Lies of Darkness (Malapascua Series #3)

Capítulo 10

Tinangay ang aking mahabang buhok nang dahil sa malamig na hangin habang umaandar ang mamahaling sasakyan nila Dahlia.

My heart was unsure about this. Kinakabahan ako sa puwedeng mangyari, but I really need the money. I need to study for my future, and for my father. Hindi ko naman puwedeng hayaan nalang ang aking ama na nakakulong. I know he made a lot of mistakes; he's been into casinos and full of debt. Pero, siya nalang ang natatangi kong pamilya. I don't wanna lose him.

Kahit kinakabahan, pinipilit ko pa rin ang maging matatag. My mind was so full of chaos that I didn't even know that we had already arrived at the airport.

"Let's go," sabi ni Dahlia, bago tuluyang lumabas ng sasakyan at napabuntong hininga muna ako habang inilibot ang aking paningin sa kabuuan ng lugar.

Tutuluyan ko na ba talaga na lisanin ang Zambales? Lumandas ang butil ng aking mga luha ngunit kaagad ko itong pinunasan at isinuot ang aking itim na mask. Inayos ko rin ang aking itim na cap at tuluyang lumabas ng sasakyan.

I don't have time to grieve because of pain. I don't even have time to think about the pain that has stabbed me many times. Ilang sakit na ang dumaan sa akin at parang hindi na ako nasasaktan sa tuwing may malalaman ako. I get used to it. I used to it. I embraced it, coldly.

Habang naglalakad kami ni Dahlia papunta sa loob ay pinagmamasdan ko ang aking paligid. The people around me have their own lives. Ang iba ay nagmamadali sa paglalakad, ang iba naman ay nakaupo lamang habang naghihintay na tawagin ang kanilang lugar na pupuntahan. Some of them carried babies and fed them through their milk.

Kaagad naming ibinigay ang aming mga ticket sa isang babaeng nakasuot ng corporate attire. Ibinigay na rin ng aming guwardiya ang aming mga maleta.

I don't really know what's the full plan of Dahlia, pero sabi niya sa akin ay tuturuan niya raw ako kung paano magsuot ng tamang damit, kagaya ng sa kaniya.

Nang dahil sa pagod ay nakatulog ako sa loob ng plane at hindi namalayan na nakarating na pala kami ng Manila.

Usok ang unang bumati sa amin pagkalapag pa lamang ng eroplano. Ibang-iba ang Manila sa probinsyang nakagisnan ko. Sa buhay na nakagisnan ko.

"We are heading to my condo. Doon ka muna pansamantala." Sabi sa akin ni Dahlia habang nagtitipa sa kaniyang cellphone.

Naghihintay kami ngayon ng aming sundo para ihatid kami sa condo na sinasabi niya.

"Paano kung pumunta roon si Auntie Gorgonia at makita niya ako?" Nag-aalala kong pagtatanong sa kaniya.

She rolled her eyes at me and shook her head.

"You don't have to worry about that, Selene. I'll contact you immediately, once they get back here in the Philippines. Huwag kang mag-alala, hindi naman kita ipapahamak." Mala-sarkastiko niyang sabi sa akin.

Nagmana nga talaga siya sa kaniyang ina. She replicated the attitude and characteristics of her mother perfectly. Sumayaw ang kaniyang mahabang buhok sa kaniyang likuran habang naghihintay kami sa labas ng airport. Lumipas ang ilang minuto ay may pumarada sa aming harapan ng isang SUV at kaagad kaming pinagbuksan ng pintuan.

"Manong, take us to my condo." Sabi nito sa nagmamaneho at sinagot kami nito sa isang pagtango.

Umawang ang aking bibig nang pagkarating namin mismo sa building. A bold italic French name that was made from marmol plastered perfectly from the outside of the building

'La maison dorée d'Alarie'

Iyon ang nakasulat sa mismong entrance ng building. The building was quite very huge! Tumingala ako para mas matignan pa nang mabuti ang haba ng gusali.