Opgesloten 2

2

Boos loop ik de woonkamer in.
Hoe durft Leon geheimen voor me te houden? Normaal doet hij nooit zo geheimzinnig, het idee dat hij iets weet wat ik niet mag weten maakt me gek.

Saar zit nog steeds aandachtig televisie te kijken, terwijl ze afentoe haar neus ophaalt. Ik hoor een deur open en dicht gaan, en binnen enkele seconden komt Leon de woonkamer in.

Ik kijk hem niet aan, en loop regelrecht naar de achtertuin.

Ik ga naar het plekje waar ik een foto van Sunny heb, ze staat er breed glimlachend op.

Ik mis haar, haar glimlach, haar domme opmerkingen, haar spontane lach, die glinsterende ogen.

Ik zucht, terwijl ik het fotolijstje vastpak. Opeens hoor ik een stem achter me.

'Wraak!'

Ik draai me met een ruk om, en kijk recht in de ogen van de zogenaamde 'Cliënt' van Leon.

'Wat moet je nou?!' schreeuw ik boos.

'Wraak'

'Waarom?'

'Ken je me dan niet meer?'

Ik antwoord niet, maar kijk hem strak aan.

'Dennis' grijnst hij.

Gelijk krijg ik kippenvel, en m'n benen beginnen te trillen.

'Wat is daarmee?'

Hij schiet in de lach, een akelige harde lach. Heb ik iets doms gezegd?

'Stacey, kijk me aan'

Zwijgend kijk ik hem aan.

'Ik ben Dennis'

Mijn ogen worden zo groot als schotels, ik begin sneller te ademen, mijn handen beginnen te zweten, ik voel een koude rilling door mijn lichaam gaan.

Ik kijk hem recht in de ogen aan, ik herken zijn ogen. Zo bruin als herfstbladeren, maar ze staan zo duister als de nacht.

'Wat doe je hier?'

'Ik wil wraak, door jou zat ik 3 jaar in de cel. Het was een hel, terwijl ik je wou helpen'

Nu ben ik degene die in de lach schiet.
Al snel herstel ik me weer, en kijk hem kil aan.

'Ten eerste jij hoort thuis in de cel, ten tweede je hebt m'n jeugd al verwoest dus waarom wil je wraak, en ten derde jij bent hier die me dood wou hebben'

'Je bent gek in je hoofd Dennis! Jij hoort niet thuis hier, jij hoort achter de tralies' ratel ik verder.

Opeens vliegt de achterdeur open, Leon loopt met grote passen op Dennis af.

'Jij zou Stacey met rust laten, dan zou ik jou geld geven' schreeuwt hij boos.

Oh wacht, geld?

'Pardon?' vraag ik.

Leon negeert me, en duwt Dennis hardhandig de achtertuin uit.

'Wegwezen!' snauwt hij.

Ik voel hoe de woede in me opborrelt.

Leon komt de achtertuin weer in, en gaat voor me staan.

'Sorry Stacey, ik kon niet anders'

'Hoezo kon je niet anders? Je gaat hem toch geen geld geven, zodat hij uit m'n buurt blijft'

Leon zwijgt.

'Waarom vertelde je me niet over hem'

'Omdat ik bang was, dat je weer zou veranderen Stacey. Ik wil niet meer die emotieloze, stille, zwijgende Stacey'

Hij heeft gelijk, na die verschrikkelijk tijd ben ik veranderd. Daarvoor moest ik in therapie, zodat ik weer kleur zou zien in het leven. Ik moest inzien, dat
niet alles zo slecht is. Ik moest inzien, dat het leven ook z'n goede kanten heeft. Daarmee heeft Leon me geholpen, hij was er altijd voor me. Hij wil op dit moment alleen het beste voor me, omdat hij weet dat de politie toch niets doet. Want ze zullen Dennis nooit alleen oppakken voor stalken.

'Sorry' mompel ik.

'Ik wil alleen het beste voor je Stacey'

Ik knik.

'Ik niet dat je hem geld geeft, we lossen dit zelf op'

'Nee Stacey, ik wil niet dat je hetzelfde meemaakt als 6 jaar geleden'

'Ik zorg ervoor dat dat niet gebeurt. Ik wil namelijk niet dat Saar er ooit achterkomt als ze groot is'

Leon knikt.

Ik loop het huis weer in, waar Saar op de bank zit met een trommel op haar schoot. Rondom haar mond zitten overal kruimels.

'Saar Yara Kina Bloom!' zeg ik boos.

Wanneer ik haar hele naam zeg, weet ze dat ik boos ben.

'Ja jullie kwamen niet, en de koekjes smolten' Verzint ze.

'Saar koekjes smelten niet'

Haar mond vormt een 'o'.

'Mama ik doe het nooit meer'

'Dat zeg je wel vaker'

'Ik weet het nu zeker'

'Dat zeg je ook vaker'

'Ik word later nooit volwassen, jullie oude mensen zijn stom!'

'Jij wordt ook ouder Saar'

'Niet'

'Wel'

'Niet'

'Wel'

'Niet eerlijk!'

Boos kijkt ze me aan, terwijl ze de koektrommel op de grond laten vallen.

'Saar!' zeg ik boos, terwijl ik naar haar toe been.

'Dat krijg je er nou van' zucht Saar, terwijl ze met haar hoofd schudt.

Wat is het toch een wonderkind, maar ook wel een tikkeltje raar.

'Ga maar vast naar boven'

Saar loopt de woonkamer uit, en even later hoor ik haar schreeuwen.

'Mama! Ik durf niet meer!'

Ik loop naar de hal, en kijk naar Saar die met grote ogen midden op de trap zit.

'Je hoeft nog maar 4 stapjes te zetten' zeg ik droog.

'Dat kan ik niet'

'Waarom niet?'

'Vraag het aan m'n benen'

'Wat?'

'Je hoorde me wel'

'Benen kunnen niet praten'

'Wel, ze hadden laatst nog ruzie hoor!' zegt Saar beledigend.

Ik loop de trap op, en til Saar op.

'Wat ben je toch een raar kind' zeg ik, terwijl ik een kusje op haar neus druk.

------------
Deze week leren, en volgende week toetsweek. 😁. Succes iedereen die ook toetsweek heeft xo.