[zakończone 🍀]
„̴Lover, hunter, friend and enemy,
You will always be every one of these..."̴
Jeongguk nie sądził, że przeszłość powróci do niego nieodwracalnie, a Taehyung wiedział, że zrobi wszystko, żeby stała się ona również przyszłością.
Czyli...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
You take my hand and my heart races The flames illuminate our faces And we're on fire Blow a kiss to the crowd They're our only hope now („Just a Game" – Birdy)
•^•^•
– No dobrze, kogo obrabować, załatwić czy okręcić sobie wokół palca, a potem podejść i obalić?
Takiej reakcji ze strony Jimina nie spodziewał się nawet Taehyung. Musiał wyglądać naprawdę krucho, skoro jego przyjaciel Impilkant zaoferował tak przemocowe rozwiązania w ramach swojego wsparcia dla ich sprawy, którą przed momentem krótko mu przytoczyli.
Zauważalnie inne podejście miał Jeongguk.
– To nastawienie jest właśnie tym, czego nam trzeba – odpowiedział, unosząc delikatnie kąciki ust. Mimo żartobliwej nuty w jego głosie, oczy miał smutne, a prawdziwe przesłanie, które kryło się za jego słowami, także nie niosło wiele pozytywnych odczuć.
Taehyung wciągnął powoli powietrze i równie wolno je wypuścił. Jego stan również nie napawał optymizmem, ale starał się tego zbytnio nie okazywać. Wiedział, że każdy dzień będzie niósł ryzyko i ból, a także, że przeprawa w trakcie choroby nie będzie łatwa. Była jednak konieczna, a to sprawiało, że chciał dać od siebie wszystko, by poszła możliwie sprawnie i by nie stanowił podczas niej kłopotliwego balastu.
Jeongguk zganił go w trybie natychmiastowym, gdy tylko podzielił się z nim tymi spostrzeżeniami tego poranka.
– Nigdy więcej nie mów o sobie w ten sposób – zastrzegł, zmarszczywszy brwi i przytrzymawszy mocniej bok idącego obok blondyna. – Nawet w myślach, Tae. Nie jesteś i nigdy nie będziesz żadnym balastem, rozumiesz?
– Gdyby nie ja, byłbyś szybszy.
– Znowu to twoje oblicze kiepskiego kawalarza. Jeśli próbujesz być zabawny, to lepiej zamilcz.
Krótki chichot wywołał wówczas u Kima napad kaszlu, w trakcie którego przystanęli przy jednym z wzrośniętych w piaszczysty teren krzewów. Korzenny natychmiast sięgnął do torby i przystawił do ust drugiego mężczyzny butelkę, by woda popłynęła w dół jego gardła.
– Już lepiej, dziękuję – sapnął po chwili, oddając naczynie i przymykając z ulgi powieki. Z nawilżonych ust spłynęła pojedyncza kropla, która naznaczyła linię żuchwy i bledszą niż zwykle szyję.
Po chwili palec Jeona podążył tą samą ścieżką, a na samym końcu brunet pochylił się i odcisnął swoje wargi na zroszonym drobnym potem czole.
– Oszczędzaj się, Tae. Jesteśmy już niedaleko – szepnął wprost w jego skórę, a Procesor pokiwał głową. Pozwolił się też wziąć na ręce i bez protestów objął szyję przyjaciela, który docisnął go mocniej do swojej piersi, nim ruszyli dalej.
