Opgesloten 2

24

Langzaam open ik m'n ogen, terwijl ik m'n hoofd voel bonken. Ik knipper een paar keer, en probeer me het te herinneren hoe ik hier kom. Met moeite herinner ik me enkele dingen. Ik kijk om me heen, de muren zijn vies, en er zijn teksten in de muur gekrast. Nieuwsgierig sta ik op, en loop naar de muur totdat ik word tegen gehouden door iets. Ik kijk om me heen, totdat mijn blik valt op een ketting die om m'n enkel zit vastgebonden. 'Fijn' mompel ik hardop. Ik probeer het ketting kapot te trappen, zonder enkel succes. Geïrriteerd schud ik met m'n been, dat alleen een rinkelend geluid opgeleverd van het ijzer om m'n enkel. Ik hurk neer bij de ketting, en probeer het slot los te krijgen. Ik vloek zachtjes wanneer ik merk dat het totaal geen zin heeft. Ik hoor deur opengaan, en er verschijnt een man. Ik zie hem grijnzen als hij ziet, hoe ik het los probeer te maken. 'Bruce verwacht je in de zaal' zegt hij, terwijl hij het slot losmaakt. Wanneer ik een klik hoor,weet ik dat ik los ben. Ik geef de man een harde duw, hij beland kreunend met z'n rug tegen de muur. Ik grijp naar z'n pistool die in z'n broekzak zit. Hij grijpt me vast mij m'n pols, en geeft er een flinke ruk aan. Ik kom met een klap tegen de muur, terwijl de man opstaat. Ik pak zijn pols vast, en draai die met een snelle beweging op z'n rug. Hij maakt een grommend geluid wanneer ik zijn pistool pak. Hij trapt op m'n voet, waardoor ik bijna achterover val. Ik haal met m'n knie uit, in z'n knieholte. Hij zakt met een pijnlijke kreet door z'n knieën. Ik ren de kleine ruimte uit, en sluit de deur achter me. Ik laad het pistool, en loop op m'n hoede door de grote witte gang. Ik loop door verschillende deuren, terwijl ik trillend m'n pistool vasthoud. Ik stop bij een deur waar geluid vandaan komt. Ik herken gejammer van de kamer direct, en voel hoe kippenvel zich over m'n armen verspreid. 'Saar' zeg ik bijna geluidloos. Zal ik naar binnen gaan? Ik kijk heel even naar het wapen in m'n handen. Ik haal diep adem, en pak het wapen met beide handen stevig vast. Ik doe een paar stappen naar achteren. Ik geef een flinke trap tegen de deur, die direct meteen harde zwaai opengaat. Ik richt m'n pistool op Bruce, klaar om te schieten. Ik zie hem even verbaast naar me kijken, vanwege mijn binnenkomst. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht terwijl hij langzaam naar Saar toeloopt die vast zit gebonden op een stoel. Mijn gevoel zegt me dat ik moet schieten. Mijn verstand zegt, dat ik niet moet schieten want ik wil eigenlijk meer te weten komen over mijn vader. Ik heb nooit die informatie kunnen krijgen, omdat niemand het eigenlijk exact wist. 'Blijf uit haar buurt' zeg ik trillend. Bruce haalt een zakmes te voorschijn en zet die op de keel van Saar. 'Niet doen' zeg ik in paniek, wetend dat hij haar zonder enkele moeite zou afmaken. 'Ik wil een deal sluiten' sist hij. Ik antwoord niet, maar slik hoorbaar. 'Ik wil Leon spreken, ik heb nog wat af te handelen met hem over het geld dat wij volgens hem van joun vader zouden moesten krijgen' zegt hij.

'Wat heeft Leon daar mee te maken?'

'De familie van Leon is de oorzaak, waarom joun vader is overleden'

Ik kijk hem vragend aan.

'De familie van Leon, had schulden bij ons. Een deel is betaald, en een deel niet. Zijn familie maakte ons duidelijk, dat joun vader de bedenker was van het plan dat wat mislukt was. Doordat het plan dus mislukte, zijn wij heel veel geld verloren. We wachten nu al jaren op het geld, maar we hebben het nooit ontvangen. Het leuke is, is dat joun vader helemaal niet de bedenker was. De schuld werd op die arme man geschoven, en dat heeft hem het leven gekost. Het wachten duurde ons te lang. Leon dacht al die jaren, dat het alsnog de schuld was van joun familie waardoor zij geen geld hadden, hij wilde joun familie verwoesten. Het plan was bedacht, hij keek wanneer jij gym zou hebben, hij liet je gevangen nemen door zijn leden. Je was zo makkelijk beïnvloedbaar Stacey, al die jaren loog hij. Inmiddels weet je dit zelf allang, maar goed'

'Hoe weet je dit allemaal?' vraag ik.

'Geheime bronnen' grijnst hij.

Langzaam dringt het allemaal tot me door.

'Dus, als jij even belt met Leon. Dan zal ik Saar vrijlaten'

Ik knik langzaam.

Bruce haalt zijn mobieltje uit zijn broekzak, en typt een nummer in. 'Hoe kom je aan het nummer va-' ik word onderbroken, door het geluid van zijn mobiel die overgaat. Hij schuift zijn mobieltje over de grond naar me toe, terwijl hij Saar inmiddels heeft losgelaten. Ik pak met trillende handen de mobiel op, en houd die aan m'n oor. De mobiel gaat nog enkele seconden over maar dan neemt Leon op.

'Hallo?'

'Met Stacey' zeg ik, terwijl ik nog steeds m'n pistool op Bruce richt.

Het is even stil.

'Luister, Bruce wil met je praten'

'Nee'

'Waarom niet?'

'Hij zal me vermoorden'

Ik slaak een diepe zucht, dit kon nog wel eens moeilijk worden.

'Hij wil met je praten over de schulden, hij wil dit afhandelen'

'Stacey, hij zal me vermoorden wanneer hij de kans krijgt'

'Waarom deed hij dat dan niet toen hij me kwam ontvoeren?'

Hij zegt even niets, wetend dat ik een punt heb.

'Luister Leon, hij wilt onderhandelen over de prijzen. Als jullie dit afhandelen dan kan hij ons ook weer laten gaan'

'Dat boeit me niet, ik wil niet dood'

Ik voel hoe de woede omhoog komt.

'Leon, als je niet komt. Dan kom ik je persoonlijk vermoorden, net zoals mijn vader door jullie is vermoord' zeg ik, terwijl ik amper besef wat ik zojuist heb gezegd.

'Hoezo door mij?'

'Door joun familie is mijn vader vermoord. Hij kreeg de schuld van het geld, en hij werd daar voor gestraft. Ze hebben hem vermoord, en dat weet je donders goed.

'Hoe weet je dit?'

'Door Bruce, je bent vanavond om precies 23:00 op het grote open terrein. Zorg maar dat je het geld hebt'

'En anders?' hoor ik hem vragen.

'Dan kom ik je halen, i promise'

'Ik zal er zijn'

Ik antwoord niet, maar druk de telefoon uit. 'En?' grijnst Bruce, die alles haarfijn heeft mee geluisterd. 'Hij zal er vanavond zijn' antwoord ik.