𝑆𝑝𝑖𝑘𝑒𝑟 - 𝑇𝑜𝑚 𝐾𝑎𝑢𝑙𝑖𝑡𝑧

iz

O an hatırladım hafızamdan uçup giden anları. Önümde yükselen ateş ve dumanlarla kendimi arkadaki köşeye attım, dizlerimi kendime çekip başımı ellerimin arasına aldım. Öksürüyordum, her taraf ateşken ben üşüyordum. Hareket edemediğimi hissediyordum. Nasıl çıkardı bilmiyorum, cesedim ya da hâlâ yaşayan bedenim.

-Petra! Nerdesin! ~Tom

-Kimse var mı!

-Tom! Buradayım! ~Petra

-Buradayım!

Bir kaç ses ve Tom şimdi karşımda. Beni bulduğu için rahat bir derin nefes aldı, daha çok öksürmesine sebep olmuştu. Ardından elini uzattı.

-Çıkmamız lazım, uzat elini. ~Tom

-Ufaklık çıkmamız gerekiyor, elini ver.

Düşüncelerim sanki beni boğuyordu.

-Lütfen Petra! ~Tom

-Hadi ufaklık.

Ayağa kalkıp karşımdaki adama elimi uzatmaya yeltenmiştim. Çok hızlı davranmıştım, sonucunda yere kapaklandım. Yüzümün, göğsümün acısını çekerken kapandı gözlerim.

Gözümden süzülen yaşları koluma silip yavaşça elimi uzattım. Tom tuttuğu gibi kendine çekti, kucağına aldığında sıcak bedenine sıkıca sarıldım. Dikkatli ama hızlı olan adımlarla dışarı çıkabilmişti. Oluşan kalabalığın önünde beni yere indirip sıkıca sarıldı, öptü. Hala yavaş yavaş akan yaşlarımı durduramıyordum.

-Sakin ol bebeğim, geçti, hiç bir şey olmadı. Sadece bir yangın. ~Tom

Hayatımı değiştirip alt üst eden şey de o yangındı ya zaten. Öz ailemi benden alan, yüzümdeki yarayı oluşturan, yaşadığım yeri değiştiren, yeni bir dünyaya giriş yapmamı sağlayan. Eğer olmasaydı belki şuan onların yanındaydım, çok istediğim gibi oyuncu olmuş onlara oynadığım dizileri izletirdim. Ama o gün sırf annemlere yemek hazırlayacağım diye gizlice yaktığım ocaktaki alevlerin büyüklüğünden sonra küstüm ben, çoğu şeye. Tüm anılarım ve hayallerim kül oldu o evde, aynı anne ve babam gibi. Beni oradan kurtaran Alger, benim hitabımla babam sayesinde düzelmeye başladı hayatım. Aile olup kucak açmasalardı bu kadar toparlayamazdım.

-Bir şeyin var mı? ~Tom

Başımı iki yana salladım, tekrardan beni sıcak ama rahatlatıcı kollarının arasına aldı. O sırada bir kadının su uzattığını gördüm.

-Teşekkür ederiz. ~Tom

Kapağını açıp ağzıma dayadı, bir kaç yudum alıp geri çekildim. Sonrasında eline biraz döküp yüzümü sildi.

-Eve gitmek istiyorum. ~Petra

-Tamamdır, şimdi gidiyoruz. ~Tom

Elimi tutup beni kendine göre biraz daha önde yürüyerek arabaya getirdi, ikimizde bindiğimizde sürmeye başladı.

-Çok korktum, seni o kalabalığın içinde dışarda göremeyince çok korktum Petra. ~Tom

Bir süre konuşmadım, sessizlik oluşmuştu. Durdu dediğim ağlamam yine başladı istemsizce. Konuşma ihtiyacı duyuyordum, bu anda yanımda olan kişi Tom olduğundan şükrediyorum.

-6-7 yaşlarındaydım, çok güzeldi o zaman her şey. Ailem bana yaşatabildiklerinin en iyisini yaşatmaya çalışırdı, ellerinden geleni yaparlardı. O şanslı çocuklardandım yani. ~Petra

Beni dinlerken bir kenara çekti arabayı, duyacaklarından korkuyor gibiydi. Bakışlarını bana çevirdi.

-Yemek yapmayı çok severdim. Ama tabi ben yapamazdım, annem yaparken izler ona yardım ederdim. Bir sabah onlar uyurken kahvaltı hazırlamak istedim, ne bileyim ben ocak yakmayı. Uğraşıyorum falan koydum ocağa tavayı gittim içeri oyun oynamaya. Sonra bir koku geliyor, ateşler çıkıyor... ~Petra