Derin Kabus

Başlangıç

Aslı arkasını döndüğünde, arkasında kimse yoktu. Aklı oyun mu oynuyordu, yoksa gerçekten de bu sesi duymuş muydu? Korkuyla tekrardan ayak izlerine baktı. O sırada dairenin içinden bir ses geldi; sanki aşağıdan biri vuruyor gibiydi.

Başta aşağıdan geldiğini düşündü, ancak daireden geliyordu. Ses boğuk, ama yakındı. Kulağını yavaşça yaklaştırdı. Parkelerden gelen rüzgar esintisi Aslı'nın yüzüne vuruyordu. Rüzgar ıslık sesi çıkarıyordu. Evin bu üst katı bu kadar derin olabilir miydi? Bu ev eskiydi, ama alt katta aralarında büyük bir mesafe yoktu.

Kulağını biraz daha yaklaştırdı. Bu sefer yine aynı ses tonuyla ona seslenmişti. Aslı korkarak kendini geriye attı. Bu neydi ki şimdi? Bu bir oyun muydu? Hemen aşağı koşarak indi, eline bilgisayarı aldı. Elleri titriyordu. O sırada, çoktan palyaço mesaj atmıştı; mesajı okurken tüyleri ürperdi.

- 2 saatin var//

Aslı odaya çıkacakken mutfakta bir gölge gördü. Korkuyla donup kaldı. Hayal olduğunu düşündü ama dikkatlice baktığında o gölgenin haraket ettiğini fark etti. Hemen telefonu eline alıp amirin verdiği numarayı çevirdi. Korkuyordu. Amir uykulu bir ses tonuyla telefonu açtı.

- Amir Ali...
Aslı kısık bir ses tonuyla konuşmaya başladı:
- Ben Aslı, bu...bugün evime gel...geldiniz!

Amir yatağından doğruldu.
- Evett ee... hatırladım... bir sorun mu var?
Aslı sesini yükseltmemeye o gölgenin evden kaçmadan yakalanmasını istiyordu.
- Evet, ee... evimde, evimde biri var
- Tamam sakin olun... evden uzaklaşın..
Amir bir an duraksadı ve cümlesini düzeltti.
- pardon eee... bir odaya geçin ve kapısını kilitleyin.

Aslı tamam deyip, merdivenlerden yavaşça yukarıya çıktı. Sanki hiçbir şeyden haberi yok gibi göstermeye çalışıyordu fakat içinde büyük bir korku vardı.

Aslı kapısı açık olan ilk kapıya yani kızının odasına girdi. Hissediyordu, evde biri dolaşıyordu. Evet ev eksiydi bu yüzden parkelerden çıkan ses çok rahat duyuluyordu. Aslı bugün bulunan cesedin katili olabilir düşüncesiyle daha çok korkuyordu. Belki de cesedi arıyordu ya da bu cesedi bilerek buraya getirmişti.

Kızını belki de bu kişi kaçırmıştı. Aslının aklında her türlü şey geçiyordu ama bu evden kaçamıyordu. Kızının odasında takılı kalmıştı.

Evdeki yabancı, yukarıya doğru çıkmaya başladı. Aslının saklandığı odada kilitlemek için bir anahtar yoktu. O yüzden kapıyı bir eliyle tutuyor gücünün yettiği kadar o kapının açılmaması için uğraşıyordu.

Yabancı aslının saklandığı odada durdu, aşağıdaki ışık yukarıya vuruyordu bu yüzden yabancının gölgesi kapının eşiğinden görünüyordu. Aslı diğer eliyle ağzını kapadı. Nefes alış verişini yavaşlattı. Yabancı aslının evde olduğunu biliyordu. Bu odada olduğunu da ama neden içeri girmiyordu. Oysaki çoktan girmesi lazımdı.

Yabancı kapının eşiğinde durduktan sonra tekrardan diğer odalara doğru adım attı. Belki de bilmiyordu bu odada olduğunu ama katil olsa bakmaz mıydı? Aslı bu içindeki soru işaretleriyle, her an öldürülme korkusuyla savaşıyordu. 

                                           ***
Yirmi dakika geçmişti. Evde herhangi bir ses yoktu. Sanki evde uyumuştu. Belki de gitmiştir diye düşündü ancak aşağı inen bir ayak sesi de duymamıştı. Artık kolu acıyordu, kapı kolunu bırakmak istiyordu ama ne kıpırdayabiliyor ne de kapıyı bırakabiliyordu. Yirmi dakika boyunca bu şekilde, çaresizce amirin gelmesini bekledi. Yabancı tekrardan parkelerin üzerinde gezmeye devam etti.

Aslı kapı kulpunu yavaşça bıraktı. Kapının deliğinden yavaşça bakmaya başladı.  Ancak aniden bir göz de o delikten bakmaya başladı. Aslı hemen kendini geri çekti.