In "Kim" Mansion ⏳️

Chapter 15

"-من میخوام تا جایی که ممکنه بهت نزدیک بشم و اونوقت تو میگی نزدیکت نشم ؟

تهیونگ با صدایی آروم پرسید و جونگکوک تونست تکون خوردن وحشتناک قلبش رو حس کنه . الان که پاییز بود پس چرا هوا انقدر گرم به نظر میرسید ؟"

درحالی که دوتا دستش بالای سرش قفل شده بودن و پاهاش هم بین پاهای تهیونگ اسیر بودن تو چشم های قهوه‌ای و خوش حالتش خیره شد و منتظر موند تا ببینه پسر بزرگتر میخواد چیکار کنه . تهیونگ که با یک دست ، دستهای جونگکوک رو نگهداشته بود با دست آزادش موهای مشکیش که روی صورتش ریخته بودن رو به عقب هدایت کرد و همزمان به حرف اومد

-همه چیز میتونه همینجوری که هست بمونه ... این اتاق که دیگه تماماً مشکی شده و همینطور لباسات ... ولی این موها باید به شکل سابقشون برگردن

+شیش ساله که کوتاهن ... دیگه یادم نمیاد چجوری وقتی بلند بودن ازشون مراقبت میکردم

تهیونگ لبخند عمیقی زد و قبل از حرف زدن بوسه‌ای روی بینیه کوچولو و خوش فرم جونگکوک گذاشت و بعد تو فاصله خیلی کمی از صورتش به حرف اومد

-یادت نمیاد چون من بودم که ازشون مراقبت میکردم ... الانم بلندشون کن تا تار به تارشونو خودم هرروز برات شونه کنم ، خودم بشورمشون ، خودم خشکشون کنم ... من عاشقِ هر تارِ موهای مشکیتم جونگوک و خودمم ازشون مراقبت میکنم

با تموم شدن حرفش لبهاش رو به خط فکش چسبوند و با بوسیدنِ اون نقطه دوباره به چشمای درشتش خیره شد . انقدر فاصله صورت هاشون کم بود که بازدمِ همدیگه رو نفس میکشیدن و تو همون حالت جونگکوک اینبار با اخم و لحنِ لوسی که مخصوص خودش بود به حرف اومد

+فقط موهام ؟

تهیونگ کمی خندید و روی موهاش رو بوسید

-موهای ابریشمیت

پیشونیش رو بوسید

-پیشونی سفیدت

روی هر دو ابروی پهن و مشکیش به ترتیب بوسه گذاشت

-ابروهای خوش حالتت

اینبار هر دو پلکش رو بوسید

-چشمای گرد و فندقیت که انگار یه کهکشانِ کشف نشده توی خودشون جا دادن ... همون کهکشانی که من ۲۳ ساله دارم تلاش میکنم کشفشون کنم ولی هر بار فقط توش غرق میشم

نوک بینیه کوچولو و خوش فرمش رو بوسید

-بینیه دکمه‌ای و بامزت

روی گونه راستش رو بوسید

-گونه نرم و بوسیدنیت

با ناخن انگشت اشاره‌ی دست آزادش کمی زیر گلوی جونگکوک رو خاروند و وقتی پسر کوچیکتر که چون قلقلکش اومده بود خندید فورا روی چال گونه‌ی چپش رو بوسید