Opgesloten 2

22

Ik loop door de kamer van links naar rechts, terwijl ik diep nadenk. Het enige waar ik nog aan denk is Saar. Ik moet haar terugkrijgen, als dat me niet lukt zal ik mezelf dat nooit vergeven. Ik slaak een vermoeide zucht, en loop de kamer uit. In de hal kom ik Victoria tegen. 'Wat is er?' vraagt ze wanneer ze m'n blik ziet. 'Niets' antwoord ik bot, en loop langs haar de trap op. Ik loop met grote passen naar de eetzaal, en ga aan tafel zitten. Ik kijk uit het raam naar buiten. Hagelstenen tikken tegen de ruiten, terwijl de lucht donker begint te kleuren. Ik zit zo verdiept in de gedachten over Saar, dat ik niet hoor hoe Stefan naast me aanschuift. 'Gaat het Stacey?' hoor ik hem vragen. Verstoord kijk ik hem even aan, maar draai me naar weer van hem weg. 'Ja' antwoord ik. Er valt een dode stilte. 'Je liegt' zucht Stefan. Ik werp een boze blik op hem. 'Stefan luister, het gaat je niets aan. Zulke dingen boeien jou niets, niets boeit jou' zeg ik boos, terwijl ik een gebaar maak dat hij weg moet gaan. 'Is er iets met Saar?' vraagt hij, terwijl hij m'n woorden van net negeert. Ik sta op, en sla met een harde klap op de tafel. 'Ik zei toch dat dit jou allemaal niets boeit, laat me gewoon met rust' schreeuw ik. Ik schuif de stoel ruw aan de kant, waardoor de stoel met een harde klap op de grond komt. 'Stacey doe is rustig, dit ben jij niet' sist Stefan, terwijl hij m'n arm vastpakt. 'Doe nou niet zo zielig en laat me los' zeg ik boos, terwijl ik weg wil lopen. Geen succes, want Stefan houdt nog steeds mijn arm stevig vast. 'Waar is Saar' zegt Stefan boos. 'Bij Bruce' zeg ik, terwijl ik me lostrek. 'Hoe bedoel bij Bruce'

'Ze hebben haar'

Ik slik hoorbaar, en sla m'n arm over elkaar.

'Hebben ze haar meegenomen?'

Ik knik, en kijk naar de grond.

Dennis draait zich gefrustreerd van me weg, en gaat met z'n hand door zijn haar.

'Meen je dit nou serieus?' vraagt hij, wanneer hij zich weer naar me toedraait.

'Zie ik eruit alsof ik een grapje maak?'

Stefan negeert m'n antwoord, en haalt diep adem.

'Wat boeit jou dit eigenlijk?'

Stefan kijkt me met samengeknepen ogen aan.

'Ze doet me denken aan m'n zusje'

'Geweldig voor je, maar dat betekent niet dat Saar dat zusje van je is?'

Stefan opent zijn mond op wat te zeggen, maar sluit daarna z'n mond weer.

Ik kijk hem vragend aan, terwijl ik ongeduldig met m'n voet op de grond tik.

'Ze zal daar niet levend wegkomen Stacey' zegt Stefan.

'Dat weet je niet, ik ga er alles aan doen om haar terug te krijgen' sis ik.

'Ik heb er ook alles aangedaan toen ik mijn zusje wou redden'

'Dat heeft niets met dit allemaal te maken'

'Blue had mijn zusje, en hebben haar zonder elke moeite vermoord'

Ik kijk hem heel even aan, terwijl een brok zich in mijn keel vormt. Zwijgend kijk ik weer naar buiten.

'Ze hebben haar laten verdrinken, ze was 6. Ik zag haar daar liggen, op de bodem met gesloten ogen. Ik wist dat ik te laat was, ik zal het mezelf nooit vergeven'

Ik negeer hem, en been de keuken uit.

'Wat ga je doen Stacey?'

Zonder te antwoorden loop ik de trap af, richting mijn kamer. Nadenkend over Stefan. Heeft hij echt gelijk? Zullen ze Saar vermoorden? Mijn Saar?

Ik schud de gedachten van me af. Ik ga Saar daar weghalen, zo snel mogelijk.

Ik open de deur, en zie Victoria op haar bed zitten. Heel even kijkt ze me aan, maar kijkt al snel weer weg. 'Ik ga slapen' zeg ik, terwijl ik op m'n bed ga zitten. 'Ga je niet avondeten?' vraagt Victoria. 'Geen trek' antwoord ik, en kleed me om. Wanneer ik m'n tanden sta te poetsen, hoor ik hoe Victoria de kamer uitloopt. Wanneer ik klaar ben, ga ik zo snel mogelijk onder de dekens liggen en sluit m'n ogen.

- Droom

Ik zie niets het is helemaal donker, ik door voorzichtig een stap naar voren. Direct schiet er een licht aan. Ik knipper een paar keer met m'n ogen, en kijk dan om me heen. Ik zie water, overal. Verderop zie ik een vijver, langzaam loop ik erheen. Opeens krijg ik een naar gevoel in mijn buik. Ik kijk zwijgend om me heen. 'Hallo?' schreeuw ik. Maar ik krijg geen antwoord, totdat ik het water zie bubbelen. Het lijken op luchtbelletjes. Ik buig me over de vijver, en kijk recht in het gezicht van Saar. Haar haar zweeft rondom haar gezicht, terwijl haar huid bleek is. Ik slaak een gil, en deins achteruit. Ik val met een harde klap achterover.

- Einde droom.

Ik zit rechtop in bed, terwijl ik voel hoe de zweetdruppels over m'n gezicht lopen. Ik zucht diep, het was maar een droom. Het was enkel een droom, dit was niet echt. Saar leeft nog, en ik ga haar redden. Ik ga weer liggen, en veeg de zweetdruppels van m'n hoofd. Net wanneer ik bijna weer in slaap val. Word de deur met een harde klap opengegooid. Het licht gaat aan, en ik zie mannen in blauwe pakken die ik direct herken. Blue. Ik slaak een gil, en zoek naar m'n pistool die ik altijd onder m'n kussen leg. Net wanneer ik m'n pistool heb, word ik met een harde ruk uit m'n bed getrokken. Ik schiet een paar keer rond, hopend dat ik wakker schrik. Nee, dit is de realiteit.