Reaching the Sky | ✓

27

Tahimik akong nakasilip sa bintana habang binabaybay namin ang daan patungo sa mansion ng mga Alextre sa Sta. Catalina. Pinapanood ko ang tahimik na bukirin at ang malakas na hampas ng hangin na dumadampi sa mukha ko mula sa nakabukas na bintana ay hindi sapat para ikalma ako.

Kung noon, ang senaryong ito ang nagbibigay ginhawa sa akin, ngayon ay iba na. Bigla ay parang nag-iba ang lahat. Hindi na ito ang Sta. Catalina na kinamulatan ko.

Hindi ito ang tahanang madalas na sumasalubong sa akin noon. Malayo pa pero kita ko ba ang parada ng mga mamahing sasakyan sa labas ng mansion.

The pathway going to the garden were all lit giving me sign that my daddy's coffin can be found there. I gulped swallowing the lump in my throat as I moved out of the car.

Tita Meisha then escorted me. Her hand is on my back giving me support as I slowly stride my way to the garden's entrance.

A pang in my chest made me stop walking. Memories of yesterday corrupted my mind again. Ito ang lugar kung saan kami madalas maghabulan noon ni Daddy.

Dito ako unang nadapa at bumangon. Dito ko unang naranasan ang umiyak dahil hindi ko makuha ang gusto ko, dito ko unang pinakawalan ang pinakamalakas na tawang hanggang ngayon ay hindi ko pa kayang higitan. Dito nangyari ang lahat ng una ko. . . At karamihan doon, sa piling at gabay ng taong nakalagak ngayon sa harding minsang napuno ng tawanan namin.

Tita Meisha worriedly wiped away my tears. Parang gusto ko na lang ulit na matulog.

Cowardice.

Pero iyon talaga ang gusto ko. Ayaw ko nito, lahat ng nangyayari ngayon hindi ko gusto at hindi ko kayang tanggapin. Pero, nandito na kasi ako.

I gulped and saw myself walking again. Slowly, I made my way infront of his coffin. This will be the very last time I will see him.

Hindi ko mabilang kung ilang ulit akong huminga ng malalim para kumuha ng lakas para tignan siya. He looks so peaceful and handsome.

How can you be that peaceful when you left us? How can you?

My whole body is shaking as I hugged his coffin. I can't say anything all can do is to cry. Marami akong gustong sabihin pero ayaw ko siyang sumbatan.

Kung mayroon man, siguro ay para iyon sa diyos na sinasabi nila sa akin—niya sa akin.

Doble ang sakit naramdaman ko nang maalala ko ang lalaki. Parang kanina lang ay si dad ang dahilan bakit ako nasasaktan. Ngayon lang sumisiksik sa isipan ko na marami pa palang dahilan para mas madurog ako.

"Ate. . . That's enough." Maureen tried to pull me but I tightened my grip on Dad's coffin. Her eyes were also bloodshot but I can read through that, she's pleading me to stop.

I wanted to but I just can't. Ngayon lang ako nagkaroon ang lakas at dahilan para umiyak sa harap ng marami kahit pa matagal ko na itong gustong gawin.

Gusto ko lang ibuhos ang lahat ng sakit na dinadala ko simula pa noon pero bakit parang hanggang ngayon bawal pa rin?

"Ate. . ." I stared at her smugly. Her haw dropped, in awe of what I did. Binigyan niya ang aking mga kamay bago siya bumalik sa kinauupuan.

"Six months. . ." Mahinang bulong ko. Umasa ako na babalik siya, na mabibigyang hustisya ang lahat. Na lalaya kaming lahat sa sakit na nagpatong-patong dahil sa putang inang Lailani na iyon. Pero heto siya ngayon?

“Ang daya mo naman.” Sobrang daya mo. Kung pwede lang naman palang magpahinga agad, bakit pa ako lumaban?

Bakit ko pa ginamot ang sugat ko sa leeg kung katanggap tanggap naman pala na pwede kang mang-iwan basta kahit marami sa iyong umaasa.