'' vroeg Noralynn bang. Dr. Van der Sloot gaf een diepe zucht en liep weg. ''Waarom?'' vroeg Noralynn toen maar nog iets harder. Dr. Van der Sloot keek nog een keer naar haar en zei:'' Dat merk je zo vanzelf wel, wij komen je zo halen.'' En toen liep hij weg. En liet Noralynn vol vragen en vol angst achter.
