Opgesloten 2

27

Ik zie allemaal mannen gespannen rondlopen, ik hoor Bruce hard schreeuwen.

'Jullie kunnen niets! Alles verloopt goed, en opeens komt een of andere vrouw dit gebouw in? Waar zitten jullie met jullie hoofd, dit had nooit mogen gebeuren! Ga haar zoeken!' luid het.

Ik probeer voorzichtig het venster los te maken, zonder succes. Geïrriteert kruip ik terug naar waar ik vandaan kwam. Wanneer ik eruit wil klimmen, hoor ik stemmen die steeds dichterbij komen. Ik kruip iets achteruit, zodat ik niet gezien kan worden. Ik wacht tot ze voorbij zijn. Ik klim er voorzichtig uit, en kijk om me heen. Ik open één van de tientallen deuren. Zoals ik al had gedacht kom ik te recht in een andere gang. Ik vloek zachtjes, maar besef dat ik haast moet maken voordat ik gevonden word. Ik ren door de gangen, van links naar rechts. Net wanneer ik een hoek om ren, zie ik Bruce voor me. Hij is ongeveer 10 meter van me vandaan. Ik probeer te stoppen met vaart maken, zonder ook maar een enkel geluid te maken. Het mislukt. Ik wil me omdraaien en wegrennen, maar mijn schoenen verraden me door een piepend geluid te maken. ik sta nu met m'n rug naar Bruce toe. 'Draai je om' hoor ik hem zeggen. Kippenvel verspreid zich over mijn lichaam, terwijl ik me langzaam omdraai. Bang dat hij me aan zal herkennen aan mijn ogen, bang dat het nu is afgelopen, bang dat ik mijn doel niet zal bereiken. Ik kijk hem strak aan, terwijl ik ondertussen mijn mes aan de achterkant onder mijn trui schuif. Bruce kijkt me met samengeknepen ogen aan, en doet dreigend een paar stappen vooruit. 'Oke het is afgelopen hij herkent me' spookt het door mijn hoofd. 'Wat doe je hier, en wie ben je' vraagt hij. Ik voel hoe ik me begin te ontspannen na zijn woorden. 'Ik wou me aanmelden, en mijn naam is Isa' lieg ik. Bruce begint hard te lachen, alsof ik iets doms heb gezegd. Ongemakkelijk kijk ik hem aan, terwijl ik zenuwachtig met mijn voet op de grond tik. 'Je wou je aanmelden?' lacht hij. Ik knik. 'Dat gaat niet zomaar, je moet het in je hebben. Wij zoeken mensen met een sterke geest, een slimme geest en een goeie bouw' zegt hij nu bloedserieus. Ik slik even, terwijl ik hem nog steeds aankijk. 'Ik weet trouwens niet hoe je hier bent gekomen Isa, je hebt goed speurwerk gedaan om de plaats van dit gebouw te vinden' zegt hij verder. Ik zwijg nog steeds. Bruce doet nog een stap dichterbij, terwijl ik naar de grond kijk. Hij pakt mijn kin stevig vast, en dwingt me naar hem te kijken. 'Denk je dat je dat kan mevrouw Isa' zegt hij fel, terwijl hij me diep in mijn ogen aankijkt. Ik trek zijn hand weg en knik snel. 'Tuurlijk' antwoord ik, met een lichte twijfel in mijn stem. 'Morgenochtend stipt 08:00 wil ik je dan eerst spreken over joun kwaliteiten die je hier kan toepassen. Waag het niet nu nog het gebouw te verlaten, want het is alles of niets nu. Alles wat hier gebeurt is geheim, begrepen' zegt Bruce. Ik knik. 'Goed, je mag met hem meelopen naar je kamer. Onthoud, er is nu geen weg meer terug' zegt Bruce, terwijl hij naar een bewaker wijst.

Ik loop een grote kamer in, terwijl de deur achter me word gesloten. Deze kamer heb ik nooit gezien, logisch natuurlijk want dit gebouw is zo groot dat je hier makkelijk verdwaald. Ik slaak een diepe zucht, en ga ik op het zitten. Ik haal mijn mes te voorschijn, en kijk naar het glanzende ijzer in mijn handen. Morgen is het zover.. Ik leg het mes onder mijn kussen, en ga liggen. Ik sluit mijn ogen, en val in slaap.

Ik word wakker door de krakende deur die opengaat. Langzaam open ik mijn ogen, en zie een bewaker staan. 'Bruce wilt je spreken' zegt hij. Ik knik, ik ga rechtop zitten en rek me uit. Ik leg mijn hand onder mijn kussen, en pak het mes vast. 'Kunt u me even helpen, want volgens mij heb ik een spier verrekt in mijn been. Dat gebeurt wel vaker maar dan ben ik alleen even hulp nodig
om op te staan' glimlach ik vriendelijk. De bewaker twijfelt even, maar komt dan naar me toe. Wanneer hij zijn hand uitsteekt om me overeind te helpen, haal ik het mes tevoorschijn en steek hem in zijn been. De bewaker slaakt een harde kreet, en valt op de grond met een klap. Ik zie hem grijpen naar zijn pistool. Met een snelle beweging steek ik hem in zijn borstkast. Hij kijkt me met grote ogen aan, en zijn adem begint te stokken. Ik pak snel zijn pistool uit zijn achterzak en ren de kamer uit. Ik weet zeker dat de camera's alles hebben gezien, dus ik moet haast maken. Ik ren door de gangen, totdat ik bij een grote deur aankom. Ik probeer het bloed van mijn shirt de vegen, zonder succes. Ik vloek hardop. Ik kijk om me heen, ik zie niemand. Ik klop op de deur. Tot mijn grote opluchtig hoor ik de stem van Bruce.

'Binnen'

Ik open de deur, en draai de deur op slot. Ik richt mijn pistool direct op Bruce. Met grote ogen kijkt hij me aan. 'Sta op' commandeer ik. Bruce's ogen schieten van mij naar zijn bureau waar zijn pistool op ligt. 'Waag het' sis ik, terwijl ik naar zijn bureau loop. 'Sta op' herhaal ik. Ik pak met een snelle beweging zijn pistool van zijn bureau af. Bruce staat op. 'Op je knieën voor je bureau' zeg ik. Bruce gehoorzaamt. 'Herken je me nog?' grijns ik.

Langzaam schud Bruce zijn hoofd.

'Wat jammer nou' lach ik.

'Als ik Stacey zeg, herinner je je het dan wel weer' sis ik, terwijl ik voel hoe de woede omhoog komt.

Bruce slikt hoorbaar, en blijft me zwijgend met open mond aanstaren.

'Dat aanschouw ik als een ja'

'Stacey het is niet wat je denkt, je doet dit alleen omdat je niet weet waar Saar is. We hebben Saar opgesloten in één van de kamers. Dus als je me vermoord zul je haar nooit weer zien'

'Weet je dat zeker?' zeg ik boos, terwijl ik voel hoe de woede omhoog komt.

'Hoe bedoel je?'

'Ik weet dat je Saar hebt vermoord'

'Ik heb Saar niet vermoord, ze is in één van de kamers'

'Waarom heb ik haar dan gevonden in het bos, waarom stierf ze in mijn armen, waarom wees ze jou dan aan als moordenaar' schreeuw ik boos, terwijl ik hem een harde trap in zijn gezicht geef.

Bruce valt met een harde klap achterover, en al snel stroomt het bloed uit zijn neus.

'Beantwoord mijn vragen' zeg ik.

Voor het eerst zie ik Bruce met angst in zijn ogen.

'Je hebt mijn dochter vermoord, nu is het joun beurt. Jij hebt alles van me afgenomen, en nu neem ik joun leven van jou af' schreeuw ik.

Ik haal de trekker over,

'Game over' sis ik.

Ik schiet 2 keer, recht door zijn hart.

Ik hoor gebonk op de deur, en binnen enkele seconden schiet het slot open. De deur vliegt met een harde klap open, er staan 4 bewakers. Ik draai me naar hun om, wetend dat het is afgelopen. Één van hen, richt zijn pistool op mij. Ik sluit mijn ogen, terwijl de tranen over mijn wangen rollen. 'Ik heb mijn doel bereikt, en nu eindigd het voor mij' spookt het door mijn hoofd. Ik hoor een knal. Ik voel mij lichaam niet meer, herinneringen flitsen als een film voorbij. Ik voel hoe alle emotie weggaat, de pijn gaat weg, de angst gaat weg, de woede gaat weg. Ik voel niets meer. Voor ik het weet, word het zwart voor mij ogen. Ik blaas mijn laatste adem uit, en daarna stopt mijn hart met kloppen. Voor goed..

-------------------------

Heee, 😝 Dat was het einde van opgesloten.. Ik zal niet stoppen met schrijven! Ik ben van plan een nieuw boek te beginnen, jullie mogen in de comments achterlaten wat voor verhaal jullie zouden willen lezen! Daaruit zal ik een onderwerp kiezen. Als je op de hoogte wilt blijven, moet je me maar volgen zodat je het nieuwe boek zo snel mogelijk kan lezen.

Ik wil jullie ook bedanken voor jullie
comments en berichten die ik heb gehad! Voor degene die me nog een persoonlijk bericht wilt sturen, of nog wat willen vragen mogen me gerust een berichtje sturen. Ik lees alles en beantwoord alles.

Bedankt voor jullie support!❤️ ' Over ongeveer 1 week of 2 weken zal ik beginnen met mijn nieuwe boek. Vergeet niet een comment achter te laten met wat jullie zouden willen lezen! 😘