Lies of Darkness (Malapascua Series #3)

Capítulo 4

Nagising ako nang maramdaman kong biglang kumulo ang aking tiyan. Kinusot ko ang aking mga mata at dahan-dahan akong bumangon mula sa akiny kinahihigaan.

The thought of having a conversation with Constantine makes my heart shake a bit. Those dagger eyes are throwing me; it feels like I'm drowning. I was drowning in my own emotions just because of him. I'm drowning slowly when he's around me. Hindi ko lang talaga lubos maisip kung bakit niya nagawa ang lahat nang ito.

Ako ang may nagawang kasalanan sa kaniya. Ako ang dapat na parusahan. But why am I here? Why am I on this fucking island with him? Bakit niya pa ako itinago rito kung p'wede naman niya akong ipahuli at ipakulong?!

Lumandas ang mga luha mula sa aking mga mata. Ang mga luha na matagal ko nang itinago. Ang mga luhang matagal ko na sanang binitawan.

I checked the time, and it was already one o'clock in the afternoon. Kaya pala ay nakaramdam ako ng pagkulo sa aking tiyan. Bumuntong hininga muna ako bago ako tuluyang lumabas ng kwarto. It was luck when he didn't lock the door of the room. When I roamed my sight around the house, I couldn't help but be amazed by the surroundings. Ang hagdanan ay nahahati sa dalawang parte. Mayroong sa kaliwa at mayroon rin sa kanan. The floor was made of marmol, and it has a red carpet with greeks paint on it. Sa ibabaw naman ay kumikinang ang niagara chandelier.

Sa gilid naman nito ay doon nakalagay ang sofa at ang napakalaking television. Sa ilalim naman nito ay may fire place. Dumiretso ako sa labas para makalanghap ng sariwang hangin mula sa dagat.

The three-fourth shirt that I had hugged my body when the cruel wind drowned me. Pinagmasdan ko ang karagatan na ngayon ay maamong humahampas ang alon sa dagat. Biglang gumaan ang aking pakiramdam nang makita ko ang kabuuan ng tanawin. Despite my situation right now, I still have the guts to think about the view that's in front of me.

Unti-unti akong lumayo sa mansion para makaupo sa may buhangin. Natigilan lamang ako nang may makita akong mga guards na nagbabantay. I don't know where he is right now, at wala rin akong pakialam.

When I reached the sand, It feels soft in my hands. The waves seem calm when the weather's fine. May mga pagkakataon rin na galit ang mga ito kapag umuulan o bumabagyo. I was a fan of the oceans when I was a child. Noong mga panahon na buhay pa si Mama. Noong mga panahon na maayos pa ang lahat. I always dreamed of being a surfer, but I gave up when nobody was teaching me. Sariling sikap lang ang ginawa ko. Binilhan ako ni Mama ng board para maaliw ako sa tuwing nagbabakasyon kami, pero, ako lamang ang nagturo sa sarili ko na gawin ang mga bagay na iyon.

While my father's a workaholic, He works all the time, even when we were on vacation. Kaya nga siguro, hindi niya napansin na may sakit si Mama. Hindi niya kami pinagtuonan ng pansin. He said he did it for us, for our future. Ano naman ang nangyari ngayon?

Hinaplos kong muli ang mga buhangin sa aking gilid. The white sands look like crystals when the light of the sun hits them. Para itong mga maliliit na dyamante na kailangang ingatan at alagaan.

Nabaling lang ang aking atensyon nang makita ko siya sa aking gilid. Nakapamewang siya habang nakatuon lamang ang buong atensyon sa karagatan. He's topless! He's only wearing black shorts. His messy hair was swaying because of the wind. Natatabunan na ang mga mata niya nang dahil sa takas niyang mga buhok sa kaniyang harapan.

His muscles were on their right places. Kumikintab ang balat niya sa tuwing natatamaan ng araw. His skin looks reddish. Maybe because it was exposed to the sun for a long time. Ang kaniyang leeg rin ay unti-unting pumula.

He looks like a model from a foreign country. Ang kapal ng pagmumukha ko para maging ganito kalapit sa kaniya. Para lokohin siya ng ganito. Para sirain ang buhay niya at ang pangalan niya ng ganito. I am just a nobody. A trouble maker. A walking disaster.