Söylenmeyen Notalar / Yarı Texting #Tamamlandı

14. Bölüm

İlk Yayınlanma Tarihi: 07.09.23
Yeniden Yayınlanma Tarihi: 02.02.24

Hoş geldiniz. Küçük yıldıza dokunup okumaya geçebilirsiniz. İyi okumalar. Yorumlarınızı bekliyorum.

+90546...: Çağan biliyor mu abinin katili olduğunu?

+90546...: Bu eve taşınmak için neden bu kadar ısrarcıydın?

+90546...: Ailen bile tahammül edemedi değil mi sana?

+90546...: Gerçi abin ölmeden çok severdi seni.

+90546...: Bir söz vardı, oysa herkes öldürür sevdiğini:)

+90546...: Abini sevginle mi öldürdün yoksa bilerek mi?

+90546...: Sevdiğim iki erkeği de elimden aldın.

+90546...: Daha doğmadan cezalandırılmışsın gerçi, bu mesajlar da seni yıkacak ama yetmez.

+90546...: Çektiğim acıları çekeceksin ama sesin bile çıkamayacak Lale.

+90546...: İçinde dolan şeyleri bir çığlıkla dışarı atamayacaksın.

+90546...: Senden nefret ediyorum.

Bir mesaj bile insanın nefesini kesmeye yetebiliyordu. Şu anda nefesim çıkamayan sesime inat hava ile çarpışıp senkronize bir ses çıkarıyordu. Ellerim titriyordu. Gözlerimin önü bulanıklaşmaya başlamıştı. Krizin eşiğindeydim.

Abimin öldüğü sandalye karşımdayken onun katili olduğum yüzüme vuruluyordu.

Öyle değildim.

Öyle olmadığımı biliyordum. Ama bunun bana ceza olarak sunulması canımı yakıyordu. Başkalarının böyle düşünmesi canımı yakıyordu.

Sessiz olmayı ben seçememiştim. O gün ben de ambulansı arayıp adresi bağıra bağıra söylemek isterdim. O gün ben de abime nasıl olduğunu sormak isterdim. Konuşup sakinleştirmek isterdim ama ben kusurlu doğmuşken benden kusursuz bir yaşam beklenemezdi.

Sandalyeden kalkıp yere çöktüğümde başımı dizlerimin arasına gömüp ağlamama izin verdim. Ağzımdan çıkamayan çığlıklar gözlerimden akıyordu. Bu durduğum pozisyon ciğerlerime iyi gelmiyordu ama tüm dünyaya kapanmak istiyordum.

Birine ihtiyacım vardı. Bencil düşünüyordum ama ilk kez birinin gözlerime bakıp geçecek demesine ihtiyacım vardı. Kafamı dizlerime değil birinin göğüsüne gömüp ağlamak istiyordum. Bu kişi Çağan'dı ama şu anda onun yanına gidemezdim. Onun kollarına girip zaten gördüğü şeyler için ağlayamazdım.

Telefonum titrediğinde bakmaya korkuyordum. Yine aynı kişiden mesaj gelmiş olmasından korkuyordum ama korktuğum hiçbir anda geri çekilmemiştim. Ayağa kalkıp telefonu aldım ve tekrar aynı yere dönüp oturdum.

Dikizci: Lale, iyi misin?

Kötü olduğumu bile bile mi yazmıştı? Yoksa hissetmiş miydi? Kötü olduğum anda yazması tamamen bir tesadüf müydü?

Lale: Cevabı zaten bilmiyor musun?

Dikizci: Ne diyeceğimi bilmiyorum.