Opgesloten 2

13

Er gaat een twee grote deuren open, met knikkende knieën loop ik met Saar op m'n arm door de deuren. Wanneer iedereen binnen is, worden de deuren met een harde klap dicht gedaan. 'Goed, dames en heren. We doen het als volgt, wij vormen groepjes van 6 waarmee je de kamer deelt. De kamers zijn ondergronds, dus geen ramen waardoor jullie kunnen ontsnappen. Er zal een schema komen waaraan jullie je moeten houden, doe je dat niet.. Dan krijg je straf, geloof me maar dat dat geen pretje zal zijn' galmt de stem van Leon door de ruimte. Iedereen knikt, en daarna worden een groepjes van 6 gemaakt. Ik zit met Saar bij Victoria, en nog 3 andere vrouwen. 'Goed volg mij maar' zegt Dennis, die mij een m'n groepje wenkt.

We lopen een trap af, naar benenden de kelder in. Bij elke trede kraakt het hout onder m'n schoenzool. Saar klemt zich goed aan me vast, en legt haar hoofd op m'n schouder. Wanneer we benenden zijn, lopen we door een gang die eindeloos lang lijkt. Dennis stopt bij deur 29, en duwt ons de kamer in. Ik kijk om me heen, de muren zitten vol krassen. Het plafond zit vol stof, en hier en daar wat spinnen. De vloer is van hout, en het ruikt er muf. Ik loop naar een bed, en leg Saar erop. De matrassen zijn smerig en de kussens zijn verkleurd van wit naar geel. 'Dit lijkt echt op een gevangeniscel' hoor ik iemand achter me zeggen. Ik negeer het, en ga bij Saar op bed zitten. 'Zullen we ons even voorstellen?' hoor ik Victoria vragen. Iedereen knikt, en een paar minuten later zitten we in een kring op de vloer. 'Begin jij maar' zegt Victoria tegen de vrouw naast me.

De vrouw slikt hoorbaar, maar begint dan te vertellen.

'Mijn naam is Luna, ik ben 34 jaar oud. Mijn dochter Wendy van 14 jaar is vermoord, mijn man heeft me verlaten nadat ik vertelde dat ik zwanger was van Wendy'

Iedereen kijkt haar met medelijden aan, maar dan zijn de ogen op mij gericht.

Ik haal diep adem en begin te vertellen.

'Ik ben Stacey, ik ben 21 jaar. Ik heb een dochtertje van 3 jaar, genaamd Saar -' ik stop met vertellen. Wat moet ik in godsnaam zeggen over haar vader?

Ik haal nogmaals diep adem en praat verder.

'De vader van Saar, is een moordenaar en een klootzak. Laten we het daar ophouden'

Voor heel even kijken ze me zwijgend aan. Ongemakkelijk kijk ik naar de grond.

'Oke we gaan verder naar de volgende' zegt Victoria snel.

Nadat de anderen zich ook hebben voor gesteld, staan we allemaal op.

Opeens horen we een vage piep, en daarna een stem. 'Wij verzoeken jullie vriendelijk om naar boven te komen, voor het avondeten'

Ik til Saar op, en doe de deur open. Het is een grote chaos in de hal, omdat iedereen heel veel trek heeft zo te zien. Ik sla m'n armen beschermend om Saar heen, en duw mensen aan de kant. Hier en daar word er gevloekt, maar ik negeer het en loop door.

Wanneer iedereen boven is, worden we naar de eetzaal gebracht. De eetzaal is enorm, over zitten mannen in zwarte pakken te eten. Wanneer iedereen de zaal inkomt beginnen de mannen in zwarte pakken te lachen. 'Waarom lachen ze?' vraagt Victoria die naast me komt staan. Ik haal m'n schouders niet-wetend op. We worden begeleid naar een grote tafel, waar iedereen gelijk gaat zitten. Er word eten voor ons neus gezet. Vol afschuw kijk ik naar de grote klodder dat op m'n bord word gekwakt. Voor Saar hebben ze wortels met een klein stukje vlees. Ik begin zwijgend te eten, maar al snel krijg ik kokhalsneigingen van de vieze smaak.
Ik negeer het, en werk alles snel naar binnen. 'Oké, nu de battle! Wie durft?' schreeuwt Leon door de zaal. Ik kijk Victoria verbaast aan. Wat is 'de battle'? Overal gaan er handen in de lucht bij de andere tafels, maar Leon negeert hun. Hij loopt op me af, en pakt me ruw bij m'n arm. 'Jij mag dit keer meedoen' sist hij. 'Ik wil niet, laat me los. Ik weet niet eens wat het is' zeg ik boos, terwijl ik me los probeer te trekken. 'Vechten' grijnst Leon. Hij duwt me naar de lege plek midden in de zaal, tegenover me staat een van de leden van Leon. 'Stacey vs Jack' schreeuwt Leon. Jack rent op me af, niet wetend wat ik moet doen buk ik zodat hij over me heen valt. 'Vecht!' brult Leon. Die mensen hier zijn compleet gestoord. Jack krabbelt al snel overeind, en rent weer op me af. Zonder er verder bij na te denken, trap ik z'n knie wanneer hij bij me is. Direct haal ik uit met m'n vuist, recht op z'n gezicht. Gelijk gaat er een golf van schuld door me heen, maar ik ga me niet in elkaar laten slaan. Ik geef Jack een harde duw, waardoor hij achterover valt. 'Stacey wint' hoor ik Leon verbaast schreeuwen. Met knikkende knieën loop ik terug naar m'n plek. 'Mama, heb je pijn?' vraagt Saar. Nu pas besef ik me dat Saar dit allemaal heeft gezien. Ik schud mijn hoofd, en druk haar stevig tegen me aan.