[zakończone 🍀]
„̴Lover, hunter, friend and enemy,
You will always be every one of these..."̴
Jeongguk nie sądził, że przeszłość powróci do niego nieodwracalnie, a Taehyung wiedział, że zrobi wszystko, żeby stała się ona również przyszłością.
Czyli...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
So give me the future, it's golden and bright, Catch a fever dream in the flash of the lights, Now nothing is certain, and the song isn't done, The new melodies rise up with the sun („Give Me The Future" – Bastille)
•^•^•
Możliwość przytulenia zdrowego Taehyunga po tak długim czasie była najwspanialszą z nagród.
Znowu biło od niego ciepło, energia i charakterystyczny, nęcący zapach. Skóra znów była naturalnie opalona, policzki lekko zarumienione, a głos i śmiech seksownie niskie i zachrypnięte. W jego oczach na nowo gnieździł się błysk, bez którego nie był sobą.
– Taehyungie – cichy szept sam wyrwał się z gardła Korzennego, kiedy drugi mężczyzna oparł podbródek na jego ramieniu i oplótł go czule w talii. – Jesteś tu, prawda? Nie zwariowałem?
– Nie, skarbie – Znowu ten anielski śmiech. – Nie mogę przekreślić całkiem twojego wariactwa, ale na pewno tu jestem. Jesteśmy razem.
Jeongguk wplótł dłoń w odświeżone, gęste włosy. Ich miękka struktura zaabsorbowała go zaledwie na moment, podczas którego cmoknął z wdzięcznością bok taehyungowej szyi. Zanurzył w niej nos przy kolejnym cmoknięciu, przerywając masaż na jego głowie.
Chyba jednak zwariował.
– Jak się czujesz? Wszystko już dobrze, dostałeś lekarstwo?
– Tak, Guk – odparł Kim. – Hoseok podał mi lekarstwo, zanim pobiegł wam pomóc.
Odruchowo zerknął w bok i odszukał wzrokiem wspomnianego przyjaciela, który patrzył na ich dwójkę z nieznanym sobie wcześniej zrozumieniem. Wymienili szerokie uśmiechy, które w obliczu wszystkiego, co wspólnie przeszli, zdawały się być przysłowiową kropką nad i. Nie potrzebowali słów, żeby przemknęły pomiędzy nimi ulga, wdzięczność, radość i przebaczenie.
Chwilę potem Taehyung znów skupił uwagę na Wychodnym. Jego ton uległ zmianie, gdy lepiej przyjrzał się bladej twarzy, poranionym dłoniom i posiniaczonej klatce piersiowej, której skrawki były widoczne przez miejscowo rozdarty materiał koszulki.
Natychmiast spoważniał i spąsowiał.
– To raczej o ciebie powinniśmy się martwić. Dobrze się czujesz? – dopytał i zaczął jednocześnie przeglądać mniejsze i większe zranienia na wielokrotnie zabliźnionej skórze.
Młodszy nie dawał jednak żadnych oznak bólu. Od razu pokiwał głową, a jego kolejna odpowiedź przywróciła taehyungowy uśmiech.
– Dawno nie czułem się lepiej – przyznał żywo i pod wpływem impulsu objął dłońmi policzki Procesora, a następnie wychylił się i cmoknął jego czoło.
Taehyung odwdzięczył mu się bez wahania przyciągnięciem za kark i gorączkowym wbiciem się w przesuszone usta. Nie czekał, tylko zassał się na nich miękko i chętnie połknął jeonggukowy chichot, który zaowocował pewniejszym zaciśnięciem się długich palców wolnej dłoni na szczupłej talii.
