Rest Of Their Lives: To Sleep, Perchance To Dream / Crowzire

Bölüm 1

İblisler rüya görmüyordu. En azından bunu yapmamaları gerekiyordu. Aslında hiç uyumamaları gerekiyordu ama Crowley kendisini hiçbir zaman tipik bir iblis olarak görmemişti. Diğerleri insanları günaha kışkırtma konusunda daha kararlıyken, Crowley küçük rahatsızlıklardan çok daha fazla hoşlanıyordu- kaldırımda insanların takılıp düşebileceği çatlaklar oluşturmak, istendiğinde yanlış yön vermek ve insanların belirli kişisel konuşmalarına hitap eden pop-up reklamlar icat etmek, bu da hükümetin herkesin mobil cihazları aracılığıyla dinlediği yönünde büyük bir komplo tersine yol açmıştı. Bu her zaman çok daha az temizlikle çok daha eğlenceliydi. 

Elbette bu küçük rahatsızlıklar eninde sonunda onu rahatsız etmek için geri dönmeyi başarıyordu. Bazen hangi yönde gitmesi gerektiğini unutuyor, kendi kaldırım çatlağına bakmadan takılıyordu ve çevrimiçi bir forumda sorun çıkarmak istediğinde veya özellikle ilginç bir popüler kültür parçasını Google'da aratmak istediğinde, pop-up reklam üstüne pop-up reklama katlanmak zorunda kalıyordu. 

Son altı bin yıldır çağa ayak uydurmaya çalışan biri olarak Crowley, mümkün olduğu kadar çok internet söylemini harekete geçirmek için popüler kültüre ayak uydurmanın iblisin bir görevi olduğunu hissetmişti. Gerekli her filmi izlemiş, her albümü dinlemiş ve her trendi denemişti. Bu arada Aziraphale'in izlediği filmlerin neredeyse tamamı hala siyah-beyazdı. 

Ah, ama onu bunun için seviyordu. 

Crowley tam dört aydır cehennem için çalışmamanın tadını çıkarıyordu. Kendi zamanına göre kendi programına göre çalışabilir, insanlığın durumunu değiştirmeden küçük kaoslara neden olabilir ve omzunun üzerinden bakmak zorunda kalmadan Aziraphale'i istediği kadar akşam yemeğine götürebilirdi.  En azından özgürleştiriciydi. 

Evet, o dört ay başlamadan önceki haftada pek çok şey olmuştu. Ölümden (belirli bir sırayla) iki kez kaçmış, ateşin içinden geçmiş, sevgili Bentley'inin parçalanmasını izlemiş, zamanı durdurmuş, Şeytan öfkeyle ortaya çıkmış, Aziraphale'in yüzüyle cennette yürürken ve Aziraphale'in kitapçı dükkanına tanık olduğunda -kendisini gerçekten güvende hissettiği tek yerdi- cennetin ya da cehennemin önce Aziraphale için geldiği, Crowley'in daha önce pek çok kez yaptığı gibi müdahale edip günü kurtarma şansı bulamadan onu tamamen yok ettiğine dair korkunç, batan bir duyguyla yandığında  cehennemin bütün güçlerinin içinde çığlık attığını hissetmişti. 

Koskoca bir hafta olmuştu. 

Dünyanın sonu gelmeyince Crowley tamamen tükenmişti. Daha önce hiç bu kadar bitkin hissettiğinden emin değildi. Tüm heyecan geçip gittiğinde ve Aziraphale ile bankta oturup otobüsü beklediklerinde, şarap şişesini ileri geri dolaştırdıklarında, dakikalar geçtikçe yorgunluğun içine sızdığını hissedebiliyordu. 

Eve giden otobüs yolculuğu boyunca uyumuştu ama Aziraphale ile birlikte dairesine vardıklarında, cennet ve cehennemin kaçınılmaz cezalarında kaçmaya yönelik tuhaf planlarını tartışmak için kendini uyanık kalmaya zorlamıştı. Planlarını sağlamlaştırdıklarında Aziraphale, Crowley'in biraz dinlenmesi konusunda ısrar etmişti ancak sabah onları kesinlikle bekleyen şeyin giderek artan kaygısıyla, uykunun kolay gelmediğini fark etti. 

Kıyametin gerçekleşmemesinden birkaç gün sonra Crowley nihayet gardını düşürmek için kendisine izin verdi. O ve Aziraphale, yumuşak müzik ve 60'lardan kalma bir şişe şarap eşliğinde güzel bir akşam geçirmişlerdi ve Crowley, yıllar boyunca birçok kez yaptığı gibi Aziraphale'in kanepesine uzanıp uyuyakalmıştı. 

İşte o zaman ilk kabusunu görmüştü. 

Crowley uyumayı seviyordu. Hatta ara sıra rüya da görüyordu ama çoğunlukla istediği zamandı. Uykuyu dünyadan kaçmak, canı sıkıldığında vakit geçirmek ya da ara sıra Aziraphale ile özellikle saçma bir tartışmayı atlatmak için bir fırsat olarak görüyordu. 

Rüyalar genellikle hoştu ve çoğu zaman söyledikleri ve yaptıklarını kontrol edebildiğini fark etmişti. İstemeden sadece birkaç kez rüya görmüştü; birkaç gece sarhoş yatağa gittiğinde ve son olarak da Aziraphale'in yatağında iki hafta boyunca nedenini hiçbir açıklama yapamayacağı kadar hasta bir halde geçirdiğindeydi. O iki hafta boyunca rüyaları bulanıktı ama onlarda rahatlatıcı bir şeyler vardı. Belki yatağın sıcaklığında ya da yanında uyuyan meleğin etkisindendi. Bir keresinde 1700'lerde özellikle kasvetli bir insanın kabuslarından 'uyku yoldaşları' olarak bahsettiğini duymuştu. O zamanlar buna gülmüştü ama üç yüz yıl sonra bu onu duraklattı. Daha önce hiç başına gelmemişti. Peki neden şimdi oluyordu? Ne olursa olsun Crowley, o kasvetli insan nereye giderse gitsin artık ona güldüğünden emindi. 

*24.10.2023*