အပိုင်း ၂၂

1.1K 66 4
                                    

တနင်္ဂနွေနေ့မို့ နှစ်ယောက်လုံးဘယ်မှ မသွားပါပဲ
အိမ်လေးတွင်သာ ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖြစ်သည်

ပိတ်ရက်ဆိုလျင်သစ္စာတစ်ယောက် မှူးရင်ခွင်ထဲမှမထွက်
ကလေးလေးလို တနင်္ဂနွေနေ့မို့ နှစ်ယောက်လုံးဘယ်မှ မသြားပါပဲ
အိမ်လေးတွင်သာ ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖြစ်သည်

ပိတ်ရက်ဆိုလျင်သစ္စာတစ်ယောက် မှူးရင်ခွင်ထဲမှမထွက်
ကလေးလေးလို ကပ်၍နေတတ်သည်

အခန်းလေးရဲ့တိတ်ဆိတ်မှုကို မှူးကဖြိုခွင်းပြီး

"မ မောင်ပြောစရာရှိသေးတယ်"

သစ္စာ မှူးရင်ခွင်ထဲကနေ ခေါင်းလေးထောင်လိုက်ပြီး

"ဘာလဲ ဘာပြောမို့လဲ မောင်"

"ဖိုးဖိုးနဲ့ ဖွားဖွားအကြောင် ပြောမလို့"

သစ္စာခနတိတ်ဆိတ်သွားပြီး

"သိတယ်မောင်
အဲ့ကိစ္စ မ သိပြီးပြီ"

"ဘာ ဘာကိစ္စလဲ မကဘယ်လို.."

သစ္စာမှူးရင်ခွင်ထဲက ထွက်လိုက်ပြီး မှူးမျက်နှာကို သေချာစိုက်ကြည့်မိသည်

"မောင်မပြောတာတွေ ပြောခက်တာတွေ
မောင့်အဖိုးက ဆေးခန်းမှာ လာပြောသွားတယ်မောင်"

"မရယ် ဘာလို့မောင့်ကိုမပြောတာလဲ
ဘာတွေ ပြောသွားလဲ အဖိုးက မကောင်းတဲ့စကားတွေပြောသွားလား"

သစ္စာခနငြိမ်နေပြီး

"သဘောမတူတာတော့ အရင်ပြောတာပေါ့မောင်ရယ်
မက သူတို့မြေးလေးကို ဂရုမစိုက်သလိုဖြစ်သွားတာကို
စောင့်ကြည့်မယ်ကျိန်းသွားတယ်
မောင့်ကိုထပ်နာကျင်စေရင် မောင့်နားမထားဘူးတဲ့"

မှူးသစ္စာကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားလိုက်ပြီး

"မောင်မသိလိုက်ဘူး မရယ်
မောင်က အေးဆေးတဲ့အချိန်မှ ဖွင့်ပြောမလို့ပါ"

"မောင်ရယ် နောက်ကျရင် မောင်တစ်ယောက်ထဲ ပူပန်ပြီး
သက်ပြင်းတွေပဲချမနေရဘူးနော် တူတူလက်တွဲကြမယ်
လျောက်လှမ်းကြမယ်လေ
မေလ မောင့်အဖိုးကို ပြောလိုက်တယ်
မောင့်ကို ဘယ်တော့မှလက်မလွှတ်ဘူးလို့"

ချစ်ရပါသော ဒိုင်ယာရီလေးရေWhere stories live. Discover now