Son 1 Gün

IX.Bölüm Çiçeğim ;)

Hayatımda tek bir tutunak vardı oda başıma yıkılmıştı...

Dondum kaldım tek bir kelime bile söyleyemedim. Gözümden yaşlar akarken ne yapacağımı yada ne yapmam gerektiğimi bilmiyordum.
Efe yanıma gelerek konuştu.
"Anka iyimisin noldu?" Cevap veremedim tek bir şey yapmam gerekiyordu oda anneannemin yanına gitmek.
"B-benim gitmem lazım kusura bakma." Dedim ve arkama bakmadan hızla koştum telefon hâlâ hattaydı babama seslendim.
"Baba baba noldu durumu ne?" Sözlerim birbirine karışıyordu.
"Anka durum ciddiymiş çabuk gelmen gerekiyor." Dedi üvey babamın telefonda ki yorgun sesi.
"Ben geliyorum zaten şuan taksi bekliyorum sen onun yanında kal söz ben hemen gelicem onu yanlız bırakma."
"Tamam kapa" dedi ve aramayı sonlandırdım. Taksi geldikten sonra hızla bindim.

Taksi boyunca ağladım ona birsey olmasın ona birşey olmasın diye beynimin etini yedim. Ama ne çare hâlâ anneannem orda yatıyordu.

Hastaneye geldiğimizde ordaki çalışanlardan birine sordum.
"Ayşe Elmas nerde acaba?" Diye sordum ve bazı yerlere baktı.
"Üskatta sağa dönünce göreceksin 103 numaralı oda birazdan ameliyata giricek."
"Tamam sağol." Dedim ve merdivenlerden hızla çıkmaya başladım.Dedikleri yönlere gittiğimde 103 numaralı odaya girdim. İçeri girdiğimde yatakta yatan anneannemi ve ardından pencerenin kenarında oturan babamı gördüm.
"Anneanne" dedim hıçkıra hıçkıra ağlarken.
"Kızım" Dediğinde eğilerek ona sarıldım.
Uzun bir süre sarıldık ben ağladıkça o da ağladı.
"Anneanne noldu birden ameliyata mı giriceksin." Dediğim sıra babam odadan çıktı.
"Evet Anka ama sen merak etme ben o ameliyattan çıkıcam."
"Biliyorum Zaten sen çok güçlüsün o yaşında beni büyüttün sana birşey olmaz." Dediğimde ikimizde sırıttık.
Elim onun üzerinde dururken eliyle elimi sımsıkı bir şekilde tuttu ve diğer eliyle gözyaşlarımı sildi.
"Ama ağlama Tamam mı sen hep gül ben yaşarken gül ben yokken gül." Dediğinde kafamı salladım.
"Hayır hayır sen hep olacaksın sen gitmiceksin." Dedim ve anneannem yatarken bende eğilerek başımı onun göğüsüne koydum. Oda benim başımı okşayarak konuştu.
"Tabi kızım ben hep olucam ama ruhen burda olucam bedenen olmıcam." Dediğinde kafamı kaldırdım. Onun yokluğunu kabullenemzdim çünkü o benim herşeyimdi tek sahip olduğum kişiydi onu kaybedemezdim bunu düşünmek bile korkutucuydu.
"Bedenin de burda olucak senin hep burda olacaksın sen yanımda olacaksın beni bırakmıcaksın." Dediğimde bidaha sarıldık. Artık o benim annem gibiydi beni büyüten besleyen sahip çıkan oydu o gittiğinde napardım ben yaşayamam.
"Tamam tamam üzülme sen ben burdayım." Dediğinde kafamı öpüp okşadı.

Anneannem birazdan ameliyata girecekti ya sağ çıkıcaktı ya da ölü..

Doktorlar içeri girmeye başlamıştı.
"Noluyor noluyor?" Doktorlardan biri cevap verdi.
"Amaliyat başlıcak lütfen çekilin." Dediğinde yatağı odadan çıkarmaya başladı.
"Ama hayır anneanne lütfen sağ çık lütfen durun durun." Dediğimde yatağın peşinden koşuyordum ve sonunda yatağı durdular.
"Ben seni çok seviyorum lütfen gitme lütfen kal lütfen." Dediğimde haykıra haykıra ağlıyordum.
"Sen küçükken annen sana ne derdi biliyormusun çiçeğim çiçeğim diye severdi seni her sana seslendiğinde çiçeğim diye seslendirdi. Seni çiçek gibi koklar severdi. Belki burdan çıkmıcam ama unutma o günlüğe yazacakların tek annene gibi değil bana söylermişçesine de yazarsın Tamam mı çiçeğim?" Diyordu bitkin bir şekilde yatarken.
"Ben oraya birşey yazmıcam çünkü sen ölmiceksin ölmiceksin." Dediğimde yatağı götürmeye başladılar.
"Hanfendi çekilin amaliyat geçikicek."
Dediğinde beni iteklediler bende ağlaya ağlaya peşinden koşmaya başladım.
"Hayır durun gitmeyin Anneanne lütfen geri dön sağ çıkarın onu." Diye bağırırken peşinden koşarken yere düştüm ve anneannemin son bir sesini duydum.
"Seni çok seviyorum çiçeğim." Diye bağırdı.
"Bende seni anneannem." Derken yerde oturmuş bir şekilde gözyaşlarımı siliyordum. Babam yanıma gelip beni kaldırmaya çalıştı.
"Hadi kalk artık kalk." Dediğinde ayağa kalkıp ordaki oturaklardan bitanesine oturdum.