Opgesloten 2

25

Zenuwachtig zit ik achterin een zwart busje. Er rijden nog 5 auto's achter ons. Ik kijk uit het raam, terwijl ik diep nadenk. Aan de ene kant wil ik ontsnappen, want dit zou de perfecte kans zijn. Maar ik kan Saar, Dennis en Stefan niet achterlaten. Ik zie hoe we over een verharde weg rijden. In de verte zie ik een stof wolk, een teken van leven. Ik hou m'n adem in zodra ik Leon in de verte zie. Ik tel 7 auto's, en heel veel leden. Het busje stopt, en ik word er hard handig uit getrokken. Ik mompel iets onverstaanbaars terwijl ik naar voren word geduwd. Ik kijk Leon aan, hij kijkt niet terug. Hij kijkt strak naar Bruce, die naast me komt staan. 'Leon' grijnst Bruce, terwijl hij soepel zijn pistool te voorschijn haalt. 'Bruce' zegt Leon emotieloos, terwijl hij dreigend dichterbij komt. 'Het geld' zegt Bruce. Leon krijgt een koffer in z'n handen geduwd, en schuift de koffer naar ons toe. 'Ga het geld halen' fluistert Bruce in m'n oor. Met bibberende benen doe ik wat hij zegt. Ik kijk met grote ogen naar de geweren van Leon zijn team, aldus mijn team. Ik pak de koffer op, en loop langzaam terug naar Bruce. Net wanneer ik bijna bij Bruce ben, hoor ik achter me hoe Leon zijn geweer laad. Dat is voor mij een teken om te bukken. Binnen de korte keren vliegen de kogels om m'n oren. Ik kruip over de stenen naar een van de auto's van Bruce. Ik zie vanuit m'n ooghoeken hoe Saar de bosjes verderop inrent. Ik ren met de koffer achter haar aan, ik hoor voetstappen achter me wanneer ik de bosjes in wil springen. Het is een van de leden van Bruce, die niet van plan is om mij te laten ontsnappen met de koffer. Ik begin harder te rennen, terwijl ik Saar uit het oog ben verloren. Ik ren tussen de bomen door. Ik durf niet achterom te kijken. Ik blijf rennen, terwijl de adrenaline door mijn lijf giert. Ik hoor geschreeuw achter me, en ik voel hoe een kogel net langs mijn oor vliegt. De adrenaline veranderd in angst, en ik voel hoe mijn adem begint te stokken. Ik begin stop met rennen, en draai me om. Ik steek mijn handen in de lucht, als teken dat ik me over geef. Ik hoor de man grinniken, hij doet een paar stappen dichtbij en dan sla ik toe. Ik grijp met mijn rechterhand zijn geweer, en geef hem vervolgens een harde trap op zijn knie. Vloekend valt hij op de grond, en pakt mijn been vast. Ik richt het geweer op hem. 'Ik zou maar niets proberen' sis ik, terwijl ik trillend het geweer vasthoud. Langzaam laat hij los en kruipt naar achteren. Zijn blik veranderd in angst. Ik haal diep adem, om op adem te komen. Ik laad het geweer, en schiet zonder moeite in het been van de man. 'Jij vieze sl-' schreeuwt de man. Ik onderbreek hem direct. 'Stil, als je de moeite doet om me zo meteen te vinden. Dan kom ik je persoonlijk halen, onthoud dat' zeg ik. Ik draai me om, en begin weer te rennen. Ik kijk van links naar rechts, geen Saar te bekennen. Ik blijf nog even rennen, totdat ik zeker weet dat de man me niet zal vinden. Ik ga tegen een boom aan zitten, en sluit mijn ogen voor heel even. Nog geen 10 minuten later hoor ik een harde gil, dat gevolgd word door gehuil. Ik voel hoe de kippenvel zich over mijn lichaam verspreid. Ik herken het uit duizenden. 'Saar' zeg ik hardop. Ik ga staan, en doe mijn ogen dicht om me te focussen op het geluid. Het komt van links. Ik begin zo hard ik kan te rennen, hopend dat er niets ergs aan de hand is. Ik stop met rennen, wanneer ik Saar zie. 'Saar' fluister ik. Saar ligt bloedend op de grond, ze houd haar buik stevig vast terwijl het bloed zich al heeft verspreid rondom haar. Ik ga bij haar zitten, en pak haar hoofd vast. 'Mama?' snikt Saar. 'Mama is hier' antwoord ik, terwijl ik de tranen over mijn wangen voel stromen. 'Bruce deed me pijn' huilt ze. 'Alles komt goed, ik-' ik stop met praten wanneer ik haar niet meer hoor ademen. 'Saar?' zeg ik zacht, terwijl ik tegen haar wang tik. Ik krijg geen antwoord. 'Saar word wakker alsjeblieft' Jammer ik, wetend dat het geen nut heeft. 'Nee, nee, nee, nee' huil ik. Uit woede begin ik hard op de grond te slaan. Ik blijf gillen, tranen stromen over mijn wangen. Ik blijf maar schreeuwen en vloeken. Ik richt me weer op Saar. 'Mama houd van jou' fluister ik. Ik druk haar tegen me aan, en geef haar een kusje op haar voorhoofd. Ik huil, ik voel hoe alles omhoog komt. De herinneringen met Saar, haar eerste stapjes, haar eerste woordjes noem maar op. Ik voel hoe de verdriet per direct veranderd in woede. Ik zal Bruce vermoorden, hoe dan ook. Ik vraag me wel af waarom ze Saar hebben gedood. Als een waarschuwing voor mij? Ik weet het niet. Ze waren Saar zover ik weet nodig. Het maakt me niets meer uit, ik zal hoe dan ook mijn doel bereiken. Bruce vermoorden.

-----------------------------------------------------------------------------------

Heeee, dat is heeeel lang geleden dat ik heb geschreven. Ik ga geen hele uitleg geven hoe dat kan, het is kortom om gewoon privé en een deel vanwege school. Ik ben van plan om elke week weer te uploaden, en misschien wel vaker in de week.