Opgesloten 2

18

Ik blijf Saar aanstaren, zei ze dat echt? Kwam dat uit haar mond? Weet ze wel eens wat ze zegt, en bedoelt ze wat ik denk?

'Mama, ik ben moe'

Ik blijf aan haar aankijken, terwijl m'n ogen zich vullen met tranen. Ik knik, en loop langzaam naar haar toe. 'Ga maar slapen' zeg ik zachtjes, terwijl ik haar onder de dekens stop. Saar drukt haar knuffel tegen en sluit haar ogen. Ik loop naar de badkamer, terwijl de tranen inmiddels over m'n tranen stromen. Ik bekijk mezelf in de spiegel, misschien had ik Saar dood moeten laten gaan dat Leon haar zou vermoorden. Al snel schud ik mijn hoofd, nee ik zou Saar nooit zomaar dood laten gaan. De worden van Saar spoken door m'n hoofd, ze heeft pijn van binnen. Misschien wel op dezelfde manier als mij? Ik weet niet precies hoe ze het bedoelt, en of ze het ook meent. Ik poets m'n tanden, terwijl ik zwijgend naar mezelf staar in de spiegel. Ik spuug in de wasbak, en spoel de tandenborstel met water af. Ik been de badkamer uit, en ga bij Saar op bed zitten. Ze slaap nog steeds niet, want ik hoor haar fluisteren tegen haar knuffel onder de dekens. Ik slaak een zucht, en rol met m'n ogen. 'Saar je moet echt proberen te slapen' fluister ik. Al snel komt Saar met haar hoofd onder de dekens vandaan. 'Hoe wist je dat ik niet sliep' vraagt ze sluw, terwijl ze haar ogen samen knijpt. 'Saar nu geen tijd rekken, ik hoorde je praten. Ga nu maar slapen' zeg ik. Ik ga naast Saar liggen, en sluit m'n ogen.

- Dagen.. Maanden.. Jaren.. Gaan allemaal langzaam voorbij, elke dag hetzelfde.

- 8 Mei 2026

'Gefeliciteerd schat' zeg ik, terwijl ik een kus Saar haar voorhoofd druk.

Het is 5 jaar later, het waren zware jaren. Ik heb getraind, en ben inmiddels één van de grootste Hunters van de bende. Natuurlijk wil ik nog steeds het liefst hier weg, maar ik zie geen optie's meer hoe ik kan ontsnappen.

Saar glimlacht, terwijl ze haar versleten knuffel tegen zich aandrukt. Het is de knuffel van 5 jaar geleden, ik heb vaak genoeg gezegd dat ze dat vieze ding weg moet doen en moet focussen op de toekomst. Ze heeft nooit naar die woorden geluisterd, en houd haar knuffel nog altijd bij zich. Inmiddels is iedereen haar aan het feliciteren, behalve Leon natuurlijk. Hij staart zwijgend voor zich uit, met een kille blik op z'n gezicht. Ik ben nog steeds woedend, over wat hij me heeft aangedaan. Net wanneer ik naar de keuken wil lopen, om ontbijt voor Saar te maken word ik tegen gehouden door Leon. Vragend kijk ik hem aan, terwijl ik m'n armen over elkaar sla. 'Morgen begint Saar met trainen, jij bent haar persoonlijke trainster. Zorg dat ze alles onder de knie krijgt, en binnenkort mee kan op een missie' zegt hij. Ik schud mijn hoofd, en kijk hem boos aan. 'Saar is nog te jong voor een missie' zeg ik.

'Deze missie moeten we met haar uitvoeren, anders zal het niet lukken'

Ik schud mijn hoofd, en duw hem aan de kant.

Woedend loop ik naar de keuken. Mijn besluit staat vast dat ik Saar niet op een missie stuur, als ze nog geen idee heeft van wat ze allemaal kan gaan zien. Ik smeer snel twee broodjes met jam, en schenk wat water in. Ik zet alles op een dienblad, en neem dat mee naar de kamer.

Ik loop de kamer in, en zie dat de laatste persoon haar feliciteert en de kamer uitloopt.

In lange rijen loopt iedereen weer terug naar hun eigen kamer. Het is altijd een chaos als iemand jarig is, het is verplicht om diegene dat persoonlijk te feliciteren.

Ik zet het dienblad voor Saar neer, en gelijkt begint ze te eten. Dit is het enige wat ik haar kan geven, een ontbijt. 'Sorry schat, maar ik moet naar een vergadering. Vanavond gaan we even naar buiten, goed?' vraag ik, terwijl ik naar Dennis kijk die in de deuropening op me aan het wachten is. 'Mogen we naar buiten vanavond?' vraagt Saar met grote ogen. Ik knik. Het is logisch dat Saar zo reageert, omdat mensen alleen met hun verjaardag of met een missie buiten het gebouw mogen. 'Stacey, kom' hoor ik Dennis zeggen. Ik sta op, en loop achter Dennis aan. 'Je moet binnenkort beginnen met de trainingen voor Saar' zeg hij. 'Ik moet morgen beginnen van Leon' mompel ik.

'Dan al?'

'Ja, het is niet anders. Ik ben niets tegenover Leon, hij heeft te veel macht ik kan tegen hem ingaan maar dat zal niets opleveren'

Dennis knikt.

'Ze moet binnenkort ook mee op een belangrijke missie, weet jij daar wat van?' vraag ik, terwijl we de trap oplopen.

'Leon zei wel wat over een belangrijke missie, maar meer wou hij er niet over kwijt' antwoord Dennis.

Ik knik langzaam, en samen lopen we de vergaderzaal in.

Ik ga aan de grote tafel zitten, terwijl er nog meer mensen binnenkomen. Stefan gaat naast me zitten, en Dennis tegenover me. Wanneer iedereen binnen is, worden de deuren gesloten. Leon trekt aan een touw, waardoor er een groot doek naar beneden rolt. Met grote ogen kijk ik naar de tekening die erop is getekend. Het lijkt op een gebouw.

'Goed, ik heb jullie bij een geroepen omdat er een grote missie aankomt. Ik weet nog niets wanneer we precies weggaan, daar horen jullie nog meer over..' begint Leon. 'We gaan een middelbare school in Nederland overvallen, onze bende moet groter worden. We zijn ook meer eten nodig, we hebben natuurlijk nog heel veel maar het is altijd handig hier. Daarom vliegen we binnenkort naar Nederland, natuurlijk moeten we oppassen voor de politie daar. Daarom splitsen we ons op in 4 groepen rondom de school. De school is niet heel groot, ruim 500 leerlingen. We focussen ons op klas 3 en klas 4, als ze wegrennen jaag je een kogel door hun hoofd. Ik wil sowieso met 40 leerlingen terugkomen hier in Engeland. De meeste jongeren heb een telefoon, de politie zal worden ingeschakeld daar gaan we natuurlijk allemaal wel van uit. Daarom moeten de gordijnen, en deuren zo snel mogelijk gesloten moeten worden. Een goeie vriend van me, zal ons helpen met deze missie daarom zal hij het gebouw bewaken en politie tegenhouden'

Ik luister met open mond, dit is inderdaad wel een hele grote missie.

'We hebben ruim 450 leden in dit gebouw, waarvan er 300 meegaan. Ik weet dat dit veel is, maar we zijn er veel nodig om alle kinderen in bedwang te kunnen houden. Voor alle mensen die denken straks te kunnen te ontsnappen, probeer dat maar niet. Zoals jullie weten hebben je een chip in jullie huid, die je een schok geeft als je 5 kilometer verderop bent. Als ik erachter kom dat iemand hier ons bedriegt, ben je dood. Morgen zal ik meer vertellen over hoe we het gaan doen. Begrepen allemaal? Dan kunnen jullie de zaal nu verlaten, bedankt voor jullie aandacht.

Zwijgend sta ik op, en loop de ruimte uit.